Ο καβγάς για την ημερομηνία

Ο δεύτερος γύρος των δημοτικών εκλογών θα διεξαχθεί στις 25 Μαΐου, δηλαδή ταυτοχρόνως με τις ευρωεκλογές. Το ανακοίνωσε χθες ο υπουργός Εσωτερικών και αμέσως ο ΣΥΡΙΖΑ κόλλησε με την πλάτη στα κάγκελα της ΕΡΤ και άρχισε να κραυγάζει «βοήθεια». Διότι θεωρεί ότι η ταυτόχρονη διεξαγωγή δημοτικών και ευρωεκλογών είναι «φτηνό τέχνασμα», βασισμένο στη σκόπιμη «παρερμηνεία του νόμου». Τέχνασμα που αποσκοπεί στη «φαλκίδευση της θέλησης του λαού» και το υπαγορεύει, όπως πιστεύει, ο φόβος της ήττας των κομμάτων της συγκυβέρνησης στις ευρωεκλογές. Η ανακοίνωση καταλήγει, ωστόσο, με τη βεβαιότητα ότι «το πολιτικό μήνυμα των εκλογών θα είναι ένα ηχηρό χαστούκι για τις δυνάμεις του Μνημονίου». Επομένως, προς τι οι φωνές και ο σαματάς;
Μπορεί η επιλογή της ταυτόχρονης διεξαγωγής να οφείλεται, πράγματι, στην υστεροβουλία που καταλογίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Είναι αβάσιμο, όμως, να φοβάται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι
ένας ψηφοφόρος θα βαρεθεί να ασκήσει το εκλογικό δικαίωμά του στις ευρωεκλογές, επειδή στον δήμο του ενδεχομένως να έχει αναδειχθεί νικητής από τον πρώτο γύρο των δημοτικών - ιδίως δε όταν διαπιστώνει ότι στην κοινή γνώμη επικρατεί η επιθυμία να καταψηφισθεί η κυβέρνηση.
Θα έλεγα μάλιστα ότι μάλλον το αντίθετο είναι πιθανότερο: να είναι, δηλαδή, οι απογοητευμένοι υποστηρικτές της κυβέρνησης, που συγχρόνως δεν συμπαθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, εκείνοι οι οποίοι θα αρνηθούν να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές, εφόσον στον δήμο τους οι εκλογές θα έχουν κριθεί από την πρώτη Κυριακή. Πολύ περισσότερο, δε, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνος που έχει αναγάγει σε δημοψήφισμα για την ακολουθούμενη πολιτική τις ευρωεκλογές, ενώ η κυβέρνηση τις βλέπει ως αυτό που είναι και τίποτε περισσότερο.
Οι τσιρίδες του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το ζήτημα ενδέχεται να οφείλονται απλώς στο ότι το κόμμα παρασύρεται από την κεκτημένη ταχύτητα της υστερίας με την οποία είθισται σε αυτή τη χώρα να εκδηλώνεται η καχυποψία μεταξύ πολιτικών αντιπάλων - δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα συμβαίνει αυτό, ούτε πρόκειται να είναι η τελευταία. Αν όμως δεν είναι αυτός ο λόγος, τότε πρόκειται για σύμπτωμα της χαμηλής αυτοπεποίθησης του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις συχνές επιδείξεις κομπορρημοσύνης.
Φαίνεται ότι η ηγεσία του κόμματος σε κάποιον δεν έχει εμπιστοσύνη: ή στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ ή στον λαό. Κατανοητές οι αμφιβολίες και στις δύο περιπτώσεις. Γιατί αν κάποιοι έχουν επίγνωση των εσωτερικών αντιφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι, πρώτα απ’ όλα, οι ιθύνοντες του κόμματος. Η πρόσφατη ηχηρή υπενθύμιση της ύπαρξης του κόμματος της δραχμής μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς δεν πέρασε απαρατήρητη και, προφανώς, δεν ωφέλησε τη στασιμότητα του κόμματος στις δημοσκοπήσεις. Oσο για τον λαό, αυτό η κομμουνιστογενής Αριστερά ποτέ δεν τον εμπιστευόταν, ούτως ή άλλως...
Στ Κασιμάτης-Καθημερινή