“Αυστηρώς Ακατάλληλον…”

Θανάσης Κ.

 

[Οι γραμμές που ακολουθούν είναι αυστηρώς ακατάλληλες, για ΜΗ σκεπτόμενους:

Ρωσόφιλους ή αντι-Ρώσους, 

“Πουτινιστές” ή “Αντι-πουτινιστές”. 

“φιλοπόλεμους” ή “πασιφιστές”, 

“ευαίσθητους” ή “αναίσθητους” στον ανθρώπινο πόνο, 

“φιλελεύθερους” ή “μαρξιστές”…

Γενικά προϋπόθεση για να διαβάσετε το κείμενο αυτό

είναι να έχετε κρατήσει κάποια σχέση

με αυτό που κάποτε ονομάζονταν “Κριτική Σκέψη”. 

Και που αποτελεί την πιο ουσιώδη κληρονομιά του Δυτικού Πολιτισμού. 

Οι υπόλοιποι μην το συνεχίσετε…

Για το δικό σας το καλό. 

Και το δικό μας, βεβαίως, βεβαίως…]

Τι ακριβώς συμβαίνει στην Ουκρανία; 

Και τι επιπτώσεις έχει αυτό στον υπόλοιπο κόσμο;

Όχι μόνο σε μας (ασφαλώς ΚΑΙ σε μας). 

Αλλά στον κόσμο ολόκληρο…

 

* Πρώτον: Κερδίζει η Κίνα! Κυρίως η Κίνα…

Η Κίνα είναι ο πραγματικός ανταγωνιστής των ΗΠΑ (και της Δύσης) για παγκόσμια κυριαρχία. 

Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν αυτό. Και προσπάθησαν να το αντιμετωπίσουν. 

–Το είχε διακηρύξει ο πρώην Πρόεδρος Ομπάμα. (τότε οι Ρεπουμπλικανοί έλεγαν το αντίθετο). Δεν έκανε κάτι γι’ αυτό…

–Το είπε και ο μετέπειτα Πρόεδρος Τράμπ. Αυτή τη φορά ήταν οι Δημοκρατικοί που τον εμπόδισαν να προχωρήσει.

–Τέλος εξελέγη ο Δημοκρατικός σημερινός Πρόεδρος Μπάϊντεν, ο οποίος προχώρησε αμέσως σε αναδιάταξη προτεραιοτήτων των ΗΠΑ και μετατόπιση του στρατηγικού ενδιαφέροντός τους στον Ειρηνικό – έναντι της Κίνας πλέον. Επιτέλους!

Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ αποχώρησαν κακήν – κακώς από το Αφγανιστάν και προχώρησαν στη συγκρότηση του ΑUKUS – δηλαδή τη συμμαχία ΗΠΑ – Αυστραλίας και Βρετανίας έναντι της Κίνας στον Ειρηνικό. 

Και την εμβάθυνση μιας ακόμα συμμαχίας στον Ειρηνικό – της λεγόμενης Τετραπλής ή QUAD – δηλαδή ΗΠΑ, Αυστραλίας, Ιαπωνίας, Ινδίας. 

Όλα αυτά έγιναν μέσα στο 2021, μήνες μετά που ανάλαβε την Προεδρία ο Μπάϊντεν.

Επρόκειτο για μια νέα στρατηγική των ΗΠΑ, που προϋπέθετε, όμως, ότι θα έκλειναν όλα τα άλλα μέτωπα. Και είχε νόημα, μόνον αν οι ΗΠΑ τα έβρισκαν  – ή έρχονται σε συμβιβασμό – με όλους τους άλλους τοπικούς ανταγωνιστές τους. Κυρίως με τους Ρώσους… 

Τώρα κάνουν το ακριβώς αντίθετο! Κι όλα αυτά είναι πια στον αέρα:

Η Ρωσία αναδείχθηκε ξανά σε βασικό εχθρό της Δύσης! Και η ίδια η Ρωσία σπρώχνεται στην αγκαλιά της Κίνας. 

