Παπαγαλάκια και ιεροεξεταστές

ΣΥΜΦΩΝΑ με τη Wikipedia, υπάρχουν 386 είδη παπαγάλων, που ανήκουν σε 88 γένη. Στη νεότερη ελληνική πολιτική πάλι, για παπαγάλους και παπαγαλάκια έχουν κάνει λόγο δύο κόμματα: η ΝΔ και, πιο πρόσφατα, ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος θυμάται το πολιτικό σποτ της ΝΔ με τα παπαγαλάκια στις ευρωεκλογές του 2009; Οποιος δεν το θυμάται ας το ψάξει στο YouTube για να γελάσει και να κλάψει. Τα πράσινα παπαγαλάκια κυνηγάνε τον ήρωα στο ντους και μετά έξω στον δρόμο μπροστά σε καταστήματα λέγοντάς του σε τέλεια βραχνή παπαγαλοφωνή «λουκέτο», «λουκέτο», «θα πεινάσεις». Ενώ η τότε κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είχε επενδύσει, όπως εξηγούσε η διαφήμιση, στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Ειρωνεία της Ιστορίας: τα παπαγαλάκια δικαιώθηκαν πλήρως. Τι λουκέτο; Η αγορά ρήμαξε και η χώρα πείνασε.

Τρομάζει κανείς όταν οι πολιτικοί δεν έχουν μνήμη. Τρομάζει ακόμη περισσότερο όταν καταφεύγουν σε ευκολίες. Ας πούμε κανένα πολιτικό μόριο του Αλέξη Τσίπρα δεν ηλεκτρίζεται όταν από το στόμα του βγαίνει η λέξη «παπαγαλάκια»; Εντάξει - τα δικά του είναι «συστημικά παπαγαλάκια», όχι πράσινα παπαγαλάκια όπως αυτά που κυνηγούν ως ερινύες τον τύπο στο ντους του σποτ της ΝΔ. Αλλά θα περίμενε κανείς ότι η Αριστερά των τριαντάρηδων - που αγγίζει το τριαντάρι στις δημοσκοπήσεις - θα είχε την ευαισθησία να μην αναπαράγει τις προβοκάτσιες της Δεξιάς σε θέματα επικοινωνίας.

Οι λέξεις εκδικούνται στην πολιτική. Εστω και αν απτόητος ο Τσίπρας έχει ξεπατικώσει όλο το ρεπερτόριο του Κώστα Καραμανλή στην αντιπολίτευση με έμφαση στις χοντράδες - τον «αρχιερέα της διαπλοκής» για τον Σημίτη, το «Γεια σου, Γιώργη» για τον Παπανδρέου - και την αχαλίνωτη σκανδαλολογία. Πράγματι, μια Αριστερά που μιμείται τη Δεξιά τρομάζει. Οπως τρομάζει και η λογική Ιεροεξεταστή ΣΥΡΙΖΑ και «Αυγής» κατά των γελοιογράφων. Ποινικοποίηση της σάτιρας στη χώρα του Αριστοφάνη; Μα αυτά έγιναν μόνο επί χούντας. Τότε μόνο εκλήθησαν οι γελοιογράφοι στη λογοκρισία. Στα σαράντα χρόνια από το 1974 και μετά, ακόμη και στις χειρότερες στιγμές πολιτικής πόλωσης, η γελοιογραφία ήταν το άλλοθι της Δημοκρατίας.

Το συμπέρασμα όλων αυτών - με την άδεια του Αμλετ - είναι πως κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο του Αλέξη, της Ζωής, του Πάνου και των ιεροεξεταστών της «Αυγής» και του Left.gr. Το φάντασμα μιας Αριστεράς με στοιχειώδεις δημοκρατικές ευαισθησίες διεκδικεί τα δικαιώματά του απέναντι σε μια ομάδα που κινείται με κλασικούς όρους κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Και πάει να επιβληθεί έχοντας με το μέρος της τη δύναμη της υστερίας και την απειλή της ενοχοποίησης όσων δεν είναι χειροκροτητές της.

Γιατί; Διότι ή πρόκειται για μια Αριστερά της νεότερης γενιάς και των εύκολων χρόνων, καλομαθημένη, μεγαλωμένη στον Λυκαβηττό και στα Βόρεια Προάστια και στοχοπροσηλωμένη στην εξουσία με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. 

 Δ.Μητρόπουλος-ΤΑ ΝΕΑ