Το κόµµα του Ιανού

Janus bifrons, δηλαδή διπρόσωπο Ιανό, ονόµαζαν οι Ρωµαίοι έναν από τους πιο διάσηµους θεούς τους. ∆εν ξέρουµε πώς ακριβώς ήταν τα δυο πρόσωπα της θεότητάς του. Αλλά µπορούµε να εικάσουµε παρακολουθώντας κάπως πιο προσεκτικά τον πρόεδρο της Ν.∆. Αντώνη Σαµαρά. Οι µεταµορφώσεις της πολιτικής του και ιδίως η αγωνιώδης προσπάθειά του να εναλλάσσει δυο διαφορετικά πρόσωπα µε δυο διαφορετικές πολιτικές, τον καθιστούν µακρινό απόγονο του Ιανού. Το είδαµε στις δηµοτικέςεκλογές. Ο αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης ζητούσε ταυτόχρονα: να καταδικαστεί η κυβέρνηση, αλλά να µη φύγειαπό την εξουσία. Να υπερψηφιστεί το κόµµα του από το εκλογικό σώµα, αλλά ναµην του ανατεθεί η κυβέρνηση. Το αποτέλεσµα το είδαµε στην κάλπη της δεύτερης Κυριακής.

Το βλέπουµε και στο Μνηµόνιο. Ο Σαµαράς το απορρίπτειαλλά δέχεται, εν µέρει,το περιεχόµενό του. ∆εν ψήφισε την υπαγωγή της χώρας στον διεθνή οικονοµικό έλεγχο,αλλά δέχεται σε έναν βαθµό τουλάχιστον τις συνέπειές της. Αντιστρατεύεται το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής αλλά την καλοβλέπει και ως δική του πολιτικήσε επιµέρους πλευρές της. Καταλόγισε στην κυβέρνηση ότι «παρέλαβε κρίση χρέους και δηµιούργησεκρίση δανεισµού», αλλά όταν το επαλήθευσε η ίδια η Κοµισιόν, ούτε που το σχολίασε. Γιατί αυτή η αµφισηµία από τον αρχηγό της Ν.∆.; ∆εν έχει αποφασίσει ακόµη πού θα ρίξει το βάρος του; ∆εν του επιτρέπει η ταραχώδης εσωκοµµατική κατάσταση στη Ν.∆. να έχει κάθε φορά µόνο µια γραµµή και προσπαθεί να καλύψει και τον αστυφύλαξκαι τον χωροφύλαξ; ∆ιαισθάνεται ότι έχει άδικο ότανπαίρνει µια θέση και προσπαθεί να καλύψει το λάθος του υποστηρίζοντας και το αντίθετό της;Φοβάται να πιέσει την κυβέρνηση για να µην αναγκαστεί να εµφανιστεί ως έτοιµος να κυβερνήσει στη θέση της ενώ δεν είναι; Το βλέπει κουτοπόνηρα, ήτοι σε στυλ: άσε να βγάλουν αυτοί το φίδι από την τρύπα;

Σε κάθε περίπτωση, πρώτη φορά βλέπουµε αξιωµατική αντιπολίτευση να παίρνει φόρα και να µην κάνει τελικά κανένα άλµα. Ετσι όπως το πάει ο Αντώνης Σαµαράς από τη στιγµή που ανέλαβε τη Ν.∆., στο τέλος θα καταλήξει σ’ αυτό που έλεγε ο Τσώρτσιλ: «Ηταν ένας πολλά υποσχόµενος αρχηγός, αλλά τελικά προκύπτει απλώς ένας αρχηγός που υποσχόταν πολλά». 

Τoυ Γιώργου Λακόπουλου-ΤΑ ΝΕΑ