Ποιός κερδίζει από αυτό; 

Μα φυσικά, η Κίνα!

 

* Στην Ασία (γιατί πρέπει να θυμηθούμε κάποτε ότι ο Κόσμος πλέον ΔΕΝ είναι πια μόνο η Ευρώπη), ο πιο κρίσιμος παίχτης είναι η Ινδία. Έχει πληθυσμό όσο περίπου και η Κίνα και αναπτύσσεται επίσης με ιλιγγιώδεις ρυθμούς (όπως και η Κίνα). Όλοι θεωρούν πως η Ινδία είναι η… “επόμενη Κίνα”! Και έχει το επιπλέον χαρακτηριστικό ότι βρίσκεται σε μόνιμο τοπικό ανταγωνισμό με την Κίνα. 

Πράγμα που καθιστά την Ινδία προνομιακό σύμμαχο κατά της Κίνας – για όποιον ενδιαφέρεται να ανακόψει την συνεχή “επέκταση” της Κινεζικής επιρροής. Στην Ασία και διεθνώς.

Γι’ αυτό και οι Αμερικανοί είχαν συμπεριλάβει την Ινδία στην μεγάλη συμμαχία τους κατά της Κίνας, την λεγόμενη “Τετραπλή”-QUAD… 

Αλλά η Ινδία πέρα από τη μόνιμη αντιπαλότητά της προς την Κίνα έχει και μόνιμη σύγκλιση συμφερόντων με τη Ρωσία. 

Ήδη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Τώρα ενισχύεται ακόμα περισσότερο: Λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση της Ουκρανίας, η Ινδία υπέγραψε μεγάλη συμφωνία ενεργειακού εφοδιασμού από τη Ρωσία.      

Και όταν ξέσπασε η κρίση της Ουκρανίας, η Ινδία ήταν μία από τις χώρες που έκανε αποχή από το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, για την καταδίκη της Ρωσίας. 

Αλλά με την προσέγγιση της Ρωσίας στην Κίνα και την σύσφιγξη των σχέσεων της Ινδίας με τη Ρωσία, αυτό αλλάζει πια: Η Ινδία σύρεται πια σε κατάσταση “οιονεί ουδετερότητας” έναντι της Κίνας…

Οι Αμερικανοί δυναμώνουν τον βασικό τους αντίπαλο στην Ασία (την Κίνα) και χάνουν το βασικό τους σύμμαχο εκεί (την Ινδία)…

Ποιός κερδίζει απ’ όλα αυτά;

Μόνον η Κίνα!

 

* Λίγο πριν αρχίσει η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Ρωσία υπέγραψε πολύτιμα συμβόλαια οικονομικής συνεργασίας (βασικά συμβόλαια να προμηθεύει υδρογονάνθρακες) και με το Πακιστάν! 

Παρά το γεγονός ότι το Πακιστάν είναι τοπικός γεωπολιτικός αντίπαλος της Ινδίας. Η Ρωσία ουσιαστικά βρίσκει διέξοδο για να πουλάει τους ενεργειακούς πόρους της σε ολόκληρη την Ασία. 

Μπορεί να χάσει τις αγορές της Ευρώπης για εξαγωγή αερίου, αλλά χάνει αγορές που έτσι κι αλλιώς έχουν αποφασίσει να σταματήσουν τους υδρογονάνθρακες (ή έτσι πιστεύουν). 

Παράλληλα όμως, βρίσκει διέξοδο να πουλάει ενεργειακούς πόρους σε πολύ μεγαλύτερες αγορές που ΔΕΝ έχουν πάρει τέτοια απόφαση…

Στο μεταξύ, ούτε τις αγορές της Ευρώπης μπορεί να τις χάσει εύκολα…

Γιατί η Ευρώπη δεν φρόντισε να απεξαρτηθεί από το ρωσικό φυσικό αέριο! 

