Να βοηθήσω θέλω

Καθήκον του δικαστή, είπε ο πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας, είναι «να πιάνει τον σφυγμό της κοινής γνώμης». Εστω ότι υπάρχει ο σφυγμός της κοινής γνώμης. Οι μόνοι με την επιστημονική δυνατότητα να τον πιάσουν είναι οι στατιστικολόγοι των εταιρειών που κάνουν τις δημοσκοπήσεις – και αυτοί μόνο κατά προσέγγιση, όπως δείχνουν οι εκπλήξεις των δημοσκοπήσεων διεθνώς τα τελευταία χρόνια. Οταν τον έχουν καταγράψει, παραδίδουν το αποτέλεσμα της έρευνας στον πελάτη που πληρώνει. Ο δικαστής, όμως, αφού τον πιάσει, τον σφυγμό, τι ακριβώς τον κάνει;
Δεν μπορώ να απαντήσω, διότι συμβαίνει να έχω τελείως διαφορετική ιδέα για τον ρόλο του δικαστή σε μια χώρα όπου επικρατεί το κράτος δικαίου (αν μεταφράζω σωστά την έννοια του «rule of law»). Νομίζω, δηλαδή, ότι
οι δικαστές ενισχύονται από την Πολιτεία με όλα τα προνόμια που έχουν, ακριβώς για να μη λαμβάνουν υπ’ όψιν το κλίμα της επικαιρότητας. Ωστόσο, αναγνωρίζω ότι το πρόβλημα είναι πραγματικό για τον συγκεκριμένο δικαστή –ο ίδιος τα είπε αυτά, άλλωστε, μετά τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό– και θέλω να βοηθήσω! (Πάντα θέλω να βοηθώ, μη γελάτε, παρακαλώ...)
Να, λοιπόν, μια ιδέα: μήπως να στραφεί ευθέως το ΣτΕ προς τις δημοσκοπήσεις και να επιδιώξει συνεργασίες με ΜΜΕ, εταιρείες και οργανισμούς, πολιτικούς και κόμματα, που ζητούν τις έρευνες της κοινής γνώμης; Σοκάρει κάπως η πρόταση; Οχι πάντως όσο η δήλωση του προέδρου. Είναι δύσκολη στην εφαρμογή (τι είναι εύκολο σήμερα;), είναι όμως καλή ιδέα και ταιριάζει υπέροχα με το σχέδιο της κυβέρνησης για τον έλεγχο της ενημέρωσης.
Το άλλο εντυπωσιακό από τις δηλώσεις του προέδρου είναι ότι αντιλαμβάνεται ως ευθύνη του «να μη χειραγωγούνται οι δικαστές μου». Του; Μα δεν υποτίθεται ότι ο καθένας τους διαμορφώνει τη νομική θέση του ανεξαρτήτως; (Αλλωστε, ο ίδιος ο πρόεδρος υπερηφανεύεται ότι έχτισε τη σταδιοδρομία του ως μειοψηφία του ενός...) Με πολλή λύπη, μοιράζομαι μαζί σας μια φρικτή υποψία: ότι από χθες ο πρόεδρος του ΣτΕ, ως δικαστής, έχει αυτοκτονήσει...
Από την πλευρά της, τώρα, η κυρία Θάνου με μπέρδεψε κάπως. Καθώς άκουγα το δελτίο από το ραδιόφωνο, για λίγα δευτερόλεπτα νόμισα ότι οι παραγωγοί του δελτίου είχαν κάνει λάθος. Είχαν βάλει, έτσι μου φάνηκε, ένα τέιπ πενταετίας τουλάχιστον, από την εποχή που η κυρία Θάνου ήταν συνδικαλίστρια. Διότι μου φαινόταν παράδοξο, με τόσα θέματα να σοβούν στη Δικαιοσύνη, να ακούω για τα μισθολογικά των δικαστών και μάλιστα από μια πρόεδρο του Αρείου Πάγου, η οποία έχει διατελέσει και υπηρεσιακή πρωθυπουργός.
Μετά το χθεσινό, όποιος δεν ανησυχεί –για να μην πω, φοβάται– για την πορεία την οποία έχει πάρει η χώρα είτε είναι τερατωδώς ψύχραιμος είτε τερατωδώς ηλίθιος... Τι ακριβώς, δεν ξέρω. Πάντως τερατώδες...
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή