Να ξαναστήσουν την παράγκα της Κορακάκη

 Σύμβολο εθνικής ανάταξης εκεί που το ένα χέρι εκτύπαε τ’ άλλο απ’ την απελπισιά.

Σχολείο-μνημείο για το τι θαύματα μπορεί να κάνει ο Ελληνας χωρίς το κράτος-«προστάτη»

Αν οι ηλίθιοι που γκρέμισαν το παράπηγμα στο οποίο προπονούνταν χειμώνα-καλοκαίρι η Αννα Κορακάκη το έκαναν ακόμη και από «καλή πρόθεση» κατόπιν χρυσής εορτής για να δείξουν φυσικά ότι ενδιαφέρονται ως… Πολιτεία, τότε πρέπει να κάτσουν και να το ξαναστήσουν! ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΗΤΑΝ! Με τους τσίγκους και τις σανίδες και να μείνει έτσι ως ΣΧΟΛΕΙΟ-ΜΝΗΜΕΙΟ, μια που είναι το πιο υπέροχο σύγχρονο παράδειγμα για το τι μπορεί ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ μόνος του! Με το πείσμα του, την ευρηματικότητα και τη θέληση που κρατάνε από τον πολυμήχανο Οδυσσέα και φτάνουν μέχρι το σύγχρονο Ελληνόπουλο που διδάσκει στο ΜΙΤ ή στην Οξφόρδη παρότι βγήκε από ένα διαλυμένο μεταπασοκικό σχολείο, όπου διακρίνονται οι συνδικαλιστές και οι καταληψίες! Απόλυτα εγκαταλειμμένη από
όλους και όλα, η Κορακάκη μπορεί να χρωστά την επιτυχία της... ακόμη και σ’ αυτό!

Στην απουσία της «τιμημένης» Ελληνικής Πολιτείας, των άσχετων ή και κακοπροαίρετων δήθεν αρμοδίων και των τελευταίων πολιτευτάκηδων, στους οποίους δίνονται αξιώματα για τα αθλητικά και... την έγραψαν κανονικά. Οπως κάνουν με όλους και όλα δηλαδή. Ισως ακριβώς επειδή χρειαζόταν να βάζει... μάλλινα γάντια για να πιάνει το ψυχρό μέταλλο του όπλου στην παγωμένη ύπαιθρο της Δράμας. Κάθε νορμάλ Πολιτεία θα της παρείχε... πριβέ σκοπευτήριο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο ακόμα, πλην όμως κατά βάθος δεν είναι και τόσο σίγουρο αν η Αννα θα κατάφερνε αυτό που έκανε -δύο μετάλλια μαζί για την Ελλάδα μετά από 104 χρόνια - με το κράτος στο πλάι της! Φοβάμαι ότι όσο και αν της στοίχισε η τέλεια αδιαφορία των αρμόδιων Αρχών, μπορεί και να την ώθησε ακόμη περισσότερο υποσυνείδητα προς τον μεγάλο θρίαμβο, γιατί ό,τι ήταν να κάνει το έπραξε από μόνη της η Αννα. Εκείνη και η οικογένειά της, η μητέρα της, ο πατέρας της και όποιος της συμπαραστάθηκε, κάτι το οποίο αποδεικνύει περίτρανα ότι αν έχει απομείνει ακόμα οτιδήποτε που να κρατάει την Ελλάδα στα πόδια της και τα Ελληνόπουλα όρθια, αυτό είναι η συνοχή της οικογένειας, με τα καλά της, ε, ίσως και με κάποια μείον της. Η οικογένεια και η δύναμη της θέλησης κάθε αγοριού ή κοριτσιού που παλεύει αυτή τη στιγμή για να βρει δουλειά με 2-3 ευρώ την ώρα (ναι, για ένα 20ευρω το οκτάωρο έχουν καταντήσει τον κόσμο να δουλεύει οι μνημονιακοί ΑΛΗΤΕΣ όλων των αποχρώσεων) ή ο 40άρης οικογενειάρχης που παίρνει τα παιδιά του και πάει εκπαιδευόμενος αποθηκάριος στη Γερμανία προκειμένου να έχουν σοβαρή μόρφωση και περίθαλψη. (Γιατί εδώ που τα λέμε ποιος γονιός, όταν μπορεί, θα αφήσει τα τέκνα του στους κάθε είδους Φίληδες και Πολάκηδες, ό,τι χειρότερο υπάρχει ακόμη και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ; Λες και το έκαναν επίτηδες για να καταστραφεί το ΜΕΛΛΟΝ μια και καλή αλλά και κακή.)