Αντίθετα συμφωνούσε για νέους αγωγούς αερίου, όπως ο North Stream-2, που τώρα η Γερμανία τον “παγώνει”, αλλά δεν έχει εναλλακτική αυτή τη στιγμή, ειδικά αν κλείσει οριστικά και ο αγωγός της Ουκρανίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι η αποβολή της Ρωσίας από το SWIFT – το σύστημα διατρεπεζικών μηνυμάτων/συναλλαγών – που αποφασίστηκε εσπευσμένα προχθές (αφού προηγουμένως κάμφθηκαν οι σφοδρές αντιρρήσεις Γερμανίας, Ιταλίας κ.α.) δεν έγινε συνολικά! ΔΕΝ αποβλήθηκαν όλες οι ρωσικές τράπεζες. Εξαιρέθηκαν, μεταξύ άλλων, τράπεζες όπως η GasProm Βank, δια της οποίας γίνονται οι πληρωμές στη Ρωσία για πώληση φυσικού αερίου. Δηλαδή εξαιρέθηκε η βασική δίοδος πληρωμών του υπόλοιπου κόσμο προς τη Ρωσία. (Τώρα πια σε πολύ αυξημένες τιμές)

Κι ακόμα σπρώχθηκε η Ρωσία (καθώς και άλλες χώρες που συναλλάσσονται μαζί της) να συμμετάσχουν στο κρυπτονόμισμα της Κίνας. Ουσιαστικά στα bloc-chain, πάνω στο οποίο στηρίζονται τα κρυπτονομίσματα)…

Πράγμα που ανησυχούσε – και δικαιολογημένα – ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα της Δύσης εδώ και χρόνια. Ποιός κερδίζει απ’ αυτό;

Και πάλι, η Κίνα!

 

* Τέταρτον, μια ακόμα μεγάλη εστία γεωπολιτικής αβεβαιότητας διεθνώς είναι το Ιράν. Το οποίο συνορεύει με τη Ρωσία.

Η διεθνής κοινότητα έχει επιβάλει κυρώσεις και στο Ιράν. Η Κίνα στηρίζει το – και επενδύει συνεχώς στο – Ιράν. 

Τα γειτονικά κράτη της Μέσης Ανατολής (Ισραήλ και Αραβικά καθεστώτα του Κόλπου, πλην Κατάρ), θεωρούν υψίστη γεωπολιτική απειλή ένα “πυρηνικό Ιράν”. Και προσέβλεπαν όλα στη Ρωσία για “συγκράτηση” του Ιράν.

Για τις χώρες αυτές η Ρωσία είναι απαραίτητη δύναμη “εξισορρόπησης”, όχι μόνο του Ιράν, αλλά και της ανερχόμενης επιρροής της Κίνας στο Ιράν. Ιδιαίτερα μετά την “άδοξη” απομάκρυνση των Αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν πρόσφατα – και λίγο παλαιότερα από το Ιράκ… 

Τώρα με τον “εξαναγκασμό” της Ρωσίας να τα βρει με την Κίνα, όλα αυτά τα κράτη – δηλαδή Άραβες ΚΑΙ Ισραηλινοί – μένουν “ξεκρέμαστα”!

Κάποια απ’ αυτά θα στηρίξουν τη Ρωσία, ώστε να συνεχίσει να παίζει το ρόλο της “εξισορρόπησης” του Ιράν, κάποια θα απευθυνθούν απευθείας στην Κίνα (ή στην Ινδία). 

Η Δύση είναι πια πολύ μακριά – και πολύ “εχθρική” – για να τους προσφέρει οποιαδήποτε εγγύηση ασφαλείας. Χώρια που η Δύση έχει κηρύξει σχεδόν υπό “απαγόρευση” τους υδρογονάνθρακες που παράγουν…

Από αυτή την εξέλιξη, επίσης κερδίζει η Κίνα (που εξακολουθεί να έχει ανάγκη τους υδρογονάνθρακες). 

