Επέτειος

Πριν από τις εκλογές του 2019 είχα βρεθεί για ένα γλέντι στην Κρήτη. Οπως συνηθίζω, έπιασα πολιτική κουβέντα με τους ντόπιους.

-Εδώ, κύριε Γιάννη, είμαστε όλοι ΠαΣοΚ, μου εξήγησε ο ντόπιος.

-Δηλαδή, τον ρωτάω, πόσο θα πάρει το ΠαΣοΚ στις εκλογές;

-Ε, τι να πάρει; Κάτι ψιλά…-Ρε συ με δουλεύεις; τον ρωτάω ξανά. Πώς είμαστε όλοι ΠαΣοΚ και το ΠαΣοΚ θα πάρει μόνο κάτι ψιλά;-Κοίτα, μου εξηγεί. Οι νοικοκυραίοι θα ψηφίσουν το κοπέλι του Μητσοτάκη, οι ανεπρόκοποι τον Τσίπρα, τι να μείνει για το ΠαΣοΚ; Εχει περάσει χρόνος από τότε κι έχουν αλλάξει πολλά. Το «κοπέλι του Μητσοτάκη» είναι Πρωθυπουργός, ο Τσίπρας και οι «ανεπρόκοποι» ψάχνονται.Αύριο όμως είναι όπως κάθε χρόνο η επέτειος ίδρυσης του ΠαΣοΚ. «Τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς».

Ενα κόμμα που αποδείχτηκε από τα πιο επιτυχημένα πολιτικά δημιουργήματα της Μεταπολίτευσης. Και θα έλεγα αναντίρρητα το πιο επιτυχημένο, αν δεν είχε μεσολαβήσει η τελευταία 15ετία με το ΠαΣοΚ στα Τάρταρα να προσπαθεί να αναγεννηθεί.

Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί το ΠαΣοΚ πλήρωσε τόσο βαριά μια κρίση της οποίας (για να είμαστε ειλικρινείς…) δεν φέρει την αποκλειστική κι ίσως ούτε καν τη βαρύτερη ευθύνη;

Και γιατί έπειτα από δεκαπέντε χρόνια δυσκολεύεται τόσο να βρει έναν βηματισμό;

Ομολογώ πως (κατά τη γνώμη μου) είναι ένα από τα

Λυγμός

Έτσι τελειώνει ο κόσμος, θα έγραφε ο T. S. Eliot. «Οχι με έναν βρόντο, μα με έναν λυγμό».

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε κι η δικογραφία για τα Τέμπη. Οχι με τον βρόντο μιας συνωμοσίας, τερατολογικών κατασκευών κι ανήκουστων μυθευμάτων για ξυλόλια, άγνωστα φορτία, χαμένους νεκρούς και χαμένα βαγόνια.

Αλλά με τον λυγμό ενός τραγικού πολύνεκρου δυστυχήματος και του πόνου που άφησε στις οικογένειες των θυμάτων. Δεν θυμάμαι τις τελευταίες δεκαετίες να έχει διεξαχθεί άλλη δικαστική έρευνα τόσο εκτεταμένη και εξονυχιστική. Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι που δεν ειπώθηκε και δεν ερευνήθηκε. Δεκάδες χιλιάδες σελίδες, εκατοντάδες μαρτυρίες και καταθέσεις.

 

Μάλλον δεν θα υπάρχουν εισαγγελείς στις Κυκλάδες!

Φίλος μου δικηγόρος μου είπε πως υπάρχουν εισαγγελείς, απλώς λουφάζουν διότι δεν θέλουν να μπλέξουν με τους ψυχωσικούς «φριπαλεστάιν». Ας έκαναν τουλάχιστον μια προκαταρκτική τόσο για τα πρόσφατα γεγονότα της Σύρου όσο και για τον ταβερνιάρη της Νάξου για να διαπιστώσουν αν τα όσα διεπράχθησαν εμπίπτουν στον αντιρατσιστικό νόμο. Διαφορετικά η κυβέρνηση να τον καταργήσει, διότι μέχρι στιγμής αποτελεί όπλο εκφοβισμού στα χέρια ξεμωραμένων ισλαμολάγνων. 

Στη Νάξο ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας είναι άτομο πολιτικοποιημένο και δεν το κρύβει. Μάλιστα, απ' ό,τι διάβασα, τα δημόσια σχόλιά του δεν επηρέασαν καθόλου την επιτυχημένη πορεία της ταβέρνας του. Συγχρόνως έχει το αυτονόητο δικαίωμα να γεμίσει το μαγαζί του με αφίσες και συνθήματα με τα πιστεύω του και σε όποιον αρέσει. Διαφορετικά, υπάρχουν και άλλα μαγαζιά. Καθαρές κουβέντες.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου δηλαδή οι πεποιθήσεις του μαγαζάτορα όχι απλώς είναι γνωστές αλλά αποτελούν μέρος του ντεκόρ του μαγαζιού του, είναι λάθος να ανοίξεις κουβέντα μαζί του επί του θέματος. Δεν έχει κανένα νόημα. Δε θα τον πείσεις. Απλώς θα μαλώσεις και θα συγχυστείς παραβαίνοντας τον χρυσό κανόνα της εξόδου: βγαίνουμε για να περάσουμε καλά και όχι για να μαλώσουμε. 

Βέβαια, ο Εβραίος κουβαλά μέσα του ένα