Καληνύχτα γιαγιά………

Αργά βράδυ. Έτσι κάτι με έσπρωχνε να περάσω να δω την γιαγιά μου πού εδώ και 40 χρόνια είχε χάσει τον σύντροφό της.
Χτύπησα την πόρτα και ανοίγοντας ένα μικρό χαμόγελο γλύκανε την μορφή της.
Καλώς τον.

Τώρα μόλις έλεγα πόσο μπορεί ένας άνθρωπος στην ηλικία μου να αντέξει την συντροφιά της μοναξιάς του.
Είναι αντράκι μου πολύ δυνατή η φωνή της σιωπής για τα γέρικα αυτιά μου.
Έλα γιαγιάκα όλο παράπονα είσαι.
Και όμως ένα τσίμπημα ενοχής το ένοιωσα. Είχα καιρό να περάσω να τής κάνω παρέα. Όλο έλεγα αύριο και αύριο μπλέκοντας στις δικές μου υποθέσεις.

Κάτσαμε απέναντι.
Εκείνη στην πολυθρόνα της και εγώ στον καναπέ.
Και είπαμε διάφορα. Όλα τα δικά μου νέα. Και τα μάτια της όλο ενδιαφέρον. Τα αυτιά της ολάνοικτα. Και άκουγε όλο προσοχή.
Και αλήθεια, ούτε θυμάμαι πώς έγινε και πώς ήρθε η κουβέντα, κι ξεκίνησε να μου μιλά για τον εμφύλιο νέα τότε 24 χρόνων, με κιόλας 3 παιδιά, το μεγαλύτερο 4 χρόνων και το μικρότερο ενός.
Και με συνεπήρε ο λόγος της. Και άφησα τον εαυτό μου να ακούει την μελωδία της.

Μούπε πράγματα, πού τα άκουγα για πρώτη φορά.
Μούπε πως μέσα στην τρέλα της νιότης της, θεώρησε ότι πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο.
Να αγωνιστεί για τα πιστεύω της.
Να βάλει στην άκρη οικογένεια, σύζυγο, παιδιά, και να τρέχει σαν το κατσίκι στα βουνά, ζωσμένη φυσεκλίκια και όπλο, έτσι γιατί δεν μπορούσε να μην πολεμήσει για την ιδέα της.

Μούπε πώς προσπάθησαν να την κάνουν να μισήσει τους ΄΄άλλους΄΄ .
Δεν μπόρεσε, γιατί πίστευε ότι και οι ΄΄άλλοι΄΄ για μια ιδέα αγωνιζόντουσαν.
Πολεμούσε τον χτεσινό της γείτονα, τον ξάδελφό της , τον συμμαθητή της πού μαζί καθόντουσαν στο θρανίο.
Θυμάμαι την λέξη πού πέταγε πότε-πότε.
΄΄Του αδερφού το αίμα γιόκα μου΄΄.
Και με ταξίδεψε στην εξορία.
Και μούπε πράγματα, πού με έκαναν να την λυπηθώ, αλλά συγχρόνως να την δω με δέος.
Και τα παιδιά σου γιαγιά;
Δεν σού λείπανε, δεν ανησυχούσες;
Τα κρατούσε ο παππούς σου. Τρελαινόμουνα σαν τα σκεφτόμουνα.
Και τόσα βασανιστήρια ρε γιαγιά , γιατί δεν τάστελνες όλα στο διάολο, να γυρίσεις πίσω;
Ας την υπέγραφες αυτή την κωλοδήλωση μετάνοιας.

Έγειρε το κεφάλι της και έκλεισε τα μάτια της.
Και αν το κάναμε όλοι γιόκα μου, τότε τι νόημα θα είχε όλος ο αγώνας;
Και μετά, θα τρέχαμε να φτύνει ο ένας τον άλλον;
Δεν το ξέρεις ότι από δούλα δεν γεννιέται ελεύθερος;
Γιαγιά μίσος έχεις για όλους εκείνους πού σε χτύπησαν, σε βασάνισαν, πού σε χώρισαν από τα παιδιά σου;
Όχι γιόκα μου , και αυτοί σαν και μένα αγωνιστές ήτανε. Πιστεύανε. Σε άλλο πράγμα, αλλά πιστεύανε. Και όταν πιστεύεις γίνεσαι σκληρός. Πρέπει να γίνεσαι σκληρός.

Αλλά να
Πικραίνομαι και στενοχωριέμαι, και αν θες μισώ και ακόμα βρίζω, αυτούς πού δεν πιστέψαν πουθενά .
Αυτούς πού εκμεταλλευτήκαν των άλλων το πιστεύω.
Αυτούς πού χτύπαγαν για να μην χτυπηθούν οι ίδιοι.
Γιατί παιδιά δούλας ήτανε.
Αυτούς πού σήμερα είναι με το μέρος του νικητή, και περπατούν σά όρθια σκουλήκια.
Αν μπορεί ένα σκουλήκι να περπατήσει όρθιο.
Και σά γιόκα μου αυτός πού έρχεται σε λίγο, μας μοιράσει του καθενός το μερίδιο, εύχομαι νάναι ελαφρύ σαν μπαμπάκι το δικό μου. Αρκετό σίδερο κουβάλησα.
Αχ να ξέρατε πόσο σας αγαπώ. Αχ
Εντάξει ρέ γιαγιά άστα τώρα αυτά να πούμε κάτι άλλο.
Πές μου κανά κουτσομπολιό. Δεν μπορεί. Όλο και κάτι θα άκουσες και θα είδες.
Και απάντηση δεν πήρα.

Έμεινε έτσι .
Με το κεφάλι να γέρνει ακουμπισμένο στο προσκέφαλο του καναπέ και τα μάτια κλειστά.
Έφυγε υπερήφανα και ξαλαφρωμένη.
Ελεύθερη
Με ένα Αχ ΑΓΑΠΗΣ .
Καληνύχτα γιαγιά………


Φώτης Προδρομίδης www.e-aftodioikisi.gr