Γενικά το μεγαλύτερο μέρος της προσφοράς πετρελαίου-αερίου διεθνώς (Αραβικά καθεστώτα και Ρωσία) προσδένεται ασφυκτικά στο άρμα της Κίνας…

Ποιός κερδίζει απ’ αυτό;

Είναι προφανές…

 

* Μετά τον κορονοϊό διαλύθηκαν οι εφοδιαστικές αλυσίδες εμπορευμάτων διεθνώς, που είχαν βάση την Κίνα. Μετά την κρίση στην Ουκρανία διαλύονται και οι εφοδιαστικές αλυσίδες ενέργειας διεθνώς, που έχουν ως κύρια βάση τους τη Ρωσία (και τη Μέση Ανατολή)…

Ο μόνος που δεν θίγεται είναι η ίδια η Κίνα!

 

* Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, η Δύση κερδίζει κι αυτή: Τουλάχιστον “ενώνεται” με τρόπο που δεν φανταζόταν κανείς μέχρι πριν λίγες μέρες…

Την ενώνει (μέσα στην Ευρώπη, αλλά και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού), η επιθετικότητα του Πούτιν στην Ουκρανία…

Αυτό μοιάζει αληθινό. Αλλά πόσο θα κρατήσει αυτή η “έξωθεν επιβεβλημένη” ενότητα;

Τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης νοιώθουν την ρωσική απειλή – και με το δίκιο τους. Έχουν πολύ κακή ιστορική πείρα, άλλωστε. 

Και οι Φιλανδοί, κα οι Βαλτικές χώρες, και η Πολωνία και η Ουγγαρία και η Ρουμανία έχουν βιώσει του Ρώσους ως δυνάστες ή εχθρούς…

Αλλά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι;

Αυτοί βλέπουν του Ρώσους ως προμηθευτές αερίου, ως επικερδή προορισμό για την επενδυτική τους διείσδυση και ως πελάτες για τις εξαγωγές τους. Είναι “αρκετά μακριά” από τη Ρωσία για να τη φοβούνται και “αρκετά κοντά” για να συναλλάσσονται μαζί της επικερδώς. 

Από τις χώρες αυτές η Πολωνία και η Ουγγαρία απειλούνταν μέχρι πριν λίγες εβδομάδες να αποβληθούν από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα ή απειλούσαν οι ίδιες να φύγουν από την ΕΕ. Οι διαφωνίες τους ξεπεράστηκαν, άραγε;

Και, αλήθεια, πως αντιμετωπίζουν ειδικά οι χώρες αυτές την εξαγγελία επανεξοπλισμού της Γερμανίας; Σημειωτέον: οι χώρες αυτές δεν φοβούνται μόνο τη Ρωσία (με το δίκιο τους). Κάποιες από αυτές φοβούνται και τη Γερμανία (επίσης με το δίκιο τους)…

Το πρόγραμμα 100 δισεκατομμυρίων για ενίσχυση των Γερμανικών Ενόπλων δυνάμεων που ανακοινώθηκε προχθές φτάνει μόλις το 3% του Γερμανικού ΑΕΠ (με απορρόφηση τα επόμενα 3-5 χρόνια). Μάλλον “μικρό”, για να ανατρέψει τις ισορροπίες δυνάμεων στην Ευρώπη συνολικά, αλλά “αρκετά μεγάλο” για να ανησυχήσει τους ανατολικοευρωπαίους γείτονες της Γερμανίας. 

Πολύ περισσότερο που οι Ευρωπαίοι θα συνειδητοποιήσουν πολύ σύντομα ότι θα χρειαστεί να πληρώνουν πολύ ακριβά την ενέργειά τους από δω και μπρός. Κι όχι μόνο για μερικούς μήνες. Αλλά για απροσδιόριστο χρόνο.

