Η εξαίρεση

Δεν γνωρίζω το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για την ψήφο των αποδήμων, πάντως, μέχρι χθες νωρίς το βράδυ, ο πρόεδρος Βαρουφάκης έδειχνε να είναι η θλιβερή εξαίρεση στην ομοφωνία των άλλων πολιτικών δυνάμεων στη Βουλή.
Θλιβερή, διότι κανείς δεν είχε καταλάβει γιατί ακριβώς διαφωνούσε. Και περίεργη, όμως, διότι αντικρούει τη νέα εικόνα που προσπαθεί να φτιάξει για τον εαυτό του. Αν έχετε προσέξει, ο Βαρουφάκης όχι μόνο δεν σηκώνει πια τα πέτα του σακακιού του, αλλά το κουμπώνει όταν μιλάει όρθιος. Παίζει –αρκετά άτσαλα, είναι αλήθεια– τον νέο του ρόλο: του πολιτικού αρχηγού, που είναι αριστερός μεν, αλλά σοβαρός ή, εν πάση περιπτώσει, εμφανώς σοβαρότερος του Τσίπρα. Ακόμη και τη φωνή του κάνει πιο μπάσα για να υπηρετήσει τον ρόλο. Πώς κολλάει, λοιπόν, αυτή η ανεξήγητη τσιριμόνια με την ψήφο των αποδήμων;
Για να το εξηγήσει αυτό, έδωσε στη δημοσιότητα ένα βίντεο
(«heartfelt», θα ήταν η ταξινόμηση στο Netflix), στο οποίο εξηγεί αυτοπροσώπως (με τη μύτη του να δεσπόζει, ατυχώς, λόγω του ευρυγώνιου φακού του λάπτοπ) γιατί δεν ψηφίζει το νομοσχέδιο. Οκτώ λεπτά συναισθηματισμός και αρλούμπες, με μόνο επιχείρημα μια πρόχειρη σοφιστεία: ότι το νομοσχέδιο αφαιρεί δικαιώματα. Στην πραγματικότητα, ούτε και ο ίδιος ξέρει γιατί διαφωνεί. Ισως είναι η φύση του.
Πάντως, παρακολουθώντας τον Βαρουφάκη, με τον καιρό αποκαλύπτεται το μεγαλύτερο μειονέκτημά του, εξαιτίας του οποίου θα αποτύχει στον νέο του ρόλο ως «σοβαρού». Πρόκειται για την απόλυτη αδυναμία να καταπιαστεί με οτιδήποτε αφορά την πρακτική διάσταση της ζωής. Ως διαπραγματευτής, δεν υπήρχε. Ως υπουργός, ήταν άφαντος. Δύο φορές πρότεινε κάτι συγκεκριμένο και τις δύο ήταν καταγέλαστες ηλιθιότητες: οι καλωδιωμένοι φοιτητές και τουρίστες που θα έπιαναν τη φοροδιαφυγή και το ελληνικό FBI για τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Στη σφαίρα της αρλούμπας διαπρέπει και εντυπωσιάζει, όταν όμως η πολιτική κατεβαίνει στο επίπεδο της πράξης, ο Βαρουφάκης δεν υπάρχει...
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή