Το κύκνειο άσμα του Obama στην πτωχευμένη Ελλάδα

Α. “Η κυβέρνηση, κρυπτόμενη πίσω από τις αστυνομικές αρχές, με μια αυταρχική απόφαση που θυμίζει άλλες εποχές, ευθυγραμμίζεται με τις αξιώσεις των αμερικανικών αρχών.

Β. «Κάθε μέρα γίνεται και πιο ξεκάθαρο ότι αυτή η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να απαγορεύσει τις συναθροίσεις αξιοποιώντας χουντικό νομοθετικό διάταγμα, στην προσπάθειά της να δημιουργήσει κλίμα φόβου και αποδεικνύοντας, με αυτό τον τρόπο, πόσο τρέμει τη μαζική παρουσία του λαού».

Όχι, δεν είναι απόσπασμα από λάβρες προκηρύξεις των… ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για τα θηριώδη μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση λόγω της επίσκεψης Obama. Τo πρώτο είναι από ανακοίνωση του Συνασπισμού το ‘99 για την έλευση Clinton και το δεύτερο του ΣΥΡΙΖΑ το ‘13 ενόψει της επίσκεψης Schaeuble.

Μόνο που επί «νεοφιλελεύθερης» κυβέρνηση Σημίτη έγιναν πορείες, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες της εποχής. Τις ίδιες μέρες ο κ. Τσίπρας, ομού μετά άλλων αριστερών νεολαιών χαρακτήριζε ανεπιθύμητο τον Clinton στη χώρα. 

Στη χαώδη αναντιστοιχία λόγων και έργων αναφερόμαστε και όχι σε αυτά καθ' εαυτά τα μέτρα της επίσκεψης.

Η επίσκεψη δεν είναι μια ευκαιρία για την κυβέρνηση...

Για την επίσκεψη ως γεγονός, γράφαμε την περασμένη εβδομάδα ότι είναι χαμηλών προσδοκιών, ασχέτως αν η κυβέρνηση την πασπαλίζει με τη χρυσόσκονη της διεθνούς επιτυχίας γιατί δήθεν η χώρα μας με την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική της απέκτησε... οντότητα και έγινε κομβικός παράγοντας στην περιοχή.

Το πόσο ο απερχόμενος  πλανητάρχης θα μπορέσει να κάνει δώρο το νέο χρυσόμαλλο δέρας της κυβέρνησης, τη μείωση του χρέους, το απαντούν οι γερμανοί δια της FAZ: «Στην απόφαση για τη μείωση δεν έχει λόγο ένας αμερικανός πρόεδρος, ακόμη λιγότερο ένας απερχόμενος. Επειδή τον λογαριασμό θα τον πλήρωναν οι Ευρωπαίοι».

Το ίδιο έγραφε διαπιστωτικά και η ταπεινότητά μας την προηγούμενη εβδομάδα, χωρίς ωστόσο να υποβαθμίζεται η επίσκεψη αυτή καθ’ εαυτή, παρά μόνο στη μη ρεαλιστική πτυχή του χρέους.

... Είναι μια ευκαιρία για τη χώρα

Εν τούτοις η έλευση Obama, μια πρωτοβουλία του ιδίου, καθόλου δεν στερείται αξίας. Οι εκτιμήσεις συγκλίνουν στο ότι ήταν μια «αυτοαναφορική» πράξη, διάθεση να εκφωνήσει το κύκνειο άσμα του, που θα γινόταν ιστορική παρακαταθήκη, σε ένα μαγευτικό σκηνικό - για τον συμβολισμό του στην παγκόσμια κοινότητα - με φόντο τον φωτισμένο Παρθενώνα. Θα ήταν μια ομιλία που θα έμενε στη μνήμη των εθνών, όχι ισάξια (αν και δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης), με εκείνη του Κένεντι στο Βερολίνο, αλλά σημαντική, καθώς και εδώ υπάρχουν στοιχεία ενός – διαφορετικού - δράματος:

Στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, κάτω από τον ιερό της σύμβολο, την Ακρόπολη, στην Ελλάδα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση, στο λαό που φτωχοποιείται και χάνει την ελπίδα του στη μέγγενη του χρέους, και που παρ' όλα αυτά δεν αποποιήθηκε την ανθρωπιά του. Που έδειξε αλληλεγγύη, περιμάζεψε, παρείχε θαλπωρή στους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους τρομαγμένους από τον πόλεμο, τους κατατρεγμένους.

Ναι ακούγονται γλυκερά σαν... βίπερ Νόρα όλα αυτά - και στη στήλη - αλλά αυτό φαίνεται ότι ήταν το κυρίαρχο στοιχείο στην κίνηση Obama. Ένα σκηνικό για τον εαυτό του και ταυτόχρονα μια βοήθεια στους χειμαζόμενους Έλληνες. Και δεν ήταν καθόλου λίγο. Τα αποτελέσματα δεν θα έλυναν τις προπαγανδιστικές ανάγκες της κυβέρνησης για το χρέος  αλλά θα ήταν μακροπρόθεσμα. Η Ελλάδα θα έμπαινε σαν χώρος θετικής μνήμης στην ιστορία των αμερικανών προέδρων, την στιγμή που οι τηλεοράσεις του πλανήτη θα μετέδιδαν το μήνυμά και θα αναφέρονταν στην αξία του τόπου από τον οποίο το εξέπεμπε. Ακόμη και το πεζότερο των πλεονεκτημάτων να εξετάσουμε, η ομιλία Obama κάτω από την Ακρόπολη θα βοηθούσε την έλευση περισσότερων τουριστών, σε μια χώρα πτωχευμένη που ως βαριά της βιομηχανία έχει τον τουρισμό.

Είναι κρίμα που το σκηνικό αυτό ακυρώθηκε εξαιτίας της χειροβομβίδας στη γαλλική πρεσβεία, λες και είμαστε Καμπούλ, Βηρυτός ή Σαναά.

Η ανωτέρω παρομοίωση δεν σημαίνει ότι η στήλη τάσσεται κατά των πορειών διαμαρτυρίας, έστω και αν κάποιες προκηρύξεις που καλούν σε αυτές, αποπνέουν μούχλα, ξεπατικώνοντας την ίδια φρασεολογία των ανακοινώσεων προ 40ετίας, (λογικό αφού οι ίδιοι κύκλοι ανθρώπων ανανεώνονται στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, απέχοντος του μεγάλου τμήματος των εργαζομένων).

Όποιος νομίζει ότι έχει λόγο να διαμαρτυρηθεί για την πολιτική των ΗΠΑ, έχει δικαίωμα να διαδηλώσει, με κάποιους χωροταξικούς περιορισμούς φυσικά, όπως άλλωστε γίνεται και σε κάθε διαδήλωση.

Ο Obama πάνω απ όλα είναι αμερικανός πρόεδρος, και η χώρα του κυρίως ευθύνεται για τον τρόμο, το αίμα τις αλλαγές συνόρων που προσπαθεί να επιφέρει στη Μέση Ανατολή. Η χώρα του κυρίως ευθύνεται και για τους πρόσφυγες που μας έρχονται, και για την περίθαλψη των οποίων μας συγχαίρει.

Ο Obama ωστόσο δεν παύει να ήταν ένας καλός, δημοκρατικός, αλτρουιστής πρόεδρος, σοσιαλδημοκρατικής κοπής, ακόμη και με τα ευρωπαϊκά στάνταρς. Ήταν συμφέρον μας να αξιοποιήσουμε επ’ ωφελεία μας την παρουσία του, κυρίως στη συμβολική της διάσταση που προαναφέραμε.

Γ. Σιδέρης-liberal.gr