Δεν είναι λύση να εξολοθρεύσουμε τους γέροντες

Η Ελλάδα των 3 εκατομμυρίων συνταξιούχων και των χρεοκοπημένων ασφαλιστικών ταμείων δεν έχει πιθανότητες να επιβιώσει. Είναι καταδικασμένη να εξαφανιστεί από τον χάρτη. Η λύση δεν είναι να εξολοθρεύσουμε μέσω της πείνας τους γέροντες, ούτε να εξορίσουμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό για να γλιτώσουν από την δυστυχία. Χρειάζεται ένα τολμηρό σχέδιο.

Είναι θέμα απλής αριθμητικής, από αυτή που διδάσκεται στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Όταν έχεις 10 μερίδες φαγητό και πρέπει να τις μοιράσεις σε 20 ανθρώπους, είναι αδύνατον να δώσεις μία μερίδα σε κάθε έναν. Μία επιλογή είναι ο δανεισμός! Μόνο που στην περίπτωσή μας αυτή η επιλογή έχει αποκλειστεί. Η αμέσως επόμενη είναι να

πάρουν οι δέκα από μία μερίδα και οι άλλοι δέκα απολύτως τίποτα. Είναι βέβαιο ότι την αμέσως επόμενη στιγμή θα ξεσπάσει σύρραξη, εμφύλιος πόλεμος. Η τελευταία λύση είναι να μοιράσουμε τις μερίδες στην μέση και να πάρουν όλοι από μισή μερίδα. Θα υπάρχει το αίσθημα της Δικαιοσύνης, αλλά θα κινδυνεύσουν και οι είκοσι με υποσιτισμό. Όλες οι λογικές λύσεις οδηγούν σε παράλογα αποτελέσματα.

Πρέπει να βγούμε από το κουτί και να σκεφτούμε έξω από αυτό. Η πρόκληση των καιρών είναι ότι καλούμαστε να εξετάσουμε λύσεις που είναι έξω από τα καθιερωμένα. Ακριβώς επειδή το πρόβλημα είναι άλυτο. Όσο προσπαθούμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο, τόσο χάνουμε πολύτιμο χρόνο και περιορίζουμε ακόμη περισσότερο τα περιθώρια ελιγμών.

Οι συνταξιούχοι είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας. Ακόμη κι αν τα ταμεία δεν ήσαν σε καθεστώς φτώχειας, η σχέση μεταξύ συνταξιούχων και εργαζομένων θα εθεωρείτο προβληματική. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι για να είναι βιώσιμο το ασφαλιστικό σύστημα χρειάζονται τέσσερις εργαζόμενοι για κάθε έναν συνταξιούχο. Το 2013, λοιπόν, η σχέση αυτή είχε διαμορφωθεί σε 1,27 εργαζόμενους για κάθε συνταξιούχο, όταν πριν από την κρίση η σχέση ήταν 1,77 εργαζόμενοι για κάθε έναν συνταξιούχο. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και λένε την αλήθεια. Το πρόβλημα υπήρχε και πριν από την κρίση και έγινε ακόμη μεγαλύτερο στη συνέχεια. Ο κ. Γιαννίτσης έχει αρθρογραφήσει σχετικά και έχει τοποθετήσει πολύ σωστά την σχέση που είχε το συνταξιοδοτικό με την  κρίση που ακολούθησε.

Το τι έχει συμβεί το γνωρίζουμε. Ότι η σημερινή κατάσταση είναι αδιέξοδη, επίσης το γνωρίζουμε. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Αν δεν κάνουμε κάτι άμεσα, τότε θα οδηγηθούμε μοιραία σε περαιτέρω μείωση των συντάξεων και μάλιστα σε επίπεδα που αυτή την στιγμή μας φαίνονται αδιανόητα. Είτε θα βρισκόμαστε σε περιβάλλον ευρώ είτε σε περιβάλλον δραχμής. Μόνο που σε περιβάλλον δραχμής η κατάσταση θα είναι περισσότερο επιβαρυμένη, λόγω της επιπλέον υποτίμησης του νέου νομίσματος σε σχέση με το ευρώ...

Εκείνο που σίγουρα χρειαζόμαστε είναι αύξηση του εργατικού δυναμικού. Αλλά αυτό δεν γίνεται δια μαγείας. Δεν κτυπάει κανείς τα δυο του χέρια για να υλοποιήσει την ευχή το Τζίνι. Στον πραγματικό κόσμο η αύξηση του εργατικού δυναμικού προϋποθέτει νέες επενδύσεις.

Την δεκαετία του '50 οι φίλοι μας οι Γερμανοί άλλαξαν το πεπρωμένο τους με την βοήθεια των νικητών του πολέμου. Αυτοί τους κούρεψαν το χρέος και στήριξαν την βιομηχανική τους παραγωγή. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και με την Ελλάδα. Δεν θέλουμε πρόσφυγες που να επιδοτούνται με 15.000 ευρώ ο κάθε ένας για να ασφυκτιούν στις μάνδρες ενός στρατοπέδου. Θα ήταν πιο σημαντικό για την χώρα να μετέφεραν οι Γερμανοί παραγωγικές δραστηριότητες στην Ελλάδα για να μπορούν να απορροφηθούν 500.000 πρόσφυγες ή όσοι χρειάζονται στην ελληνική κοινωνία. Οι άμεσες θέσεις εργασίας θα δημιουργούσαν και εκατοντάδες χιλιάδες άλλες έμμεσες. Θα ήταν προτιμότερο αυτό από το να πετιούνται λεφτά από το παράθυρο για να πλουτίζουν ορισμένοι στο όνομα του ανθρωπισμού. Να μην ξεχνάμε ότι έχουν ήδη παραιτηθεί μία ντουζίνα αξιωματούχοι που δεν μπορούσαν να αντέξουν την δυσοσμία...

Είναι μία πρόταση. Δεν είναι τόσο απλή στην υλοποίησή της. Ούτε και είναι βέβαιο ότι θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή στο σύνολό της από τους Ευρωπαίους. Αλλά χρειάζεται να παράγουμε συνεχώς ιδέες, να προσπαθούμε να βάζουμε θέματα στο τραπέζι. Χρειάζεται να ανατρέξουμε άμεσα την εφιαλτική σχέση του 1,27 προς 1. Αν δεν το κάνουμε δεν θα υπάρχουμε στο μέλλον. Κι αυτό το μέλλον δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε...

Θανάσης Μαυρίδης-liberal.gr