«Δεξιά της Δεξιάς»

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, η «Δεξιά της Δεξιάς» αναδείχτηκε σχεδόν πρώτος πολιτικός χώρος της χώρας. Οι ΑΝΕΛ, ο ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή (χωρίς να εννοώ, προς Θεού, ότι είναι το ίδιο πράγμα!..) άθροιζαν το 20,5% των ψήφων!

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα του Μνημονίου δεν έστριψε μόνο προς τα αριστερά. Εστριψε και προς τη «Δεξιά της Δεξιάς». Γενικώς, έστριψε στα άκρα.

Το ποσοστό αυτό συμπιέστηκε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου αλλά τελικά εξακολουθούσε να υπερβαίνει το 15%.

Ετσι, ο ΑΝΤ. Σαμαράς έγινε ο πρώτος αρχηγός της ΝΔ που έζησε (και ζει...) με μια σοβαρή πολιτική απειλή στα δεξιά του. Εως τώρα, οι προκάτοχοί του ήταν ασφαλείς στα δεξιά και λοξοκοίταζαν ανενόχλητοι στο Κέντρο.

Οι τρέχουσες εξελίξεις στη «Δεξιά της Δεξιάς» δεν είναι απαραιτήτως δυσάρεστες για τη ΝΔ.

Μετά τις ποινικές διώξεις, η Χρυσή Αυγή έχασε μια δυναμική που ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου σιγουρατζίδικα «αντισυστημική», οι ΑΝΕΛ δίνουν δείγματα αποσύνθεσης και οι υπόλοιποι παράγοντες του χώρου αποπνέουν περισσότερο φαιδρότητα παρά προοπτική.

Η «Δεξιά της Δεξιάς» παθαίνει περίπου ό,τι κινδυνεύει να πάθει και ο ΣΥΡΙΖΑ: κανένα «άκρο» δεν μπορεί να επιβιώσει μακρόχρονα ως «άκρο» και όταν πάει να γίνει «κέντρο» τότε κινδυνεύει να μην υπάρχει ούτε ως «άκρο».

Το ερώτημα είναι ποιος θα ωφεληθεί από αυτήν τη διαγραφόμενη εξέλιξη.

Αν δηλαδή ο Σαμαράς και η ΝΔ καταφέρουν να εξαλείψουν τη «δεξιά απειλή» και να επανέλθουν σε κάποια εκδοχή της προηγούμενης κατάστασης.

Δύσκολο. Ακόμη και στις σημερινές συνθήκες φαίνεται ότι η «Δεξιά της Δεξιάς» θα πιάσει συνολικά ένα διψήφιο ποσοστό στις ευρωεκλογές, ποσοστό καθόλου αμελητέο αλλά πάντως χαμηλότερο από τις επιδόσεις του 2012.

Πιθανό. Αν η ΝΔ καταφέρει να βγάλει από τη μέση το Μνημόνιο (το οποίο αποτελεί σήμερα τη βασική διαχωριστική γραμμή με τη «Δεξιά» της...) τότε μπορεί να ανασυνθέσει τη δεξιά παράταξη έως τις επόμενες βουλευτικές εκλογές.

Παρακινδυνευμένο. Διότι αυτή η «δεξιά ανασυγκρότηση» μπορεί να μοιάζει αναγκαία αλλά ταυτοχρόνως αφήνει εκτεθειμένη τη ΝΔ στο Κέντρο. Στο παρελθόν, να υπενθυμίσω, ο Κ. Καραμανλής ή ο Κ. Μητσοτάκης είχαν πάντα επιλέξει την τακτική της «αμφίπλευρης διεύρυνσης».

Αλλά όχι καταστροφικό. Διότι αν η Κεντροαριστερά καταφέρει να υπάρξει ως αξιόπιστη πολιτική δύναμη, μπορεί θαυμάσια να καλύψει όποιον κεντρώο χώρο αφήσει ακάλυπτο η ΝΔ - η φύση και η πολιτική απεχθάνονται τα κενά...

Και τότε, όπως έλεγε και ο Βίσμαρκ για τις διεθνείς συμμαχίες, στο πλαίσιο ενός νέου «τριπολισμού» ο χαμένος είναι σίγουρα ο τρίτος.

Γ Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