Ιδού οι δήμαρχοι, ιδού και η υπέρβαση

Ασχέτως των λόγων που την υπαγόρευσαν, η ιδέα του πρωθυπουργού στις επόμενες δημοτικές εκλογές να μπορούμε να ψηφίσουμε τον δήμαρχο της αρεσκείας μας, αλλά και δημοτικούς συμβούλους άλλων παρατάξεων είναι και πρωτότυπη και ορθή. Διότι μπορεί να συμβάλει στον επιζητούμενο από χρόνια απογαλακτισμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από τον νοσηρό κομματισμό και να εκλείψουν σταδιακά τα δημοτικά φέουδα των εκάστοτε γαλάζιων και πράσινων δημάρχων.
Το να σχολιάσει κανείς την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ που κατήγγειλε τη Ν.Δ. ότι επιχειρεί την απολιτικοποίηση της αναμέτρησης είναι περιττό. Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ προφανώς δεν αντιλαμβάνονται ότι το ποιος θα μαζέψει τα σκουπίδια δεν είναι ζήτημα ιδεολογικό, αλλά κυρίως υγείας των κατοίκων και πρωτίστως ικανότητας του δημάρχου, ανεξαρτήτως χρώματος. Παλαιοκομματική και γι’ αυτό ανόητη ήταν και η αντίδραση του
ΠΑΣΟΚ, το οποίο διά του κ. Πάρη Κουκουλόπουλου υποστήριξε ότι με το προτεινόμενο σύστημα ο δήμαρχος μπορεί να μη διαθέτει την πλειοψηφία των συμβούλων, με κίνδυνο τη θεσμική αποσταθεροποίηση (sic) των δήμων. Οταν μια ολόκληρη χώρα κυβερνάται από δύο (μέχρι πρότινος) αντίπαλα κόμματα, είναι τουλάχιστον κωμικό να ισχυρίζεσαι ότι, για παράδειγμα, ο δήμαρχος του Κάτω Νευροκοπίου δεν θα μπορεί να βρει κοινό τόπο με την «αντιπολίτευση» για το πότε πρέπει να γίνει η «κουρά» των δέντρων μιας τοπικής οδού...
Για να αποδείξει, όμως, ο κ. Σαμαράς ότι στόχος του είναι πράγματι η αποκομματικοποίηση των δήμων, θα πρέπει να αποτολμήσει και το επόμενο αυτονόητο βήμα της πρότασής του. Να διακηρύξει από τώρα ότι όχι μόνον δεν θα δώσει το περιβόητο επίσημο χρίσμα στους υποψηφίους δημάρχους κάθε κωμόπολης, αλλά ούτε καν θα διαμηνύσει υπογείως τη στήριξη της Ν.Δ. στους εκλεκτούς της. Ο γράφων δεν έχει την αυταπάτη ότι τούτο μπορεί να συμβεί στον Δήμο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, που παγίως προσφέρονται για πολιτικές εντυπώσεις. Αλλά ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, η πρόταση Σαμαρά προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στη Ν.Δ. να κάνει μια πραγματική πολιτική υπέρβαση.
Θα γίνω σαφέστερος: Πέραν του τι μπορεί να καταλογίσει κανείς στους κ. Γ. Καμίνη και Γ. Μπουτάρη, είναι αδιαμφισβήτητο ότι με τη στάση τους συνέβαλαν στην αποκομματικοποίηση των δύο μεγαλύτερων δήμων της χώρας. Μπορεί να τους ψέξει κανείς ότι υποσχέθηκαν πολλά και έκαναν λίγα ή και για κάποιες αστοχίες τους. Αλλά ουδείς δικαιούται να τους κατηγορήσει ότι αντιμετώπισαν τους δήμους ως μαγαζιά τους –όπως οι προκάτοχοί τους– ή να μην τους αναγνωρίσει ότι προσπάθησαν και έβαλαν μια τάξη στα οικονομικά τους.
Ως εκ τούτου, η Ν.Δ. καλείται να σταθμίσει το εξής απλό: Θα βγει περισσότερο ωφελημένη αν κατεβάσει στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη π.χ. τους κ. Νίκο Δένδια και Κώστα Γκιουλέκα, οι οποίοι –ακόμη κι αν εκλεγούν– θα έχουν στο μυαλό τους την ενισχυμένη επάνοδό τους στην κεντρική πολιτική σκηνή; Ή να στηρίξει δύο σοβαρούς, μετριοπαθείς και εν πολλοίς επιτυχημένους δημάρχους, στέλλοντας έτσι ένα έμπρακτο μήνυμα ότι, επιτέλους, ένα κυβερνών κόμμα αποσυνδέει τις τοπικές από τις εθνικές εκλογές; Στο κάτω κάτω, αν κρίνει ότι αμφότεροι χρήζουν ενίσχυσης, ας τους πλαισιώσει με σοβαρά πρόσωπα, που γνωρίζουν τα προβλήματα της αυτοδιοίκησης και θα μπορούσαν να αναλάβουν τις κρίσιμες θέσεις των αντιδημάρχων. Για να επιστρέψουμε, όμως, στο κεντρικό τόλμημα που έχει μπροστά της η Ν.Δ., ας σκεφτούν οι επιτελείς της και το εξής: Το κεντρικό πολιτικό μήνυμα της δημοτικής κάλπης ούτως ή άλλως θα ανακύψει από τις 13 ογκώδεις περιφέρειες, που και πάλι θα τηλεβαφούν γαλάζιες, πράσινες ή ροζ. Ας αποτολμήσουν, λοιπόν, για πρώτη φορά να μη δώσουν το περιβόητο χρίσμα ακόμη και στον υποψήφιο της Κάτω Μαγούλας. Μια τέτοια επιλογή όχι μόνον θα επικροτηθεί και θα αποφέρει στη Ν.Δ. πολλαπλάσια πολιτικά οφέλη, αλλά κυρίως θα ενθαρρύνει νέους πολίτες και ακομμάτιστες «παρατάξεις» να ασχοληθούν για πρώτη φορά με τα κοινά. Ανθρώπους, δηλαδή, επιτυχημένους στους κλάδους τους, που θέλουν να συμβάλουν στον δημόσιο βίο, αλλά εδώ και χρόνια έχουν σιχαθεί, βλέποντας τους δήμους να μη λειτουργούν για τους πολίτες τους, αλλά και για τα συμφέροντα των κομματανθρώπων τους.
Κ.Ζούλας-Καθημερινή