Η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ

Είναι φανερό πια δια γυμνού οφθαλμού ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης και σε τροχιά διάσπασης.

Η σύγκρουση μεταξύ των πολλών συνιστωσών επήλθε σχεδόν νομοτελειακά.

Το αδιέξοδο της διακυβέρνησης και η επιβεβλημένη εκ των συνθηκών στροφή στη Σύνοδο Κορυφής ανέδειξε τις εμφανείς από καιρό αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος και κατέστησε τη συγκατοίκηση αφόρητη.

Κατά τα φαινόμενα το γκρουπ που αντιπολιτεύεται τον κ. Τσίπρα θα αποχωρήσει και θα επιχειρήσει να εκπροσωπήσει το αντί- ευρώ μέτωπο και την εναλλακτική της δραχμής.  

Η αλήθεια είναι ότι το σχήμα παρέπεμπε από τη συγκρότησή του σε πολιτική Βαβέλ.

Ήταν ένα άθροισμα πολλών, μεγαλύτερων και μικρότερων, περιθωριακών μέχρι πριν από λίγα χρόνια, αριστερών και αριστερίστικων πολιτικών ομάδων, που είχαν διακριθεί για τις εσωτερικές συγκρούσεις τους, παρά για οτιδήποτε άλλο.
Επιπλέον οι περισσότερες ορίζονταν από τη διεκδίκηση και καμία σχέση δεν είχαν με τη διακυβέρνηση. Ονειρεύονταν σχήματα σοσιαλιστικά και άλλα και καμία πίστη δεν είχαν στην αστική δημοκρατία.

Ο κ. Τσίπρας με την προοπτική της εξουσίας κατάφερε να διατηρήσει ενωμένο το ετερόκλητο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ και σε λίγα χρόνια να το καταστήσει κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα. Επιχείρησε κάποια στιγμή να καταργήσει την οργανωτική και πολιτική αυτονομία των συνιστωσών, χωρίς επιτυχία όμως.

Ωστόσο στις σημερινές συνθήκες το οργανωτικό και πολιτικό ξεκαθάρισμα πιθανώς να ελευθερώσει τον κ. Τσίπρα και να τον βγάλει από το παρόν πολιτικό αδιέξοδο.

Έχει την ευκαιρία να επανατοποθετηθεί πλήρως, να χτίσει τις δικές του συμμαχίες, να απευθυνθεί με ευθύτητα στις λοιπές φιλευρωπαϊκές δυνάμεις και να διαμορφώσει πραγματικές συνθήκες για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και την απομάκρυνση δια παντός ενός ανεπιθύμητου Grexit.

Όπως και να έχει οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ μόνο αδιάφορες δεν είναι. Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό του θα προσφέρουν την ευκαιρία επανατοποθέτησης των πάντων και ίσως τη βάση για την ανασύσταση συνολικά του πολιτικού συστήματος, που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος.

ΤΟ ΒΗΜΑ