«Εθνοπρεπής» σημαιολογία

Δεν θέλει ρώτημα: Αν ήταν Γάλλος ή Άγγλος ή Αμερικανός ο μαθητής που αρίστευσε και, κατά τις εγκυκλίους, παίρνει τη σημαία στην παρέλαση, αν ανήκε δηλαδή σε κάποια φυλή ευγενή σαν τη δική μας, τότε ουδείς θα γκρίνιαζε. Ίσα ίσα όλοι οι νυν διαμαρτυρόμενοι θα δήλωναν περήφανοι που η αίγλη της πατρίδας μας είναι ικανή να κάψει και τις πιο ισχυρές αντιστάσεις. Αλλά ο μαθητής που πρώτευσε βαθμολογικά στον Πολύγυρο της Χαλκιδικής δεν είναι Άγγλος, Γάλλος ή Αμερικανός. Δεν είναι μέλος καμιάς ευγενούς φυλής. Είναι Αλβανός. Είναι δηλαδή ένας από αυτούς που, το ξέρουμε δα, «δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ», δεν θα αποκτήσουν δηλαδή ποτέ πιστοποιητικό «φυλετικής αναβάθμισης».

Νιώθουμε ντροπή. Αυτό είναι. Νιώθουμε ντροπή όχι επειδή ένα ξενάκι θα κρατήσει τη σημαία, αλλά επειδή τα κατάφερε να ξεπεράσει βαθμολογικά τα δικά μας παιδιά, τα καμάρια μας. Τα τρέχουμε εμείς στα φροντιστήρια, γεμίζουμε το γραφείο τους βοηθήματα, τ’ αφήνουμε να σερφάρουν με τις ώρες στο Ιντερνετ, κι έρχεται τώρα ένα βλαχάκι, ένα γυφτάκι, ένα Αλβανάκι και παίρνει καλύτερους βαθμούς. Κι ας μην έχει δικό του δωμάτιο για να διαβάζει, όπως δεν είχαμε οι περισσότεροι από μας, όχι και πολλά χρόνια πριν. Και από φροντιστήρια, βοηθήματα και Ιντερνετ, όχι και σπουδαία πράγματα, όσο αντέχει ο μισθός ενός μετανάστη, αν έχει σίγουρο μισθό και δεν βγαίνει αχάραγα αναζητώντας μεροκάματο εκεί όπου πια τα μεροκάματα σπανίζουν. Δεν είναι λοιπόν εθνική η ντροπή μας, κι ας τη μασκαρεύουμε έτσι για να της δώσουμε τάχα βαθύτερο περιεχόμενο. Προσωπική είναι, γιατί προσωπική είναι και η ήττα μας αφού, βλακωδώς, μεταφράζουμε σαν βαριά ήττα, δική μας και του παιδιού μας, ένα απλούστατο γεγονός: ότι το βλαστάρι μας δεν βγήκε πρώτο στα μαθήματα. Ενα παιδί δυσκολεμένο στη ζωή, ένα παιδί που μοιράζεται την πίεση του σπιτιού του, όπως ξέρουμε από παλιά, είναι πιθανό να κοπιάσει περισσότερο από τα παραχαϊδεμένα συνομήλικά του. Και με τον κόπο κτώνται τα αγαθά, έτσι δεν μάθαμε να πιστεύουμε;

Ιδού όμως που κάποιος από τους διαμαρτυρόμενους γονείς σκαρφίστηκε και πρότεινε δημοσίως το εξής σχέδιο, ώστε να μην πέφτουμε κάθε λίγο και λιγάκι στο πρόβλημα τη σημαίας: Να μην ανταμείβεται όσο πρέπει κι όσο αξίζει ένας μαθητής για τον κόπο του, αν ο ιδρώτας είναι αλβανικός, μη ελληνικός. Να βάζουν λέει οι δάσκαλοι μικρότερους βαθμούς στους ξένους, να τους κλέβουν στο ζύγι, να τους αδικούν κατάφωρα και προσχεδιασμένα για «εθνικούς λόγους» και, πάλι για εθνικούς λόγους», να επιδοτούν βαθμολογικά τα δικά μας παιδιά. Χυδαίο; Κυνικό; Εξοργιστικό; Μα όχι. Πρόκειται για σχέδιο απολύτως εναρμονισμένο με την πραγματικότητα: Όπως οι γονείς των Αλβανόπουλων, των ξενόπουλων εν γένει, πληρώνονται λιγότερο για τον μόχθο τους εν συγκρίσει με τους ημεδαπούς, έτσι και τα παιδιά τους πρέπει να παίρνουν μικρότερους βαθμούς. Για να μην κακομαθαίνουν κιόλας κι έτσι να μπουν ώριμα στην παραγωγή.

Παντ. Μπουκάλας