Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την παρανομία

Δεν έχει σημασία αν οι κ. Τόσκας και Παρασκευόπουλος παρουσιάζουν την ψευδή εικόνα μιας μειωμένης εγκληματικότητας σε επί μέρους εγκληματικές πράξεις, επιδιδόμενοι σε σύγκριση μεταξύ των ετών 2016-17,γιατί και το '16 οι ίδιοι ήταν στην κυβέρνηση. Συγκρίνονται με τον εαυτό τους!

Η σύγκριση έχει αξία εάν γίνει με το 2014 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν στην εξουσία. Τα ποσοστά αύξησης σε όλες τις μορφές της παρανομίας έχουν αυξηθεί αισθητά. Δεν τα επαναλαμβάνουμε γιατί δημοσιεύτηκαν στο liberal πριν κάνα δυο βδομάδες. Αλλωστε κάθε πολίτης μπορεί να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι το ψεύδος της κυβέρνησης. Οι αριθμοί  είναι προσβάσιμοι στο site της Ελληνικής Αστυνομίας.

Πολιτικώς κρίνοντες, πέραν της αισθητής αύξησης της εγκληματικότητας, εντυπωσιάζει αρνητικά η έλλειψη πολιτικού ήθους και ενσυναίσθησης των δύο  συνυπεύθυνων υπουργών. Ο κ. Παρασκευόπουλος υποστηρίζει ότι με το να ανοίξει τις πόρτες των φυλακών… μείωσε το έγκλημα – κάτι που

δεν στέκει βέβαια ούτε στην κοινή λογική, ούτε στα γεγονότα. Ο ταβερνιάρης π.χ. της Υδρας, ο κοσμηματοπώλης τη Θεσσαλονίκης, η ηλικιωμένη που της «σιδέρωσαν» το πρόσωπο, ήταν θύματα εγκληματιών που έτυχαν της εύνοιας του νόμου Παρασκευόπουλου.

Ο έτερος, ο κ. Τόσκας ενώ χαροπάλευε ο επιχειρηματίας Αλέξανδρος Σταματιάδης, που «έφυγε» χθες, και η κοινή γνώμη ήταν σοκαρισμένη, αντί εκείνη την ημέρα να ζητήσει συγνώμη και να εκφράσει την οδύνη του (έστω και ως «κατά συνθήκιν ψεύδη»), το έριξε στην κοινωνική αμπελοφιλοσοφία, διαπιστώνοντας ότι δεν υπάρχουν κοινωνίες αγγέλων.

Και καλά ο Παρασκευόπουλος. Ναι μεν κρύβεται πίσω από ψευδείς συγκρίσεις, αλλά από ιδεολογία δεν είναι άσπονδος εχθρός της παρανομίας. Ο ΠΑΣΟΚος Τόσκας πότε πρόλαβε και εγκλιματίστηκε στο κλίμα ανοχής σε αυτή;

Είναι παλαιόθεν άποψη της Αριστεράς ότι ο κόσμος της παρανομίας είναι θύμα των κοινωνικών συνθηκών. Οι άνθρωποι είναι καλοί αλλά ο καπιταλισμός, και ειδικότερα το αποκρουστικό του πρόσωπο, ο νεοφιλελευθερισμός, δημιουργεί συνθήκες απόρριψης ατόμων και κοινωνικών ομάδων, οι οποίες καταλήγουν στο κοινωνικό περιθώριο. Εκεί δεν έχουν άλλη λύση από την παρανομία προκειμένου να επιβιώσουν. Αυτά τα στρώματα του λούμπεν προλεταριάτου, θεωρούνται εξ ορισμού σύμμαχοι της κοινωνικής πάλης για μια κοινωνία ισότητας στην οποία επιδίδεται (κατά φαντασίαν) η… ριζοσπαστική Αριστερά! Ο παραβατικός μάχεται το σύστημα, άρα είναι δίπλα σε αυτούς που θέλουν να το αλλάξουν. Όταν το σύστημα αλλάξει η παρανομία εκ των πραγμάτων θα εξαφανιστεί γιατί δεν θα έχει λόγο να υπάρχει!

Στην Ελλάδα, πέραν των κοινωνιολογικών αναλύσεων περί του καπιταλισμού και των συμμαχικών δυνάμεων που τον αντιμάχονται, υπάρχουν και ιστορικοί λόγοι για τη ανεκτικότητα, οι οποίοι ανάγονται στο μετεμφυλιακό κράτος. Μια καθυστερημένη Αριστερά, που κάποτε όντως οι παππούδες της έζησαν σε υπερβολικές – έως και αδικαιολόγητες έστω δόσεις – την υπερβολική αστυνομική δράση του μετεμφυλιακού κράτους, ερμηνεύει κάθε δράση της ως αντιλαϊκή πράξη  καταστολής, που πηγάζει από αστυνομικό κράτος. Στην Ελλάδα του διαχρονικού μπάχαλου, η παραμικρή προσπάθεια επιβολής της νομιμότητας και της κοινωνικής ευταξίας, είναι έκφραση αστυνομοκρατίας!         

Με την ίδια λογική ο υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου, στις καταγγελίες των 471 φοιτητών του ΑΠ Θεσσαλονίκης, ότι στο χώρο του πανεπιστημίου έχουν καταγραφεί θάνατοι από χρήση ναρκωτικών (ενώ υπάρχει πορνεία, διακίνηση ναρκωτικών,  κλοπές και βία), σχεδόν τους κατηγόρησε γιατί δεν υπάρχει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα, να τα αντιμετωπίσει αυτά. Το να επιληφθεί η Αστυνομία ούτε καν του πέρασε από το μυαλό, αφού ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι αγκιστρωμένος στα «επαναστατημένα» του νιάτα, της δεκαετίας των '70.

Με την ίδια επίσης λογική έχουν αφεθεί στην τύχη τους τα Εξάρχεια μήπως τα «παιδιά» θεωρήσουν ότι η αριστερή κυβέρνηση δρα κατασταλτικά. Όμως λόγω έλλειψης αστυνόμευσης, η κατάσταση πλέον έχει ξεπεράσει τον όποιο αντιεξουσιασμό των αντίστοιχων πολιτικών ομάδων, καθώς τον τόνο δίνουν διάφορες συμμορίες, όπως αυτές των ντίλερ ναρκωτικών, και η παραβατικότητα μη πολιτικών ομάδων. 

Με την ίδια αδιαφορία αντιμετωπίστηκε και η κραυγή αγωνίας 93 καθηγητών της Νομικής Αθηνών, για τον περιβάλλοντα χώρο της σχολής όπου συντελούνται καθημερινές πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα (διακίνηση και χρήση ναρκωτικών, απειλές, σωματικές βλάβες και εξυβρίσεις). Ακόμη όμως και «στον περιβάλλοντα χώρο» η Αστυνομία δεν παρεμβαίνει για να μην καταλογιστεί στην Αριστερή κυβέρνηση, πρακτική δεξιάς αστυνομοκρατίας!

Εν κατακλείδι, δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει την παρανομία. Δεδομένου ότι την άφησε και φούντωσε, αν πλέον το επιδιώξει, θα αναγκαστεί να μετέλθει σκληρή κατασταλτική δράση. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα είναι ο εαυτός του –  πέραν των μεγάλων εσωτερικών προβλημάτων που θα έχει από την «ελευθεριακή» πτέρυγα του κόμματος.

Γ. Σιδέρης-liberal.gr