Σκοτεινή πλευρά

Ουδείς ισχυρίζεται οτι τα πράγματα είναι εύκολα για την κυβέρνηση. Βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή δημοσκοπική κατάρρευση, η οποία καταγράφει μια πρωτόγνωρη κοινωνική αποδοκιμασία.

Την ίδια στιγμή που αν θέλει να παραμείνει στην εξουσία, καλείται να πάρει όλο και πιο σκληρά μέτρα. Τα οποία, με τη σειρά τους, θα διευρύνουν την αποδοκιμασία της. 

Κοινώς, αναγκάζεται να πουλήσει την ψυχή της στον διάβολο χωρίς όμως να αγοράσει και μια νέα αρχή _όπως τουλάχιστον επιχείρησε ο Φάουστ...

Η άλλη επιλογή είναι εκλογές. Αλλά δεν ξέρω καμία κυβέρνηση να επιλέγει εκλογές με 15% στις δημοσκοπήσεις. Μοιάζει αυτοκτονία.

Το δίλημμα λοιπόν δεν έχει ουσιαστική λύση. Είτε η κυβέρνηση θα υποστεί βαριά ήττα σε εκλογές τώρα, είτε θα υποστεί μια βαρύτερη σε μερικούς μήνες.

Απέναντι σε αυτό το δυσεπίλυτο δίλημμα, η κυβέρνηση ανατρέχει σε συνταγές ανελευθερων καθεστώτων: βυθίζεται όλο και περισσότερο στη σκοτεινή πλευρά της πολιτικής.

 

Με την ψευδαίσθηση προφανώς των περισσότερων ανελεύθερων καθεστώτων οτι η χρήση της εξουσίας μπορεί να λειτουργήσει ως αναπαραγωγή της εξουσίας.

 

Στην βάρβαρη ειλικρίνειά του, ο υπουργός Πολάκης το μαρτύρησε: "δεν είναι ακόμα το κράτος δικό μας!" δήλωσε σε αγρότες.

 

Μόνο που στη δημοκρατία το κράτος δεν ανήκει σε κανέναν _ούτε πρέπει να ανήκει...

 

Το ενδιαφέρο ερώτημα αφορά την ευκολία με την οποία η "πρώτη φορά Αριστερά" καταφεύγει στη σκοτεινή πλευρά της πολιτικής. Διώκει, κλείνει, λασπώνει, εκφοβίζει, παραπέμπει, πιέζει, εκβιάζει, παρεμβαίνει...

 

Πως νέοι άνθρωποι χωρίς αμαρτίες στην πλάτη τους, με ένα υποτιθέμενο ιδεαλισμό που χαρακτηρίζει (τουλάχιστον θεωρητικά) τους αριστερούς, προστρέχουν στις χειρότερες μεθόδους των χειρότερων αντιπάλων της Αριστεράς.

 

Πως δηλαδή υιοθέτησαν τόσο εύκολα τα σκοτεινά, τα ύπουλα και τα βρώμικα.

 

Υπάρχουν δυο εξηγήσεις.

 

Η πρώτη είναι πιο επιεικής. Παίρνει υπόψη την απελπισία ανθρώπων που ήλθαν με την ψευδαίσθηση οτι θα μείνουν πολύ, που καταλαβαίνουν οτι φεύγουν με τον χειρότερο τρόπο και οι οποίοι δεν μπορούν να διαχειριστούν την πτώση τους. Έλλειψη πείρας και πολιτικής συγκρότησης σε συνδυασμό με την απόγνωση μπροστά στην ήττα.

 

Η δεύτερη είναι πιο κυνική. Θεωρεί οτι τελικά αυτή ήταν η θεώρησή τους για την πολιτική. Την νόμιζαν μια σκοτεινή δοσοληψία μεταξύ τραπεζιτών, πολιτικών, εκδοτών, δικαστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εισαγγελέων...

 

Πίστεψαν οτι οι προηγούμενοι κυβερνούσαν επειδή διέθεταν ένα τέτοιο κύκλωμα κι οτι η δική τους παραμονή στην εξουσία εξαρτάται από την διαμόρφωση ενός τέτοιου κυκλώματος στην υπηρεσία τους.

 

Έτσι η μόνη σχεδόν σταθερή επιδίωξή τους πριν ακόμη ανέβουν στην κυβέρνηση αλλά και μετά είναι να μετατρέψουν σε κύκλωμα εξουσίας τον υπόκοσμό που τους περιτριγυρίζει. Να αναδείξουν σε πολιτική δύναμη τη σκοτεινή πλευρά της πολιτικής.  

 

Το προβλημα αυτής της θεώρησης είναι προφανές.

 

Αφενός "η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος" _όπως έλεγε ο Νίκος Ζαχαριάδης...

 

Αφετέρου, τα συστήματα και τα κυκλώματα που νομίζουν οτι ελέγχουν τελικά αυτονομούνται και το πρώτο τους εμπόρευμα στην αγορά θα είναι εκείνοι που τους τροφοδοτούν σήμερα.

 

Το "πόθεν έσχες" της Μαρέβας δεν είναι παρά το πρελούδιο για το "πόθεν έσχες" της Μπέτυς που θα ακολουθήσει.

 

Για έναν απλό λόγο που δεν κουράζομαι να επαναλαμβάνω.

 

Επειδή η πολιτική δεν ορίζεται ούτε από το παρασκήνιο, ούτε από τις πιπεράτες λεπτομέρειες, αλλά από το προσκήνιο και τα μεγάλα ρεύματα. Από την μεγάλη εικόνα.

 

Αλλά και για έναν λόγο απλούστερο.

 

Επειδή οι αλήτες παραμένουν πάντα αλήτες. Όποιο χρώμα κι αν φορούν, όποια κυβέρνηση κι αν υπηρετούν, όποιο χυδαίο σχέδιο κι αν εκτελούν.

 

Δεν αλλάζουν αυτοί. Αλλάζουν απλώς οι εργοδότες τους. 

Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