Πράγμα που πλήττει άμεσα την ευημερία των κοινωνιών τους σήμερα – και υποβαθμίζει τις αναπτυξιακές τους προοπτικές στο μέλλον. 

Αυτό θα πυροδοτήσει κοινωνικές εντάσεις μέσα στην Ευρώπη. Δεν θα παράξει διακρατική ενότητα…

 

* Βεβαίως το ρωσικό αέριο μπορεί να αντικατασταθεί στην Ευρώπη από άλλες πηγές. Αλλά αυτό απαιτεί υποδομές: Όπως LNG terminals (τερματικούς σταθμούς υποδοχής υγροποιημένου φυσικού αερίου) σε όλα τα ευρωπαϊκά παράλια και εσωτερικούς αγωγούς μεταφοράς φυσικού αερίου από την μια άκρη της ΕΕ στην άλλη, ώστε να είναι προσβάσιμο παντού – και απ’ όλους  – σε λογικές τιμές. 

Ωστόσο, τέτοιες υποδομές, πρώτον δεν υπάρχουν σήμερα! 

Δεύτερον η κατασκευή τους – ακόμα κι αν αποφασιζόταν σήμερα – θα ήθελε χρόνια για να ολοκληρωθεί. 

Τρίτον, οι Ευρωπαίοι δεν το αποφασίζουν! 

Αντίθετα έχουν αποφασίσει να μην χρηματοδοτούν (από κοινοτικά κονδύλια) έργα φυσικού αερίου. 

Οι Ευρωπαίοι ΔΕΝ είχαν στρατηγική απεξάρτησης από το ρωσικό αέριο…

Κι ακόμα, δεν βοήθησαν ως τώρα χώρες – μέλη που έχουν φυσικό αέριο, ειδικά στην Ανατολική Μεσόγειο, να το βγάλουν και να το φέρουν στην Ευρωπαϊκή αγορά. 

Αντίθετα, βοηθούσαν την Τουρκία – που σε αυτό συμμαχούσε με την Ρωσία – να ματαιώσουν την ανάδειξη των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο!

Όντως, οι Ευρωπαίοι δεν είχαν στρατηγική απεξάρτησης…

Και πρόσφατα αποφάσισαν για μια ακόμα φορά να… καταργήσουν το φυσικό αέριο! 

Αλλά τεχνολογία σήμερα που να καταργεί εντελώς το φυσικό αέριο δεν υπάρχει σήμερα. Οι Ανανεώσιμες Πηγές (ΑΠΕ- αιολικά και φωτοβολταϊκά) δεν αρκούν (και συνήθως χρειάζονται εφεδρικές μονάδες παραγωγής ενέργειας από άλλες πηγές). Οι Ευρωπαίοι καταργούν το αέριο, καταργούν τα πυρηνικά τους εργοστάσια (πλην Γαλλίας) και τελικώς παραμένουν εξαρτημένοι από φυσικό αέριο – αλλά και εξαρτημένοι από τον ολιγοπωλιακό τους προμηθευτή μέχρι τώρα: τη Ρωσία! 

Αν δεν ανατραπούν όλα αυτά – και μάλιστα σύντομα – οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να ΜΗΝ έχουν στρατηγική για τίποτα! 

Κι όποιος δεν έχει στρατηγική εν όψει σοβαρών κινδύνων, δεν “ενώνεται”! Κατακερματίζεται…

 

* Η Δύση δεν έχει στρατηγική – και το ξέρει. Ενεθάρρυνε την Ουκρανία να ζητήσει την ένταξη της στους Ευρω-ατλαντικούς θεσμούς. 

