Εικόνα κατάρρευσης

Όλες οι δημοσκοπήσεις και όσοι τις αναλύουν συμφωνούν: η κυβέρνηση δίνει εικόνα κατάρρευσης.

Το 40% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να τον εγκαταλείπει, ενώ οι μισοί από αυτούς έχουν ήδη μετακινηθεί σε άλλα κόμματα - κυρίως ΝΔ και Αριστερά.

Επιπροσθέτως, οι δημοσκοπήσεις διαψεύδουν και το έσχατο επιχείρημα της κυβέρνησης ότι (δήθεν) ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει, αλλά η ΝΔ δεν κερδίζει.

Λάθος και αυτό. Η ΝΔ κερδίζει περίπου τρεις καθαρές μονάδες από τον ΣΥΡΙΖΑ κι άλλη μία με μιάμιση από τον κεντρώο χώρο, οι οποίες προστίθενται στην ήδη πολύ υψηλή συσπείρωση των ψηφοφόρων της.

Είναι καθαρή δυναμική νίκης, αλλά όχι (ακόμη, τουλάχιστον...) αυτοδυναμίας.

Πάντως και για πρώτη φορά από τότε που έχουμε δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα, οι πολίτες ζητούν κατά πλειοψηφία εκλογές (υιοθετούν, δηλαδή, την ατζέντα της ΝΔ), ενώ ο αρχηγός της αντιπολίτευσης προηγείται καθαρά του Πρωθυπουργού σχεδόν σε όλα τα δημοσκοπικά ευρήματα.

Ακόμη περισσότερο που η συγκεκριμένη εικόνα καταγράφεται πριν ακόμη ολοκληρωθεί μια πολύ επαχθής (όπως διαφαίνεται) αξιολόγηση - αν ολοκληρωθεί, φυσικά...

Αυτά φυσικά δεν περιμέναμε τις δημοσκοπήσεις να τα πουν. Τα ζούμε καθημερινά, ακόμη κι αν δεν τα αντιλαμβανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν καταρρέει η κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι αν έχει περιθώρια αναστροφής.

Τρία σχόλια.

Πρώτον, ποτέ έως τώρα δεν έχει παρατηρηθεί στη σύγχρονη πολιτική ιστορία κι από τότε που διαθέτουμε δημοσκοπήσεις να αναστραφεί μια ισχυρή τάση απόρριψης κάποιας κυβέρνησης. One way ticket!

Σχετική εξαίρεση ήταν ο Κ. Σημίτης, το 2000. Αλλά τότε η απόρριψη ήταν λιγότερο εκκωφαντική, η χώρα βρισκόταν σε ανάπτυξη και ο Σημίτης διατηρούσε ένα πανίσχυρο προσωπικό προφίλ - σε αντίθεση με τον Αλ. Τσίπρα σήμερα, του οποίου η προσωπική αξιοπιστία έχει τραυματιστεί βαρύτατα...

Με λίγα λόγια, ο έλληνας ψηφοφόρος αρέσκεται να προεξοφλεί το εκλογικό αποτέλεσμα, ώστε να το επικυρώσει και με την ψήφο του.

Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ουσιαστικά ένα κόμμα του 2012. Μέσα σε τέσσερα χρόνια δεν πρόλαβε να αποκτήσει λογική και συνοχή παράταξης, ούτε κατάφερε να οικοδομήσει ισχυρές σχέσεις πίστης με το ευρύτερο εκλογικό σώμα που τον εμπιστεύτηκε.

Οσο γρήγορα και εύκολα τους μάζεψε, άλλο τόσο γρήγορα και εύκολα μπορεί να τους χάσει. Ηδη αυτό καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις - μια εικόνα αποδόμησης που δεν δικαιολογείται εύκολα για μια κυβέρνηση 15 ή 7 μηνών.

Τρίτον, η ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε το περασμένο καλοκαίρι κι από τότε δεν έχει καταφέρει να επινοήσει ένα επόμενο αφήγημα.

Τα βασικά θέματα που συντηρεί και ανακυκλώνει, όπως «η κοινωνική πόλωση», «η μάχη κατά της διαπλοκής», του «νεοφιλελευθερισμού» ή «του παλιού συστήματος», δεν φαίνεται πλέον να συγκινούν πολλούς, πέρα από ένα πολύ μοχθηρό αλλά και πολύ στενό κομματικό ακροατήριο.

Στην ουσία τους, δεν είναι παρά αμυντικές επιλογές, χρήσιμες αν προηγείσαι (όπως τον Σεπτέμβριο) αλλά ανεπαρκείς όταν σε πάρει η κάτω βόλτα. Το πρόβλημα των Ελλήνων είναι πλέον η ανεργία και οι φόροι, όχι η λίστα Λαγκάρντ.    

Θέλω να είμαι σαφής. Ολα αυτά δεν σημαίνουν προφανώς ότι την επόμενη ή τη μεθεπόμενη Δευτέρα θα ξυπνήσουμε με μια άλλη κυβέρνηση. Μόνο ο Ανδρουτσόπουλος έφυγε νύχτα...

Σημαίνουν όμως ότι η ζωή της κυβέρνησης θα είναι κάθε μέρα πιο δύσκολη, όλο και πιο ανυπόφορη, χωρίς ορατή σανίδα σωτηρίας.

Από αυτή την άποψη, ήταν εξαιρετικά κρίσιμη η απόφαση του Κ. Μητσοτάκη να κόψει εκ προοιμίου κάθε περιθώριο επιβίωσής της στη σημερινή Βουλή με όποια μερεμέτια σαν τα περσινά.

Τώρα, η αδυναμία ή η παραίτηση της κυβέρνησης σημαίνει εκλογές. Τα μικρότερα κόμματα δεν θα της προσφέρουν σωσίβιο. Και πάντα στην πολιτική το «φύγετε!» είναι το πιο απλό και συνεκτικό πρόγραμμα.

Μένει να δούμε ποια απάντηση θα επιλέξει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και πότε.
Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