Ψυχραιμία

Λένε ότι στην πολιτική η άνοδος είναι υπόθεση αποφασιστικότητας και ευκαιρίας. Ενδεχομένως.

Η πτώση όμως είναι καθαρά ζήτημα ψυχραιμίας και χαρακτήρα.

Εως πρόσφατα είχα την αίσθηση ότι η κυβέρνηση θα καταφέρει (κουτσά, στραβά) να βγάλει το 2017 για να αποφασίσει ποια στιγμή μέσα στο 2018 θα κάνει εκλογές.

Πλέον δεν είμαι καθόλου σίγουρος.

Οχι επειδή άλλαξαν ριζικά τα δεδομένα. Αλλά επειδή η κυβέρνηση δείχνει να έχει απολέσει εντελώς την ψυχραιμία της.

Πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Σε διαρκή εκνευρισμό, πότε διαπληκτίζεται με άδεια καθίσματα στη Βουλή, πότε κάνει αντιπολίτευση στον Σημίτη (!) και πότε παρέχει θυμωμένος οδηγίες στην αντιπολίτευση πώς να κάνει τη δουλειά της.

Ο τελευταίος ημερήσιος καβγάς του Μαξίμου ήταν με τον... Μπογδάνο - κι ακόμη δεν έχει πέσει επάνω τους το παγόβουνο Καμμένος.

Δίνουν την εντύπωση ότι συνειδητοποιούν το αδιέξοδο και τσακώνονται με το αδιέξοδο. Ενώ την ίδια στιγμή, για να παραφράσω τον Πρωθυπουργό, βλέπουν τους ισοβίτες να περνούν!

Ο Τσόρτσιλ έλεγε ότι πρώτα χάνεις μέσα σου και μετά στις κάλπες. Και η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν χαμένη ήδη.

Ακόμη χειρότερα, σαν απατημένη. Λες και κάποιος τους είχε υποσχεθεί ότι θα μακροημερεύσουν στην εξουσία. Ή πως όταν στραβώνουν τα πράγματα θα υπάρχει πάντα οδός διαφυγής. Οπως το 2015.

Επειδή όμως ο Θεός αγαπάει και τον νοικοκύρη, ακόμη και το 2015 επιστρέφει και τους στοιχειώνει - ας είναι καλά ο Βαρουφάκης και ο Γκλεν Κιμ!

Αποτέλεσμα; Ο όποιος (κατά την κυβέρνηση) θετικός αντίκτυπος της αξιολόγησης βούλιαξε εύκολα, στα ρηχά και απαρατήρητος. Αλλαξε η ατζέντα.

Ο λόγος είναι απλός. Τη στιγμή που η κυβέρνηση διατυμπανίζει την επιστροφή στην κανονικότητα, με το άλλο χέρι ενορχηστρώνει μια διαρκή αναταραχή. Εκ των πραγμάτων, το ένα ακυρώνει το άλλο.

Η μία εξήγηση είναι ότι η κυβερνητική παράταξη δεν ξέρει να πολιτευτεί σε συνθήκες ομαλότητας και γι' αυτό επιστρέφει συνεχώς στον καβγά. Σχεδόν από συνήθεια.

Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι νομίζουν πως τους συμφέρει η πόλωση. Αλλά η πόλωση συμφέρει όταν είσαι ψηλά, όχι όταν κάνεις βόλτα στο 15%.

Με κάτι τέτοια έστειλαν τον Μητσοτάκη στα όρια της αυτοδυναμίας και αν συνεχίσουν να την πέφτουν στη Φώφη, στον Σημίτη και στους πασόκους θα στείλουν τη ΔΗΣΥ στο καθαρότερο και ευκολότερο διψήφιο των τελευταίων ετών.

Εκτός αν νομίζουν ότι οι επόμενες εκλογές θα κριθούν με τον Γιάννο και την Παγώνα.

«Κάτω στον κάμπο, κάτω στην Ελασσόνα» ακόμη γελούν με την ιδέα.

