Η φανέλα με το 4

Τον Γ. Πρετεντέρη τον έχω κατηγορήσει πολλές φορές για τις τοποθετήσεις του, ποτέ όμως ότι δεν γνωρίζει να γράφει.Σήμερα αν και δεν είμαι "βάζελος" υποκλίνομαι και εγώ στον μεγάλο παίχτη Αλβέρτη καθώς και στη γραφίδα του Πρετεντέρη.
Απολαύστε τον.
Την Κυριακή το βράδυ, στις 20.20, τη στιγμή που η φανέλα με το 4 ανέβαινε αργά αργά στην οροφή του κλειστού γηπέδου του ΟΑΚΑ, ένιωσα έναν κόμπο στον λαιμό. Δεκαεννέα χρόνια πέρασαν ξαφνικά μπροστά από τα μάτια μου σαν αστραπή.

Πόσες κυβερνήσεις ανεβοκατέβηκαν, πόσοι πρωθυπουργοί κέρδισαν εκλογές και πόσοι έχασαν, πόσοι μπήκαν στη Βουλή και πόσοι βγήκαν· όσα χρόνια ένας νεαρός, κι ύστερα λιγότερο νεαρός αθλητής, παθιαζόταν στο γήπεδο και έβαζε τις φωνές για να σπρώξει την ομάδα· και σκόραρε από το πουθενά και σήκωνε κούπες.

Πόσα χρόνια πίσω στριμωχνόμασταν στον «Τάφο του Ινδού» κι ύστερα στη Γλυφάδα ή στο Σπόρτινγκ, πριν καταλήξουμε στο ΟΑΚΑ, για να χειροκροτήσουμε ένα παιδί που μαζί με άλλα παιδιά μεγάλωνε, με όλη τη σημασία της λέξης, για να πάρει διαστάσεις εξωπραγματικές για τα ελληνικά δεδομένα· διαστάσεις που οδήγησαν την πράσινη φανέλα με το 4 στην οροφή του γηπέδου...

Και πώς πέρασαν αυτά τα χρόνια με χαρές και με λύπες, αλλά με χαρές πολύ περισσότερες από λύπες, βλέποντας αυτό το παιδί να γίνεται άνδρας, να βγάζει γένια, να μακραίνει τα μαλλιά του, αλλά πάντα να μένει παιδί, με το ιδιαίτερο χάρισμα που έχουν οι μεγάλοι αθλητές να χαίρονται αυτό που κάνουν και να χαίρονται γι΄ αυτό που κάνουν.

Τον Φραγκίσκο Αλβέρτηδεν τον γνωρίζω προσωπικά. Αισθάνομαι, όμως, ότι για δεκαεννέα χρόνια η ζωή του διασταυρώθηκε με τη δική μου κι ότι αυτή η συμπόρευση δημιούργησε μεταξύ μας μια οικειότητα που μου επιτρέπει να συγκινούμαι όταν αποσύρεται. Στην εποχή μας, δεν ξέρω πολλά πράγματα να διαρκούν τόσα χρόνια· κι αυτή η διάρκεια δημιουργεί σχέσεις, των οποίων την ένταση αντιλαμβάνεται κάποιος μόνο τη στιγμή του αποχαιρετισμού.

Από την άλλη, όμως, συγκινούμαι κι επειδή αισθάνομαι ότι αυτά τα δεκαεννέα χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα. Κλείνω τα μάτια και βλέπω ακόμη τον πιτσιρικά από τη Γλυφάδα να πανηγυρίζει σαν χαμένος στο Μπερσί του 1996- όταν όλοι προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι το ματς τελείωσε κι ότι είχαμε νικήσει.

Όλα αυτά κι όσα ακολούθησαν μου μοιάζουν χθεσινά. Έφυγαν γρήγορα τα άτιμα τα χρόνια και γι΄ αυτούς που έπαιζαν και γι΄ αυτούς που έβλεπαν, πράγμα που συνειδητοποιείς μόνο όταν κλείνει ένα κεφάλαιο και μένεις με τη νοσταλγία όσων πέρασαν και την ελπίδα όσων θα έλθουν. Που ασφαλώς θα έλθουν, αλλά πλέον χωρίς τη φανέλα με το 4.
Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