Μέσα στη μνημονιακή συμφορά λοιπόν, που τώρα με τους Συριζαίους καταλήγει σε αληθινή ΤΡΑΓΩΔΙΑ, μπόρεσε να πάρει στους Ολυμπιακούς Αγώνες το χρυσό μετάλλιο η Αννα, αγωνιζόμενη υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Οχι, δεν θα επικαλεστούμε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα ή το DNA μας, γιατί πέραν αυτών, που έχουν βέβαια τη σημασία τους, οι πρώτοι διδάξαντες ήταν οι Αιθίοπες και άλλοι Αφρικανοί αθλητές που ήρθαν από τις ζούγκλες και τις ερήμους και διέλυσαν τους «πολιτισμένους» αντιπάλους τους, μια που έτρεχαν από μικρά παιδιά για να γλιτώσουν από κάθε είδους ερπετά και αιλουροειδή. Στον αθλητισμό, άλλωστε, ακόμη και στις πολύ πλούσιες χώρες, διακρίνονται κατά κανόνα παιδιά που έρχονται από τα κατώτερα και τα μεσαία οικονομικά στρώματα και γίνονται αθλητές μόνο και μόνο για να πάρουν μια υποτροφία και να μπορέσουν να σπουδάσουν! Οι πλούσιοι γόνοι καταλήγουν, το πολύ, σπόνσορες! Αυτά όμως είναι πολύ γενικά. Υπό αυτές τις ειδικές συνθήκες και περιστάσεις που ζει η Ελλάδα, εδώ όπου, όπως έγραφε ο Εθνικός ποιητής, «ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι από την απελπισιά» στο καρτέρι για τη λευτεριά, ο ΑΘΛΟΣ της Αννας αποκτά πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια και η σημασία του είναι πολύ πιο σύνθετη από εκείνη ενός... απλού ολυμπιακού χρυσού. (Αν υπάρχει κάτι τέτοιο, μια που ανεξαρτήτως από πού προέρχεται, η νίκη απαιτεί τεράστιες προσωπικές θυσίες.)

Αυτό που πέτυχε, λοιπόν, η Κορακάκη ξεπερνά κατά πολύ την ίδια, γιατί δεν ήταν λίγες οι καρδιές που ΕΣΠΑΣΑΝ εκεί βλέποντάς την να ρίχνει τις τελικές βολές δίπλα στην πολύ πιο έμπειρη θεωρητικά και μεγαλύτερης ηλικίας Γερμανίδα συναθλήτριά της. Θες δεν θες, η σύγκριση γινόταν αυτόματα γιατί, ανεξαρτήτως προσώπων, είχες από τη μία την υπερδύναμη και από την άλλη μια ΡΗΜΑΓΜΕΝΗ χώρα, την Ελλάδα μας, που τα άψυχα κτήνη-τεχνοκράτες του ΔΝΤ και της Ε.Ε. πήγαν, λέει, να τη σώσουν και... κατά λάθος την έκαναν χειρότερα απ’ ό,τι ήταν πριν. Οταν άρχιζε η κρίση και η Κορακάκη ήταν ακόμη έφηβη, έφταναν δυο-τρεις χειρισμοί σοβαροί και ένας πολιτικός τύπου Σημίτη ή τεχνοκράτης τύπου Στουρνάρα για να σωθούμε μια και καλή εντός πολιτισμένης Δύσης. Τώρα πια, αφού μας χρέωσαν για δυο γενιές και βάλε και βρήκαν τους κόκκινους γενίτσαρους που ξεπούλησαν τα πάντα με την τζίφρα τους, ο κόσμος νιώθει στο πετσί του πολύ καλά ότι ΔΕΝ τον σώζει πλέον τίποτα. Κι όμως, μπορούμε ακόμη να ΣΩΘΟΥΜΕ αρκεί να αφήσουν τον Ελληνα στην ησυχία του, να ΔΟΥΛΕΨΕΙ και να ΠΑΛΕΨΕΙ, όπως έκανε και στο ετοιμόρροπο παράπηγμά της η Αννα Κορακάκη και πήρε το ΧΡΥΣΟ! Αστε τον κόσμο, λοιπόν, να κάνει τη δουλειά του, είτε εδώ είτε στο εξωτερικό, χωρίς να τον απειλείτε κάθε μέρα με φυλακές και... εξορίες για τις εφορίες κ.λπ., γιατί έτσι δεν πρόκειται να ξαναδούμε άσπρη μέρα. Μια που όπου ανακατεύεται το κράτος τα κάνει όλα... merde, SHIT, για να μιλάμε εθνικοκοινοτικά. Γι’ αυτό και το παράπηγμα της Κορακάκη θα έπρεπε να μείνει ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ-ΜΝΗΜΕΙΟ. Ετσι γεννιέσαι Ελληνας, έτσι ΓΙΝΕΣΑΙ και Ολυμπιονίκης.

ΥΓ.: Να ξαναχτίσουμε την παράγκα της Κορακάκη, ξέρω μια κουβέντα είναι, αφού στις μέρες μας ούτε υπόστεγο για τους λιαζόμενους τουρίστες δεν μπορούμε να κάνουμε. Η χώρα που πριν από 12 χρόνια διοργάνωσε μία από τις καλύτερες Ολυμπιάδες, όπως διαπιστώνουμε συγκριτικά τώρα, το μόνο που ξέρει είναι να γκρεμίζει, να κλείνει, να καταστρέφει τις ζωές των πολιτών της. Σε ευχαριστούμε, Αννα, και μία ευχή: Μακριά από το κράτος μια ζωή! Το έμαθες άλλωστε από μικρή εσύ.
Θέμος Αναστασιάδης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