Πάνω από δύο χιλιάδες σχόλια έχω δημοσιεύει ως
τώρα και ποτέ δεν είχα πρόβλημα να βρω θέμα. Συνήθως είχα το αντίθετο –
πρόβλημα επιλογής ανάμεσα σε πολλά.
Όμως, έτσι που εξελίσσεται η κατάσταση στην Ελλάδα, αναρωτιέσαι όχι μόνο τι να (πρώτο) γράψεις – αλλά και αν έχει νόημα να το γράψεις. Καθημερινά γράφονται παντού άρθρα, σχόλια, κρίσεις – αλλά όλα γλιστράνε πάνω από τον αόρατο χιτώνα που περιβάλλει τον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του χωρίς να αφήνουν κανένα ίχνος. Σαν τη βροχή στο αδιάβροχο.
Είχα γράψει και παλιότερα ότι
«οι απόψεις των σχολιαστών έχουν τέτοια επίδραση στην πορεία των πραγμάτων, όσο οι παρατηρήσεις των αστρονόμων στην πορεία των άστρων». Δεν είχα ποτέ ψευδαισθήσεις ότι τα κείμενά μας επηρεάζουν την πολιτική -κυρίως- πραγματικότητα.
Όμως, μερικές φορές, όταν η άποψη του σχολιαστή ήταν 100% σωστή και η κυβερνητική θέση 100% λάθος, όλο και κάτι γινόταν…
Σήμερα δεν έχει καμία σημασία τι γράφεις – αν γράφεις. Το μόνο αποτέλεσμα είναι που εκτονώνεσαι εσύ και οι αναγνώστες. Οι άνθρωποι που κυβερνούν έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους ακόμα κι όταν κάνουν λάθος. Θα έλεγα, μάλιστα, ιδιαίτερα όταν κάνουν λάθος. Ή όταν πράττουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είχαν διακηρύξει μερικούς μήνες πριν. Στο τέλος ζαλίζεσαι από τις διαδοχικές κωλοτούμπες. Δεν ζαλίζεται αυτός που τις κάνει, αλλά εσύ που τις βλέπεις.
Το σωστό είναι αυτό και το αντίθετό του ταυτόχρονα. Δύο και δύο κάνουν τέσσερα εκτός εάν κάνουν τρία ή πέντε. Οι γέροντες συνταξιούχοι θα είναι ευτυχέστεροι αν τους ψαλιδίσεις την σύνταξη και αυξήσεις το ΦΠΑ στα γηροκομεία. Τα γεροντάκια, βρε! Τι είναι τα γηροκομεία, πεντάστερα ξενοδοχεία; Αποθήκες ανθρώπων είναι, μόνων και ανεπιθύμητων, ανάμεσα στη δουλειά και το φέρετρο.
Αυτή η τελευταία απόφαση με εξόργισε τόσο πολύ που (όπως έγραφαν οι παλιοί) αποφάσισα «να σπάσω την πένα μου». Όχι επειδή είμαι κι εγώ γέρος (ευτυχώς δεν χρειάζομαι ούτε σύνταξη ούτε γηροκομείο – προς το παρόν). Αλλά γιατί όταν μία κοινωνία κατατρέχει τα ασθενέστερα μέλη της, δεν είναι για σχόλιο, ούτε για κριτική. Είναι για φτύσιμο!
Ν. Δήμου-protagon.gr
Όμως, έτσι που εξελίσσεται η κατάσταση στην Ελλάδα, αναρωτιέσαι όχι μόνο τι να (πρώτο) γράψεις – αλλά και αν έχει νόημα να το γράψεις. Καθημερινά γράφονται παντού άρθρα, σχόλια, κρίσεις – αλλά όλα γλιστράνε πάνω από τον αόρατο χιτώνα που περιβάλλει τον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του χωρίς να αφήνουν κανένα ίχνος. Σαν τη βροχή στο αδιάβροχο.
Είχα γράψει και παλιότερα ότι
«οι απόψεις των σχολιαστών έχουν τέτοια επίδραση στην πορεία των πραγμάτων, όσο οι παρατηρήσεις των αστρονόμων στην πορεία των άστρων». Δεν είχα ποτέ ψευδαισθήσεις ότι τα κείμενά μας επηρεάζουν την πολιτική -κυρίως- πραγματικότητα.
Όμως, μερικές φορές, όταν η άποψη του σχολιαστή ήταν 100% σωστή και η κυβερνητική θέση 100% λάθος, όλο και κάτι γινόταν…
Σήμερα δεν έχει καμία σημασία τι γράφεις – αν γράφεις. Το μόνο αποτέλεσμα είναι που εκτονώνεσαι εσύ και οι αναγνώστες. Οι άνθρωποι που κυβερνούν έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους ακόμα κι όταν κάνουν λάθος. Θα έλεγα, μάλιστα, ιδιαίτερα όταν κάνουν λάθος. Ή όταν πράττουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είχαν διακηρύξει μερικούς μήνες πριν. Στο τέλος ζαλίζεσαι από τις διαδοχικές κωλοτούμπες. Δεν ζαλίζεται αυτός που τις κάνει, αλλά εσύ που τις βλέπεις.
Το σωστό είναι αυτό και το αντίθετό του ταυτόχρονα. Δύο και δύο κάνουν τέσσερα εκτός εάν κάνουν τρία ή πέντε. Οι γέροντες συνταξιούχοι θα είναι ευτυχέστεροι αν τους ψαλιδίσεις την σύνταξη και αυξήσεις το ΦΠΑ στα γηροκομεία. Τα γεροντάκια, βρε! Τι είναι τα γηροκομεία, πεντάστερα ξενοδοχεία; Αποθήκες ανθρώπων είναι, μόνων και ανεπιθύμητων, ανάμεσα στη δουλειά και το φέρετρο.
Αυτή η τελευταία απόφαση με εξόργισε τόσο πολύ που (όπως έγραφαν οι παλιοί) αποφάσισα «να σπάσω την πένα μου». Όχι επειδή είμαι κι εγώ γέρος (ευτυχώς δεν χρειάζομαι ούτε σύνταξη ούτε γηροκομείο – προς το παρόν). Αλλά γιατί όταν μία κοινωνία κατατρέχει τα ασθενέστερα μέλη της, δεν είναι για σχόλιο, ούτε για κριτική. Είναι για φτύσιμο!
Ν. Δήμου-protagon.gr
Εγώ τι να προσθέσω.....................
ΑπάντησηΔιαγραφή