Alien made in Greece

Εμφανίστηκε από το πουθενά στο καταθλιπτικό τοπίο της ελληνικής κρίσης. Ξεχώριζε με το ξυρισμένο του κεφάλι, το πανάκριβο ατημέλητο ντύσιμο και το σώμα Ρωμαίου μονομάχου που καβαλάει κυβικά. Δεν έμοιαζε με κανέναν από τους συνομιλητές του, ακόμη και πριν βρεθεί ανάμεσα στα γκρίζα κοστούμια των συνόδων. Διέπρεψε ως κήρυκας της Αποκάλυψης. Μιλούσε πολύ, για την ακρίβεια μιλούσε συνέχεια και προφήτευε τον Αρμαγεδδώνα. Το κοινό νόμισμα ήταν ταγμένο να καταστραφεί. Χάδι στα αυτάκια του Ελληνος λαού, ταλαιπωρημένα από τις νουθεσίες της πολιτικής ανεπάρκειας που με τον δείκτη της δεξιάς του έλεγε πως αυτός φταίει για όλα. Ο εξωγήινος του εξηγούσε πως δεν φταίει ο ίδιος, φταίει το οικοδόμημα, κι αυτός είναι εδώ για να το αποκαλύψει.
Δεν τον καταλάβαιναν, όμως δεν
απαιτούσαν να τον καταλάβουν. Ως γνωστόν, ο περιούσιος λαός γνωρίζει τα πάντα, κατά συνέπεια δεν χρειάζεται να κοπιάσει για να μάθει τίποτε. Διέπρεψε ως μάγος ταχυδακτυλουργός της οικονομίας. Μιλούσε καλά αγγλικά, και δεν ήθελε και πολλά για να γοητεύσει το παιδί των καταλήψεων που δεν είχε ιδέα ούτε από οικονομία ούτε από αγγλικά. Αυτός ήταν κοτζάμ καθηγητής, που έδινε συνεντεύξεις μέσω Skype ακόμη και από το μακρινό Σιάτλ της Δυτικής Ακτής. Τον δημοφιλή Alien ψήφισαν περίπου διακόσιες χιλιάδες Ελληνες και κανείς δεν απόρησε που του παραχωρήθηκε το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών, κοινώς η τύχη της χώρας.
Το προχθεσινό ρεπορτάζ της Ξένιας Κουναλάκη στην «Κ» με έπεισε, αν μη τι άλλο, για κάτι. Ο Alien δεν είναι εξωγήινο εκτόπλασμα. Εχει βγει από την ελληνική βιοτεχνία παραγωγής ανθρώπινων χαρακτήρων. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος του καθαρόαιμου Ελληναρά, με τον οποίον μοιράζεται τα χαρακτηριστικά της αλαζονείας, του αρρωστημένου ναρκισσισμού και της αχαλίνωτης αυτοπεποίθησης. Μια εκλεπτυσμένη εκδοχή αυτού που πιστεύει πως ακόμη κι αν βγει στο αντίθετο ρεύμα με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα, δεν πρόκειται να πάθει τίποτε. Τα δυστυχήματα είναι για τους άλλους. Και γι’ αυτό εμπνέει θαυμασμό.
Η νοοτροπία του life style, του οποίου είναι άξιο τέκνο, στηρίζεται σε ένα κυνικό αξίωμα που της παρέχει η ευκολία με την οποία συσσωρεύτηκε ο πλούτος της. Η χώρα αυτή δεν είναι για να την παίρνεις στα σοβαρά. Είναι παιχνίδι να την κατακτήσεις, είναι παιχνίδι να την κυβερνήσεις, είναι γενικά παιχνίδι. Κι αν δεν πιάσει το εμπόρευμα εδώ πήγαινε πάρα κάτω, εκεί, στον αδαή Τσίπρα που θα αγοράσει ό,τι του πουλήσεις, αρκεί να μυρίζει σύγκρουση και τσαμπουκά. Βοηθάει και η μοτοσικλέτα, και τα καλοκαιρινά βράδια στο υποκατάστημα της Μυκόνου, στην ιστορική Αίγινα.
Τον κατασκευάσαμε, φουσκώσαμε την αυτοπεποίθησή του, παρακολουθούσαμε με δέος, θαυμασμό και άφθονες κάμερες τα περάσματά του από τις «αφίξεις-αναχωρήσεις» στο αεροδρόμιο και μια μέρα ανακαλύψαμε πως είχε σχέδιο οικονομικής εκτροπής. Ο άλλος, που ζει στο 1917, ήθελε να κάνει ντου στο Νομισματοκοπείο. Αυτός, παιδί της αστακομακαρονάδας, ήξερε πως φτάνει η ηλεκτρονική υποκλοπή, το πάτημα ενός κουμπιού και μια εφαρμογή στα κινητά. Και ψάχνουμε αν ο Τσίπρας ήταν ενήμερος ή αν το παιδί έπαθε ισχαιμικό επεισόδιο όταν του το αποκάλυψαν.
Ελάτε τώρα. Μαγεμένο ήταν το παιδί από το τέλειο προϊόν της ελληνικής νεόπλουτης κουλτούρας, ξεμάτιασμα χρειάζεται, και όλα θα πάνε κατ’ ευχήν.
Τ. Θεοδωρόπουλος-Καθημερινή