Ας ήτανε αληθινό το όνειρο τ’ αποψινό…

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος

Πετάχτηκα από τον ύπνο μου συγκλονισμένος! Ένα υπέροχο όνειρο πλημμύριζε την ψυχή μου ευτυχία και γαλήνη….
Είδα την ευρύστερνη κορμοστασιά του Τσίπρα να ορθώνεται, βράχος ακλόνητος, φρούριο απόρθητο και να εμποδίζει τα εννιάμετρα φορτηγά του Dior να καταλάβουν τα τσιμέντα της Ακρόπολης…

Δίπλα του, ο «μπροστινός» Καλογρίτσας αγκάλιαζε με ηδυπάθεια τον «πισινό» Παππά, έχοντας ενθυλακώσει τα αγύριστα τρία εκατομμύρια των χαζοχαρούμενων Αράβων, που ακόμη δεν έχουν καταλάβει με ποιους είχαν να κάνουν…

Λίγο πιο πέρα, μια πονεμένη αγωνίστρια, που ο κακούργος καπιταλισμός δεν την άφησε να μπει στην Βουλή, η Αννέτα Καββαδία, συνομιλεί με τον Μαρξ και καλεί τους προλετάριους να σπάσουν τις αλυσίδες τους και να βγούνε μαζί της στους κακοτράχαλους αλλά δοξασμένους δρόμους της αντίστασης και της επανάστασης…
Μια βαριά μυρωδιά γνήσιου πούρου Αβάνας απλώνεται στην ατμόσφαιρα και μου δίνει να καταλάβω ότι ο πεφιλημένος Φιντέλ βρίσκεται κάπου εκεί κοντά, έτοιμος να προστρέξει και να οδηγήσει του Έλληνες συντρόφους στην κατάκτηση της νίκης…

Ακούω τον γάργαρο ήχο ενός ποταμιού ασυνήθιστου και ευωδιαστού: Είναι το πετρέλαιο του Μαδούρο που ρέει άφθονο και πλημμυρίζει τα στήθη των προλετάριων από υπερηφάνεια και ευτυχία! Δεν πρόκειται πια να ξαναπεινάσουν….

Ο άνεμος πλέκει και ξεπλέκει, την κοτσίδα του Πάμπλο Ιγκλέσιας, μέχρι την στιγμή που αυτή χάνεται στον ορίζοντα της λήθης, καθώς ο σύντροφος Podemos απλώνει την αρίδα του στην νεοφιλελεύθερη βίλα του, το μόνο που του απέμεινε μετά τους σκληρούς και άνισους αγώνες του με την «αντίδραση»…

Από κοντά και η εμπροσθοφυλακή του αντιφασιστικού αγώνα: Ο Φίλης με το τσαλακωμένο αμπέχονο, τιμημένο κειμήλιο από κάποιον κατσαπλιά του ΕΛΑΣ, ο Πολάκης, αξύριστος, αναμαλλιασμένος και βλοσυρός, να τραγουδά Καζαντζίδη και να γυροφέρνει την σφακιανή αρχοντιά του στα μετερίζια της ταξικής πάλης και ο Τζανακόπουλος, ίδιος Πολάκης με γραβάτα, να βρυχάται απειλητικά και να σκορπά γύρω του την ατσάλινη πεποίθηση ότι ο θρίαμβος του σοσιαλισμού έρχεται, φτάνει, είναι πιο κοντά παρά ποτέ…

Ακούγεται ένας ανατριχιαστικός ήχος και ξάφνου η αγαθή μορφή του πατερούλη των λαών, του αλησμόνητου Στάλιν, ξεπροβάλλει από τους ουρανούς και, με την καλοκάγαθη ματιά του, επιδοκιμάζει και ευλογεί τους Έλληνες συντρόφους, καθώς ονειρεύονται ακόμη την ευτυχία που ο ίδιος σκόρπισε απλόχερα στον λαό του…

Ένα δύσμορφο πλάσμα, που ακούει στο παράξενο όνομα covid 19, συγκινημένο από το πάθος και την αγωνία του Τσίπρα να ξαναβρεθεί στο κότερο της Παναγοπούλου, ορμά χαιρέκακα σε όποιον κοινό θνητό βρει μπροστά του, θέλοντας να κάνει πράξη την κυβερνητική αποτυχία που θα ξαναφέρει το χαμόγελο στην τρικυμισμένη ψυχή του ηγέτη και θα αναγκάσει τον Μητσοτάκη να χύνει μαύρο δάκρυ για το «ξεστοκάρισμα» των εμβολίων …

