Οι φράχτες και η μετανάστευση

Υπάρχει ένα κακό προηγούμενο για όσους απεχθάνονται -σαν και του λόγου μου- τους φράχτες στα σύνορα. Το γεγονός ότι έχουμε χρόνια να ακούσουμε βομβιστική επίθεση στο Ισραήλ. Για την ακρίβεια, οι τελευταίοι θρησκόληπτοι που ανατινάχτηκαν σε γεμάτες με κόσμο καφετέριες του Τελ Αβίβ, το κατάφεραν πριν ολοκληρωθεί το «Τείχος του Αίσχους».
Καλώς ή κακώς, οι αναστολές που έχει κάποιος για τέτοια μέτρα ζυγιάζεται με την αποτελεσματικότητα αυτών των μέτρων. Οι αιτιάσεις διαφόρων ότι υπάρχει μια «άλλη πολιτική», η οποία δεν θα έχει φράχτες, αλλά ούτε και παράνομη μετανάστευση, προϋποθέτουν την κατάθεση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου. Με συγκεκριμένα βήματα και απτά μέτρα. Το να ζητάμε απλώς καλύτερη αστυνόμευση των συνόρων δεν λέει απολύτως τίποτε. Και οι φράχτες μέσο αστυνόμευσης είναι.
Φυσικά είναι άλλο το Τείχος του Ισραήλ και άλλο ο φράχτης με συρματοπλέγματα που σχεδιάζει να φτιάξει η Ελλάδα στον Εβρο. Η διαφορά δεν έγκειται στο γεγονός ότι θα υπάρξει «κατάτμηση του ενιαίου ευαίσθητου οικοσυστήματος του Εβρου», όπως καταγγέλλουν οι Οικολόγοι. Εγκειται κυρίως στο γεγονός ότι το ισραηλινό τείχος χτίζεται σε κατεχόμενα εδάφη και τα περικλείει. Δεν αποτρέπει μόνο τους τρελούς του Αλλάχ να μπαίνουν σε ισραηλινά εδάφη, νομιμοποιεί την κλοπή εδαφών Παλαιστινίων που έκανε διά των όπλων το Ισραήλ.
Το πρόβλημα όμως για όσους ανατριχιάζουν με τους φράχτες στα σύνορα είναι ότι έστω βραχυπρόθεσμα λύνουν το πρόβλημα. Μακροπρόθεσμα δεν είναι λύση. Εχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν διά στόματος του κ. Θανάση Δρίτσα δηλώνει ότι «απαιτείται μια πραγματικά διεθνής ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική που να σέβεται τον πόνο των ανθρώπων τα δικαιώματα όλων και των Ελλήνων και των αλλοδαπών και να προωθεί πραγματικές λύσεις στο υπαρκτό πρόβλημα», αλλά πρέπει να κάνει τα μεγάλα λόγια πιο λιανά. Σε τι συνίσταται αυτή «η πραγματικά διεθνής ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική». Ποια είναι τα επιμέρους μέτρα και πως υλοποιούνται; Κυρίως: μέχρι να πεισθούν οι υπόλοιποι εταίροι να χαράξουν αυτή τη «διεθνή μεταναστευτική πολιτική» εμείς τι κάνουμε; Αριστερά ευχολόγια;
Υπάρχει πάντα μια δυσαρμονία μεταξύ των μέτρων ασφαλείας και της ελευθερίας. Αναγκαστικά τα πρώτα περιορίζουν τη δεύτερη. Το ζύγιασμά τους πρέπει να γίνεται σωστά, διότι και η ελευθερία χωρίς μέτρα ασφαλείας γίνεται ανελευθερία. Ή, έστω, μπορεί να δημιουργήσει αντιδράσεις που οδηγούν σε ανελευθερία.
Δυστυχώς, το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης δεν πρόκειται να λυθεί με τους φράχτες. Πιθανότατα όμως θα απαλυνθεί. Οσο υπάρχουν απελπισμένοι στο Μπανγκλαντές, στη Ρουάντα και στο Πακιστάν, θα πηδάνε κάθε φράχτη που η πλούσια Δύση στήνει. Απαιτείται μια διεθνής πολιτική που θα επιτρέπει σ’ αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουν και να προκόψουν στον τόπο τους. Γι’ αυτό πρέπει να παλέψουμε όλοι μας. Μέχρι τότε όμως ας αρκεσθούμε στα ημίμετρα γιατί τα μη μέτρα δημιουργούν μεγαλύτερα ακόμη προβλήματα.
ΥΓ.: Υπάρχει μια καινούργια μόδα του «πολιτικά ορθού» που θέλει τους λαθρομετανάστες να είναι κάτι άλλο με πολλές περισσότερες λέξεις. Φυσικά δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, αλλά λαθραία ή παράνομη μετανάστευση σύμφωνα με τους νόμους αυτής της χώρας υπάρχει.
Tου Πασχου Μανδραβελη-Καθημερινή