Λένε ότι στην πολιτική η άνοδος είναι υπόθεση αποφασιστικότητας και ευκαιρίας. Ενδεχομένως. Η πτώση όμως είναι καθαρά ζήτημα ψυχραιμίας και χαρακτήρα. Εως πρόσφατα είχα την αίσθηση ότι η κυβέρνηση θα καταφέρει (κουτσά, στραβά) να βγάλει το 2017 για να αποφασίσει ποια στιγμή μέσα στο 2018 θα κάνει εκλογές. Πλέον δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Οχι επειδή άλλαξαν ριζικά τα δεδομένα. Αλλά επειδή η κυβέρνηση δείχνει να έχει απολέσει εντελώς την ψυχραιμία της. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Σε διαρκή εκνευρισμό, πότε διαπληκτίζεται με άδεια καθίσματα στη Βουλή, πότε κάνει αντιπολίτευση στον Σημίτη (!) και πότε παρέχει θυμωμένος οδηγίες στην αντιπολίτευση πώς να κάνει τη δουλειά της. Ο τελευταίος ημερήσιος καβγάς του Μαξίμου ήταν με τον... Μπογδάνο - κι ακόμη δεν έχει πέσει επάνω τους το παγόβουνο Καμμένος. Δίνουν την εντύπωση ότι συνειδητοποιούν το αδιέξοδο και τσακώνονται με το αδιέξοδο. Ενώ την ίδια στιγμή, για να παραφράσω τον Πρωθυπουργό, βλέπουν τους ισοβίτες να περνούν! Ο Τσόρτσιλ έλεγε ότι πρώτα χάνεις μέσα σου και μετά στις κάλπες. Και η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν χαμένη ήδη. Ακόμη χειρότερα, σαν απατημένη. Λες και κάποιος τους είχε υποσχεθεί ότι θα μακροημερεύσουν στην εξουσία. Ή πως όταν στραβώνουν τα πράγματα θα υπάρχει πάντα οδός διαφυγής. Οπως το 2015. Επειδή όμως ο Θεός αγαπάει και τον νοικοκύρη, ακόμη και το 2015 επιστρέφει και τους στοιχειώνει - ας είναι καλά ο Βαρουφάκης και ο Γκλεν Κιμ! Αποτέλεσμα; Ο όποιος (κατά την κυβέρνηση) θετικός αντίκτυπος της αξιολόγησης βούλιαξε εύκολα, στα ρηχά και απαρατήρητος. Αλλαξε η ατζέντα. Ο λόγος είναι απλός. Τη στιγμή που η κυβέρνηση διατυμπανίζει την επιστροφή στην κανονικότητα, με το άλλο χέρι ενορχηστρώνει μια διαρκή αναταραχή. Εκ των πραγμάτων, το ένα ακυρώνει το άλλο. Η μία εξήγηση είναι ότι η κυβερνητική παράταξη δεν ξέρει να πολιτευτεί σε συνθήκες ομαλότητας και γι' αυτό επιστρέφει συνεχώς στον καβγά. Σχεδόν από συνήθεια. Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι νομίζουν πως τους συμφέρει η πόλωση. Αλλά η πόλωση συμφέρει όταν είσαι ψηλά, όχι όταν κάνεις βόλτα στο 15%. Με κάτι τέτοια έστειλαν τον Μητσοτάκη στα όρια της αυτοδυναμίας και αν συνεχίσουν να την πέφτουν στη Φώφη, στον Σημίτη και στους πασόκους θα στείλουν τη ΔΗΣΥ στο καθαρότερο και ευκολότερο διψήφιο των τελευταίων ετών. Εκτός αν νομίζουν ότι οι επόμενες εκλογές θα κριθούν με τον Γιάννο και την Παγώνα. «Κάτω στον κάμπο, κάτω στην Ελασσόνα» ακόμη γελούν με την ιδέα. 

Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