Την ίδια στιγμή, χιλιάδες μετανάστες μπουκάρουν σε «κάθε λιμάνι και καημό» για να φτάσουν, με κάθε μέσο, στα νησιά της σωτηρίας, με πρώτα την Λέσβο και την Μυτιλήνη, όπου τους περιμένουν, με ανοικτές τις αγκάλες, ανθρωπιστές ΣΥΡΙΖΑίοι και φιλεύσπλαχνες ΜΚΟ, που ξεκοκαλίζουν με γνήσια προοδευτική αλληλεγγύη τα κονδύλια της τρισκατάρατης Ευρωπαϊκή Ένωσης…

Μαζί τους, αρωγός στην ηρωική προσπάθειά τους να κερδίσουν τον επίγειο παράδεισο, να απλώσουν το Ισλάμ στην Ευρώπη και να «λιαστούν» στις πλατείες της Αθήνας, ο πονόψυχος και τρυφερός Ερντογάν τους οδηγεί με μαεστρία στον Έβρο, όπου, όμως, οι φασίστες του Μητσοτάκη ορθώνουν το «τείχος της ντροπής», που δεν αφήνει το όνειρο της Τασίας να γίνει πραγματικότητα…

Ξαφνικά ακούγεται ένα σαρδόνιο χαμόγελο και ξεπροβάλλει ολοζώντανος ένας Μακεδόνας, βγαλμένος μέσα από τους εταίρους του Μεγάλου Αλεξάνδρου: Είναι ο Ζάεφ, ίδιος Ηφαιστίωνας, που βγάζει την γραβάτα του και την προσφέρει στο Τσίπρα, σφραγίζοντας, με αυτή την γενναιόδωρη προσφορά, την αιώνια φιλία δύο πεφωτισμένων πρωτοπόρων ηγετών, με τον ένα να έχει πάρει στις Πρέσπες ό,τι έπλασε η αχαλίνωτη και αρρωστημένη φαντασία του και τον άλλο να νοιώθει την πλέρια ικανοποίηση πως έκανε πράξη το όνειρο των κατσαπλιάδων προγόνων του…

Και ακόμη μια λαοθάλασσα «σκλάβων του 21 αιώνα» να στενάζουν κάτω από τον «εργασιακό μεσαίωνα του Χατζηδάκη», ενώ δίπλα τους ο Τσίπρας και ο Κουτσούμπας, με τις γροθιές σφιγμένες και τις κοιλιές πρησμένες, να κονταροχτυπιούνται ταυτόχρονα με τον φασισμό, τον καπιταλισμό, τον δωσιλογισμό και τον νεοφιλελευθερισμό, αναζητώντας «το δίκιο του εργάτη» για να το μετατρέψουν σε σοσιαλιστικό νόμο και να κατακτήσουν την εξουσία για χάρη του λαού, όπως πάντα συμβαίνει με τους συνεπείς λαϊκούς αγωνιστές…

Και μέσα από μια ουράνια λάμψη, που στεφανώνει το επαναστατικό μεγαλείο της, να τη πετιέται η γενιά του Πολυτεχνείου, με επικεφαλής τον Τζουμάκα, τον Λαλιώτη και τη Δαμανάκη, πανέτοιμη για «πάλης ξεκίνημα, νέους αγώνες», αφού «η χούντα δεν τελείωσε το 73» και το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» εκφράζει με τόση γλαφυρότητα την σύγχρονη ελληνική κοινωνία, καθώς γίνεται τραγούδι ξεσηκωμού στα χείλη των βασανισμένων παιδιών των βορείων προαστίων…

Κάπου εκεί εμφανίζονται και μερικές εκατοντάδες «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» να ασελγούν αδίστακτα πάνω στο αγωνιστικό φρόνημα αιώνιων φοιτητών και λοιπών αλητοειδών αργόσχολων, που τους στολίζουν με μολότοφ και αγωνίζονται με αυτοθυσία να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια σε στάβλους για να βόσκουν τον σανό του Μαρξ, σε γιάφκες επαναστατικής ζύμωσης και σε εργοτάξια κατασκευής μολότοφ, ώστε τα Εξάρχεια, να μπορούν να κάνουν πράξη την επανάσταση και την συντριβή της ντόπιας και ξεπουλημένης αντίδρασης…

