Υπηρέτης δύο αφεντάδων

Για να μπούμε στο  βάθος, στον πυρήνα των  πονοκεφάλων και των  αδιεξόδων του  ταχαριστερού Αλέξη Τσίπρα. Πέρα από  τη μαζική  φτωχοποίηση. Πέρα από  τα γνωστά και τόσο  εξαντλημένα. Πέρα από τη «βιτρίνα», την αισθητική και την ανεγκεφαλίτιδα που δέρνει Πολάκη και σια.

Βασικό κυρίαρχο πρόβλημα φυσικά η φυσιογνωμία. Ο «χαρακτήρας». Η ταυτότητα. Ας πούμε ο Κυριάκος ακολουθεί πολυσυλλεκτική διαδρομή και ισορροπεί ανάμεσα στο Κέντρο και την Δεξιά. Η Φώφη έχει κολλήσει στην σοσιαλδημοκρατία. Το ΚΚΕ με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» και την κομμουνιστική ουτοπία. Και πάει λέγοντας
Ο Τσίπρας είναι και δεν είναι. Εντός και εκτός. Μέσα κι έξω. Με το ένα πόδι στη μία βάρκα, με το άλλο στην άλλη. Κίνδυνος πνιγμού. Οπως κι έγινε.

Πρόθυμος στην διεκπεραίωση του Μνημονίου. Απρόθυμος στις επενδύσεις, το Ελληνικό, το λιμάνι του Πειραιά και σε πολλά άλλα. Πρόθυμος για το «Μακεδονικό» όμως απρόθυμος στις βασικές, εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις. Πρόθυμος στις εντολές των συμμάχων, απρόθυμος να συμφιλιωθεί με την μετάβαση του κόμματός του προς την κεντροαριστερά και το ΠΑΣΟΚ

Βαρίδια ο ένας «σύντροφος», βαρίδια ο δεύτερος «σύντροφος». Βαρίδια παντού. Τι σόι πολιτική και στρατηγική ακολουθούμε συντρόφια; Ανακατανομή. Δηλαδή; Τα παίρνουμε από τους ολίγους της ελίτ και τα δίνουμε στους πολλούς και φτωχούς

Και πως αποδεικνύεται αυτό; Με τις επιδοτήσεις και τα φιλοδωρήματα. Μα αυτό δεν είναι στρατηγική και αριστερή πολιτική. Είναι φιλλανθρωπικό ίδρυμα και φιλόπτωχο ταμείο. Κάτι σαν το «Σπίτι απόρων κορασίδων» της Φρεδερίκης

Ετσι στη μέση της μετάβασης. Ετσι ούτε αριστερό κόμμα μα ούτε σοσιαλδημοκρατικό. Ετσι μετατρέπονται σε εγγαστρίμυθους του ΠΑΣΟΚ. Ετσι και ο Αλέξης σαν καρικατούρα και ρεπλίκα του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου

Ετσι παραμένουν αιχμάλωτοι ενός θολού τοπίου. Ετσι και από εδώ και από εκεί. Ετσι κοπανάνε τα μούτρα τους πάνω στους τοίχους. Ετσι χάνουν ψήφους και από τους λεγόμενους «νοικυραίους» και από τους αριστερούς τους νέους. Ετσι μετατρέπονται σε γραφικές φιγούρες, σε δευτεραγωνιστές, σε κομπάρσους τους συστήματος. Σε «υπηρέτες» δύο αφεντάδων

Φυσικά ο πρώτος είναι το σύστημα. Το οποίο υπηρέτησαν μεθοδικώς και αψόγως. Ο δεύτερος αφέντης είναι το κακό τους παρελθόν. Δηλαδή ναι είμαστε με την Ευρώπη και με την ευρωζώνη, Αλλά είμαστε με την Ευρώπη των λαών. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ένα επίσης θολό τοπίο σοσιαλισμού. Μα όλες οι χώρες είναι καπιταλιστικές. Μα όλες οι χώρες είναι στην υπηρεσία του ανταγωνισμού. Δεν γίνεται χωρίς αυτό. Δεν γίνεται καπιαλισμός χωρίς κερδοφορία, χωρίς βουλημία, χωρίς απληστία, χωρίς κερδοσκοπία

Οχι, σου λέει. Εμείς αναζητούμε τους καλούς καπιταλιστές. Μα αυτό είναι ανοησία. Αυτό θυμίζει την παλιά ιστορία του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο»

Με απλά λόγια. Αν ο Τσίπρας δεν καταφέρει να ολοκληρώσει την μετάβαση του κόμματός του προς την κεντροαριστερά Αν δεν εγκαταλείψει όλες αυτές τις αριστερές μπαρούφες. Αν στο κέντρο του οπτικού του πεδίου δεν είναι επενδύσεις, ανάπτυξη και άνοιγμα των αγορών. Αν δεν συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα. Κι αν εξακολουθεί να ταλαντεύεται πότε απ εδώ και άλλοτε προς τα εκεί. Ε τότε βάζω στοίχημα πως το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών θα είναι τόσο οδυνηρό, τόσο εκκωφαντικό και τόσο καταλυτικό που φοβάμαι πως στο τέλος το κόμμα του θα προσγειωθεί σε μονοψήφιο αριθμό!
Δ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