Κάτι που οι δύο μεγαλύτεροι “στρατηγιστές” των ΗΠΑ στα μεταπολεμικά χρόνια – ο George Kennan και ο Henry Kissinger – είχαν προειδοποιήσει τις ΗΠΑ να ΜΗ το κάνουν…

Κι όταν η Ουκρανία το αποφάσισε δεν της προσέφεραν καμία ουσιώδη στήριξη. Για την ακρίβεια οι Αμερικανοί έστειλαν κάποια οπλικά συστήματα (σημαντικά, όπως τα javelin, αλλά εντελώς ανεπαρκή). Οι Ευρωπαίοι έστειλαν… κράνη! Ο ίδιος ο Αμερικανός Πρόεδρος διακήρυττε ότι δεν πρόκειται να υπάρξει η παραμικρή εμπλοκή ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην Ουκρανία σε περίπτωση Ρωσικής εισβολής. Ούτε 100 αμερικανοί στρατιώτες για την εκκένωση της Αμερικανικής Πρεσβείας στο Κίεβο…

Αυτό σίγουρα δεν ήταν στήριξη της Ουκρανίας εκείνη τη στιγμή. Σίγουρα δεν ήταν μήνυμα αποτροπής ρωσικής εισβολής. ‘Ηταν το ακριβώς αντίθετο: “μήνυμα” στον Πούτιν να μπει!  Κακά τα ψέματα…

Κι όταν τα ρωσικά στρατεύματα έφτασαν έξω από το Κίεβο, τότε οι δυτικοί αποφάσισαν να… στείλουν όπλα στους Ουκρανούς. Αυτό δεν ήταν ακριβώς “στήριξη” της Ουκρανίας. Ήταν μάλλον “μήνυμα” στη Ρωσία να βιαστεί και να “τελειώνει” το συντομότερο…

Τελικά εδώ στην Ευρώπη έχουμε πολλούς στρατηγούς. 

Αλλά στρατηγική δεν έχουμε. Δυστυχώς!

* Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τώρα πια υπάρχει στρατηγική για τη Δύση. Το να γονατίσουν τη Ρωσία – και να ανατρέψουν εσωτερικά τον Πούτιν. 

Αλλά μια Ρωσία που στρέφεται όλο και περισσότερο προς την Κίνα και την υπόλοιπη Ασία αποδυναμώνει και τη Δύση, δεν την ωφελεί. 

Είναι σωστό ότι και η ίδια η Ρωσία δεν έχει συμφέρον να προσδεθεί πολύ στενά με την Κίνα. Μακροχρόνια ίσως από εκεί κινδυνεύει περισσότερο…

Αλλά μάλλον πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει “μακροχρόνια”: Μια Ρωσία που στέκεται στα πόδια της μπορεί μακροχρόνια να εξισορροπήσει την πίεση της Κίνας συμμαχώντας με την Ινδία. Ακόμα και συμμαχώντας ξανά με τη Δύση. Αν πάλι η Ρωσία έχει ταπεινωθεί στο μεταξύ και έχει καταρρεύσει, τότε πράγματι η Ρωσία θα έχει χάσει. Και θα έχει γίνει junior partner της Κίνας για τα καλά. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, πολύ περισσότερο θα έχει χάσει τότε η ίδια η Δύση!

Άσε που μεσοπρόθεσμα, πρέπει να κοιτάμε και τις εναλλακτικές. Αν πέσει ο Πούτιν, αυτοί που θα έλθουν στη θέση του, δεν θα είναι αναγκαστικά πιο “φιλοδυτικοί”. Ίσως είναι πολύ χειρότεροι…

Κάποτε πρέπει να αντιληφθούμε ότι η Ρωσία δεν είναι Γιουγκοσλαβία, ο Πούτιν δεν είναι Μιλόσεβιτς και το 2022 δεν είναι 1998…

* Όλη αυτή η κατάσταση δεν είναι sustainable, δηλαδή δεν είναι βιώσιμη. Κάτι θα αλλάξει. Η Αμερική τουλάχιστον έχει μηχανισμούς διόρθωσης τόσο σοβαρών στρατηγικών σφαλμάτων. 

