Ραπανάκια

Είναι να απορείς καμιά φορά με το αν έχουν κάτι στο μυαλό τους αυτοί που χειρίζονται τις τύχες της ελληνικής πολιτικής. Δηλαδή οι αρχηγοί κομμάτων. Η άλλη εξήγηση είναι ότι έχουν και αυτοί μέσα τους το ίδιο σπέρμα αυτοκαταστροφής που ταλαιπωρεί κάθε άνθρωπο. Το αποδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ ή μάλλον οι τσιπραίοι και η περίπτωση Λαζόπουλου. Εδώ τα πράγματα είναι απλά και μάλιστα σε διπλή ανάγνωση:

Ανάγνωση πρώτη που αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ: υποτίθεται ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει βάλει πλώρη για πρωτιά στις εκλογές του Μαΐου και υπολογίζει να έχει τόσο καλό σκορ που να οδηγήσει σε ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Αυτό που αντιμετωπίζεται περίπου ως θέσφατο από τους τσιπραίους - παρότι θα μπορούσε να περιγραφεί και ως νεύρωση προορισμού - προκύπτει, κατά την άποψή τους, από το αδιέξοδο όπου οδηγεί την κοινωνία η οικονομική πολιτική, αλλά και από την πειστικότητα των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Είχαν μάλιστα - δεν τις έχουν πλέον τόσο καθαρά - και τις δημοσκοπήσεις με το μέρος τους που να τροφοδοτούν την πολιτικά τελεολογική αυτή προσέγγιση. Στην περίπτωση αυτή, τι τους χρειαζόταν ο Λαζόπουλος; Δεν τους έλειπε κάτι. Τα είχαν όλα - έτσι δεν είναι;

Ανάγνωση δεύτερη που αφορά τον Λάκη: ένας καλλιτέχνης που είναι όχι απλώς στην ακμή του, αλλά κυριαρχεί και μάλιστα με τρόπο πολυεπίπεδο, που αγγίζει τη δημόσια ζωή μέσα από τη σάτιρα, δεν τα παρατάει για να πάει στις Βρυξέλλες και να περνάει την ώρα του σε επιτροπές οι οποίες ασχολούνται με τις προδιαγραφές - τρόπος του λέγειν - που πρέπει να έχουν τα ραπανάκια που φυτεύονται στην Πολωνία. Μια τέτοια κίνηση δεν βγάζει νόημα για κάποιον που είναι στη φάση του Λαζόπουλου. Αφήστε που τον δεσμεύει με χίλιους τρόπους. Υστερα, λίγο να καταλαβαίνεις από καμαρίνια, ο Λάκης δεν θα ανέβαινε σε μια δημόσια σκηνή στην οποία να συνωστίζεται με τον έναν και τον άλλον και δεν θα κατέβαινε με σταυρό αναλαμβάνοντας τον κίνδυνο - ποτέ δεν ξέρεις - να μην έρθει πρώτος ή να μην έρθει το κόμμα του πρώτο. Ακόμη χειρότερα: έχοντας την πρόταση από τον ΣΥΡΙΖΑ στο χέρι και με ένα σίριαλ - έρχεται-δεν έρχεται; - δέκα ημερών υψηλής ακροαματικότητας, ο Λάκης ήταν πιο κερδισμένος αν δεν πήγαινε. Τράβηξε λοιπόν μια επιστολή, έκανε και μια επίθεση στον Σταύρο Θεοδωράκη - που μάλλον καλό έκανε στο Ποτάμι - και καθάρισε. Στο κάτω κάτω, αν ο ΣΥΡΙΖΑ φθάσει ποτέ να γίνει κυβέρνηση, το βλέπουμε. Αλλωστε, για τότε περιμένουν όλοι οι σοβαρά ενδιαφερόμενοι να πηδήξουν στο άρμα των τσιπραίων - αν, φυσικά, δεν του έχει ξεφουσκώσει και τις τέσσερις ρόδες μέχρι τότε ο Λαφαζάνης.   

Στην πολιτική δεν κάνεις προτάσεις για να σου πουν όχι και δεν αφήνεις να εκτυλίσσονται δημόσια ίντριγκες τις οποίες δεν καθοδηγείς. Ισως το μόνο θετικό είναι ότι ο Λαζόπουλος τράβηξε λίγο την προσοχή από τα περί δραχμής. Αλλο όμως ο αντιπερισπασμός και άλλο ο έλεγχος της ατζέντας. Το συμπέρασμα είναι ότι οι δέκα μικροί Αλέξηδες της Κουμουνδούρου τα έκαναν πάλι ελαφρώς μαντάρα.

Δημ Μητρόπουλος-ΤΑ ΝΕΑ