Το Θέατρο του Γελοίου

Μετά «Το Θέατρο του Παραλόγου», η ελληνική πολιτική εφηύρε ένα νέο είδος θεάτρου: «Το Θέατρο του Γελοίου». Οι παραστάσεις δίδονται καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης και στη Βουλή.

Το τελευταίο έργο που ανέβηκε είναι «Το Γάλα» - καμία σχέση με «Το Γάλα» του Κατσικονούρη…

Η υπόθεση του έργου έχει ως εξής.

Μετά την εφαρμογή μέτρων ύψους 62,92 δισ. (2010-2014), ομάδα βουλευτών έπαθε μεγάλη φαγούρα με την ελληνική κτηνοτροφία. Μιλάμε για την οικονομική δραστηριότητα τριών χιλιάδων επτακοσίων ατόμων μετρημένων...

Τελικά αφού περιόδευσαν στα μέσα ενημέρωσης και έκαναν το κομμάτι τους πείστηκαν να ψηφίσουν μια ρύθμιση που θα επιτρέψει στη χώρα να λάβει την τελευταία δόση από τα χρήματα του Μνημονίου.

Γιατί μπλέξαμε με το γάλα; Το μυστήριο λύθηκε εσχάτως.

Επειδή η Αννα Διαμαντοπούλου όταν ήταν στην κυβέρνηση Παπαδήμου αποφάσισε να ρωτήσει τον ΟΟΣΑ τι είδους «μεταρρυθμίσεις» πρέπει να γίνουν στις αγορές του λιανεμπορίου, των οικοδομικών υλικών, του τουρισμού και των τροφίμων.

Το ζήτησε κανείς; Απ' ό,τι κατάλαβα, όχι. Στους τροϊκανούς όμως που υποδύονται τους μεταρρυθμιστές, η ιδέα άρεσε πολύ.

Ο ΟΟΣΑ βρήκε ευκαιρία και έκανε μια έκθεση όπου έβαλε μέσα κάπου πεντακόσια τόσα μέτρα(!) και την παρουσίασε τον περασμένο Νοέμβριο.

Υποπτευόμενοι, υποθέτω, την ποιότητα των μέτρων έσπευσαν να διευκρινίσουν ότι οι προτάσεις αποτελούν ευθύνη των συντακτών της έκθεσης και όχι του Οργανισμού.

Στο ενδιάμεσο, η κυβέρνηση Σαμαρά που διαδέχτηκε την κυβέρνηση Παπαδήμου είχε αναλάβει την υποχρέωση να εφαρμόσει έναν κατάλογο μέτρων τα όποια ούτε ήξερε ακόμη, ούτε μπορούσε να αξιολογήσει.

Με άλλα λόγια (προσέξτε το, παρακαλώ...) η Ελλάδα παρήγγειλε και δεσμεύτηκε προκαταβολικά να υιοθετήσει εντελώς άγνωστες ρυθμίσεις.

Και την ορθότητα των οποίων εγγυάται μόνο ο συντάκτης μιας έκθεσης του ΟΟΣΑ - μαζί και οι «τροϊκανοί» που ενθουσιάστηκαν με την ιδέα της Διαμαντοπούλου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μεταξύ των πεντακοσίων τόσων προτάσεων υπάρχουν πολλά σωστά πράγματα.

Αλλά ερωτώ:

Πρώτον, γιατί έπρεπε να μας τα πει ο ΟΟΣΑ και να μην τα βρούμε μόνοι μας;

Δεύτερον, ποιος θα αξιολογούσε τα σωστά και τα λάθος, τα εφικτά και τα ανέφικτα;

Τρίτον, γιατί υποχρεώθηκε μια κυβέρνηση να υιοθετήσει ρυθμίσεις που δεν είχε καν ακούσει;

Ετσι φτάσαμε στις διαπραγματεύσεις και στο πολυνομοσχέδιο.

Αν κατάλαβα καλά, οι διαπραγματεύσεις οδήγησαν τελικά σε μια μάλλον ήπια εφαρμογή των υποδείξεων του ΟΟΣΑ.
Είχε αλλάξει και το κλίμα στην κουβέντα με την τρόικα.

Από εκεί και πέρα, ξεσηκώθηκε το στράτευμα όσων δεν θέλουν ποτέ να αλλάζει τίποτα.

Ενα άτακτο ασκέρι στο οποίο ευλόγως (μόνο για τα ελληνικά δεδομένα...) επιστρατεύτηκαν όλοι οι βουλευτές της αντιπολίτευσης και κάποιοι βουλευτές της συμπολίτευσης - ούτως ή άλλως, στις ίδιες περιφέρειες εκλέγονται και στους ίδιους ψηφοφόρους απευθύνονται...

Ετσι, άνθρωποι που ούτε ξέρουν πόσο κάνει ένα μπουκάλι γάλα, απειλούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση για... ένα μπουκάλι γάλα.

Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης μάλιστα έκανε και την παραδοσιακή του έκκληση στους βουλευτές της συμπολίτευσης «να συνταχθούν με τον λαό» - δηλαδή, με τρεις χιλιάδες επτακόσιους αγελαδοτρόφους...

Παραμύθια! Στην ιστορία αυτή ο καθένας δούλευε για πάρτη του: άλλος ήθελε να δείξει πόσο μεταρρυθμιστής είναι, άλλος έπαιζε τον ρόλο του «φιλολαϊκού», άλλος πάσχιζε να βουλιάξει το ΠαΣοΚ και να ρίξει τον Βενιζέλο, άλλος ήθελε να ρίξει ολόκληρη την κυβέρνηση, άλλος έκανε απλώς επίδειξη βλακείας.

Αλλά τι τα ψάχνετε; Αυτό ακριβώς είναι «Το Θέατρο του Γελοίου»: μια παράσταση χωρίς πλοκή, με άχαρους ρόλους και ατάλαντους ηθοποιούς!..  

Γ Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