Αυταπάτες

ΕΙΝΑΙ ιδιαίτερα απογοητευτική η εικόνα ενός Έλληνα πρωθυπουργού να προσφεύγει στις καλές υπηρεσίες ενός αρχηγού ξένου κράτους προκειμένου να αποκατασταθεί η φήμη της χώρας στο εξωτερικό.

ΑΚΟΜΑ χειρότερα, μια τέτοια ενέργεια είναι αναποτελεσματική. Τι στ΄ αλήθεια περιμένει ο κ. Καραμανλής από τον κ. Σαρκοζί; Μια δήλωση; Και σε τι θα αλλάξει μια τέτοια στήριξη τα πράγματα;

ΣΑΝ να πιστεύει ότι η ανησυχία που εκφράζεται διεθνώς για την ελληνική οικονομία είναι αποτέλεσμα κακών δημόσιων σχέσεων;

ΑΝ ναι, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια επικίνδυνη περίπτωση αυταπάτης. Γιατί βέβαια η αμφισβήτηση της φερεγγυότητας της Ελλάδας προκύπτει από πολύ συγκεκριμένα στοιχεία.

ΠΡΩΤΟΝ, από το ύψος του δημόσιου χρέους το οποίο σε όλη τη διάρκεια της πενταετίας αυξήθηκε κατά περίπου 40 δισεκατομμύρια ευρώ και σήμερα ξεπερνά κάθε προηγούμενο. ΔΕΥΤΕΡΟΝ, από τις αλλεπάλληλες αστοχίες της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Η εκτίναξη του δημόσιου ελλείμματος το 2008 είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

ΟΛΑ τα προηγούμενα χρόνια όμως, αφού πρώτα υπονόμευσε την αξιοπιστία της οικονομίας μπαίνοντας οικειοθελώς στην επιτήρηση, η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς να συμμαζέψει τα δημόσια οικονομικά παρά τις συνεχείς της δεσμεύσεις έναντι της Κομισιόν.

ΤΡΙΤΟΝ, από την πολιτική ανεπάρκεια του οικονομικού της επιτελείου, το οποίο δεν έχει καταφέρει να εκπονήσει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης.

ΤΑ μπαλώματα με τις έκτακτες φορολογίες και τους ημιυπαίθριους αλλά και οι παλινωδίες, όπως χθες με το ψαλίδι στις συντάξεις που πήραν πίσω μετά την κατακραυγή, εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν το «πρόγραμμα» σταθεροποίησης.

ΑΥΤΑ βλέπουν στην Ευρώπη και ανησυχούν. Άδικο έχουν;

ΤΑ ΝΕΑ