Και ενώ ο πυρετός της επανάστασης φλογίζει τα μέτωπα των παιδιών που θέλουν να ζήσουν στους δρόμους της Αθήνας, την πτώση της Βαστίλης, την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης και την πορεία του Φιντέλ μέσα από τα βουνά της Σιέρρα Μαέστρα προς την Αβάνα και ακούνε τον θρυλικό Τσε να τους φωνάζει «Ας είμαστε ρεαλιστές! Ας κυνηγήσουμε το ακατόρθωτο!», στα εντελώς «ξεκούδουνα» ακούγεται, στο ίσωμα του αγώνα, ο αγωνιστικός ήχος από τα δωδεκάποντα louboutin της Θεοδώρας Τζάκρη…. Στις κατακόκκινες σόλες της κρύβει επιδέξια την ασυγκράτητη επαναστατική της ορμή, αυτή που την οδήγησε στο μοναδικό επίτευγμα να έχει ψηφίσει και τα τρία μνημόνια και ταυτόχρονα να είναι η πιο αδιάλλακτη αντιμνημονιακή ύπαρξη της οικουμένης! Φόβος και τρόμος κάθε αντιδραστικού κεφαλαιοκράτη και φασίστα…

Ακόμη μια σκηνή φωτίζεται στο βάθος του ορίζοντα, εκεί όπου ξαναπλάθουν το βασανισμένο όνειρο τους αυτοί που κάποτε κούρδιζαν τα νταούλια και τους ζουρνάδες για να μάθουν να χορεύουν οι ξενέρωτοι Ευρωπαίοι…. Νάτος ο Βαρουφάκης να λικνίζει το φιδίσιο κορμί του και να φαντασιώνεται τις τράπεζες να προσκυνούν την χάρη του και την Ευρώπη σαγηνεμένη να γονατίζει μπροστά του… Νάτη η φλογερή Κωνσταντοπούλου, με την γρανιτένια θέληση, να γανώνει το νευρικό σύστημα κάθε αδίστακτου πλουτοκράτη που αρνείται να μηδενίσει το «παράνομο, επαχθές και επονείδιστο χρέος» και να καβαλάει τα κάγκελα της ΕΡΤ, προσδίδοντας νέα πνοή στην ιδέα της επανάστασης… Νάτος και ο μυθικός Λαφαζάνης, έτοιμος για την έφοδο στο Νομισματοκοπείο, που του έμεινε θλιβερό απωθημένο και τον ανάγκασε να βρει άλλους δρόμους για να απλώσει το πάθος της αντίστασης, σκαρφαλώνοντας στις κλούβες των ΜΑΤ… Νάτος, τέλος και ο Τσακαλώτος, με την τσαλακωμένη φορεσιά και το κόκκινο σακίδιο στην βαρυφορτωμένη από γνώση και μαρξισμό πλάτη του, δείγματα της ολοκληρωτικής αφοσίωσης του στο σοσιαλισμό του Ήτον και της Οξφόρδης…

Και πάνω απ’ όλους και όλα, σαν θεϊκό μήνυμα και σαν χάδι αγγελικό, αόρατο αλλά υπαρκτό, ασύλληπτο αλλά χειροπιαστό, άυλο αλλά πολύτιμο σαν ανεκτίμητο διαμάντι, το ηθικό πλεονέκτημα τις αριστεράς να καταυγάζει την ανθρωπότητα, να πλημμυρίζει την ψυχή, να δονεί τα αισθήματα και να γιγαντώνει την πίστη του Τσίπρα ότι: ναι! «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»…

Ήταν υπέροχο το όνειρο το αποψινό! Τόσο που μ’ έκανε σχεδόν να ξεχάσω όλα όσα ζήσαμε για πέντε ολόκληρα χρόνια… Αλλά, ευτυχώς, μόνον στον ύπνο μας μπορεί να φαντάζεται ωραίο και επιθυμητό!…

 http://lastpoint.gr/