 

— Αν θέλει η Δύση να έχει παγκόσμια στρατηγική πρέπει να “προσεταιριστεί” ξανά τη Ρωσία. Όχι ενδίδοντας στην επιθετικότητά της! Αλλά απαντώντας στις θεμιτές ανάγκες ασφαλείας της. Αν η Δύση δεν επανέλθει στην στροφή προς τον Ειρηνικό και στην αντιμετώπιση της Κίνας, απλώς δεν θα αποκτήσει διεθνή στρατηγική…

 

— Αν θέλουμε πράγματι να οχυρώσουμε την Ανατολική Ευρώπη από την επιθετικότητα της Ρωσίας οφείλουμε να προχωρήσουμε στην “Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών”. Δηλαδή στους κάθετους άξονες από το Αιγαίο και τα Βαλκάνια ως τη Βαλτική. Αυτό έχει ήδη ξεκινήσει, αλλά καρκινοβατεί….

Από ένα σχέδιο μαμούθ 520 δισεκατομμυρίων σε υποδομές, έχει βρεθεί ως τώρα μόλις το 1-1,5 δισεκατομμύριο! Οι Βρυξέλλες δεν το προωθούσαν. Και οι Αμερικανοί, που το έβλεπαν με “πολλή συμπάθεια”, επίσης δεν το στήριζαν. 

Μαζί πρέπει να προωθηθούν οι υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου. Και ο East Med, ασφαλώς…

Και γενικότερα να ενταχθεί άμεσα – και πάλι – το φυσικό αέριο στην στρατηγική “ενεργειακής μετάβασης”. 

Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι να απεξαρτηθεί από το Ρωσικό αέριο. Όχι από το φυσικό αέριο γενικά! Αν αυτό δεν το καταλάβει – δεν έχει καταλάβει τίποτα!

(Και το πραγματικά επικίνδυνο φιλορωσικό λόμπι, δεν έχει πρόβλημα να …καταριόμαστε τον Πούτιν. Εκεί που έχει πρόβλημα είναι όταν αναδεικνύουμε άλλες εναλλακτικές πηγές φυσικού αερίου για την Ευρώπη – πέραν του ρωσικού…)

 

* Κι αν θέλουμε πράγματι, να από-νομιμοποιήσουμε τον αλυτρωτισμό και τον αναθεωρητισμό, πρέπει να απομονώσουμε όχι μόνο τον Πούτιν, αλλά πρωτίστως και το Ερντογάν! Στον οποίο έδειξε για χρόνια ανοχή η Ευρώπη! Και ο οποίος σήμερα αρνείται να συμμετάσχει στις κυρώσεις κατά του Πούτιν. 

Όταν πολεμάμε στα λόγια τον “εχθρό” που είναι μακριά μας, αλλά κανακεύουμε τον εχθρό που είναι δίπλα μας, τότε είμαστε απλώς ανόητοι. 

Μην πω τίποτε βαρύτερο…

 

ΥΓ.1 Το να λέγεται “εξ επισήμων χειλέων” μέσα στην Ελλάδα ότι η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία σήμερα είναι, λέει, “η πρώτη ξένη επέμβαση σε ευρωπαϊκό κράτος” μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι – απλώς – αχαρακτήριστο!  Προφανώς μόνοι μας ξεχνάμε το Κυπριακό! 

Αν αυτά τα λέμε εμείς οι ίδιοι, τότε γιατί οποιοσδήποτε φίλος ή σύμμαχος να μας πάρει στα σοβαρά; (Φανταστείτε οι εχθροί μας…)

ΥΓ.2 Κάθε κρίση αναδεικνύει ελλείμματα ή σφάλματα στρατηγικής. Και ευκαιρίες για τη διόρθωσή τους. 

Υπάρχουν κοινωνίες που τα διορθώνουν. 

Και κοινωνίες που δεν τα διορθώνουν. 

Υπάρχουν και κοινωνίες που απλώς… δεν καταλαβαίνουν. 

 

Εσείς θα αποφασίσετε σε ποιά κατηγορία ανήκουμε…

 dailypost.gr