Οι κάλπες και ο κίνδυνος

Τα σενάρια περί εκλογών το φθινόπωρο.

Το βράδυ της Τετάρτης, πήγα Ζάππειο – μέσα, όχι έξω. Στην τελετή για την υπογραφή της σύμβασης μεταξύ του παγκόσμιου κολοσσού της ψυχαγωγίας Hard Rock και της κατασκευαστικής ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ για την κατασκευή του ξενοδοχείου που θα φιλοξενήσει και τοπ καζίνο, στο project του Ελληνικού. Η εκδήλωση είχε έναν αρκετά σημαντικό αριθμό υπουργών (του Αδώνιδος ηγουμένου, ο οποίος εντυπωσίασε, πρέπει να πω, το κοινό μιλώντας στα αγγλικά και τα ελληνικά – καταχειροκροτήθηκε, ακόμη και όταν έκανε το σαρδάμ αποκαλώντας τον Βασίλη Κικίλια… υπουργό Υγείας!) και εγώ βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω με δυο τρεις εξ αυτών. Ονόματα δεν θα δώσω φυσικά, δεν θέλω να κάψω τους ανθρώπους μέρες που είναι και που κεντρικό θέμα συζήτησης παραμένει η ημερομηνία των εκλογών. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, μου είπαν ότι πλέον ο πιθανότερος χρόνος των εκλογών είναι ο Σεπτέμβριος, με τις δύο τελευταίες Κυριακές του να κερδίζουν στα σημεία.

Ένας μου είπε ότι «όσο πιο γρήγορα, τόσο πιο καλά» και άλλος μου ανέφερε «πρέπει να γίνουν όλες οι διαδικασίες πολύ σύντομα, γιατί με δύο κρίσεις να σοβούν, πόλεμος στην Ουκρανία και ελληνοτουρκικά, είναι μάλλον επικίνδυνο να τις αφήσεις να τις

διαχειριστεί ένας δικαστικός που θα οριστεί υπηρεσιακός πρωθυπουργός».

Συμφώνησα και ρώτησα «γιατί δεν γίνεται μια συνεννόηση με την αξιωματική αντιπολίτευση να αναλάβει υπηρεσιακός πρωθυπουργός ένας πεπειραμένος πολιτικός που σήμερα έχει αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική ή ακόμη και ένας πρώην πρωθυπουργός, όπως ο κύριος Παπαδήμος;».

Γέλασε και με ρώτησε με τη σειρά του «με ποιον να συμφωνήσουμε, με τον Τσίπρα; Αστειεύεσαι; Δεν βλέπεις τι κάνει κάθε μέρα; Εδώ ζήτησε να οριστεί υπηρεσιακή κυβέρνηση από τώρα».

Πρόσωπο κοινής αποδοχής

Δεν συνεχίσαμε τη συζήτηση, άρχιζε και η εκδήλωση, όμως η πρόταση, η δική μου (κατοχυρώνω από αυτή τη στιγμή το copyright), παραμένει: αντί να οριστεί ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός, μετά τις εκλογές με απλή αναλογική, ένας άπειρος από πολιτική και διεθνείς σχέσεις δικαστικός, τα κόμματα, τουλάχιστον τα τρία μεγαλύτερα, θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής που θα οδηγούσε τη χώρα με ασφάλεια στις επόμενες εκλογές.

Ενα πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε να εκπροσωπήσει τη χώρα επαρκώς στις διεθνείς της υποχρεώσεις και αν, ο μη γένοιτο, συνέβαινε κάτι έκτακτο, να αντεπεξέλθει με αποτελεσματικότητα σε κάθε πρόκληση.

Και μη μου πουν ότι δεν γίνεται και ότι πρέπει να οριστεί δικαστικός για να πιστοποιήσει το αδιάβλητο της εκλογικής διαδικασίας, γιατί έχω έτοιμη – στο στόμα – την απάντηση: είναι ο Ξενοφών Ζολώτας, ο οποίος ορίστηκε υπηρεσιακός πρωθυπουργός τον Φεβρουάριο του 1990, ύστερα από συμφωνία Μητσοτάκη – Παπανδρέου – Φλωράκη, και οδήγησε τη χώρα επιτυχώς (μέσα σε ένα κλίμα απίστευτης πόλωσης λόγω της παραπομπής Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο) στις εκλογές του Απριλίου του ίδιου έτους, στις οποίες αναδείχθηκε πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Κάνω έκκληση, μην πέσουμε πάλι σε καμιά περίπτωση Βασιλικής Θάνου, γιατί οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για τη χώρα και δεν επιτρέπουν πειραματισμούς.

Νομίζω ότι πρέπει να το σκεφτούν καλά οι αρχηγοί και να αφήσουν κατά μέρος τις αλαζονείες και τις μωροφιλοδοξίες…

(Το ξέρω, αυτή είναι μια συζήτηση της επόμενης ημέρας των εκλογών του Σεπτεμβρίου, αλλά πήρα την πρωτοβουλία να ρίξω από τώρα τροφή για σκέψη. Τι να κάνω ο άνθρωπος…)

Ρίσκο

Επανέρχομαι στα των συζητήσεων με τους υπουργούς στο Περιστύλιο του Ζαππείου, στο περιθώριο της υπογραφής της συμφωνίας Hard Rock – ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ για το καζίνο του Ελληνικού, για να προσθέσω μια άλλη παράμετρο που αποκόμισα και η οποία όλων ημών μας διαφεύγει. Το τι θα γίνει το καλοκαίρι, που ήρθε στα μέρη μας.

«Εντάξει, να βγει 16 Αυγούστου ο πρόεδρος και να ανακοινώσει ότι πάμε σε εκλογές τον Σεπτέμβριο, αλλά τι εκλογές να κάνει αν του σκάσουν στο μεταξύ δυο Βαρυμπόμπες;» μου είπε, προβληματισμένος, ένας εξ αυτών.

Οντως, αλλά αυτά τα γνώριζε ο πρόεδρος ήδη από τις αρχές του χρόνου, τις εισηγήσεις πολλών και διαφόρων, ωστόσο, να τις προκηρύξει μέσα στον Μάιο δεν τις αποδέχθηκε. Τώρα παίρνει όλο το ρίσκο και κανείς δεν μπορεί να τον «ξεφορτώσει» από αυτό…

Είναι όλο δικό του.

Ολα για την εξουσία

Ο Τσακαλώτος το είπε ότι μπορεί να ξανακυβερνήσουν με τον Βαρουφάκη. Προφανώς γιατί στην πραγματικότητα τίποτε δεν τους χωρίζει ούτε πολιτικά ούτε προσωπικά. Κυρίως προσωπικά, από τότε που ο Βαρουφάκης ο Γιάνης, με ένα «ν», έβριζε πατόκορφα (αλλιώς ήθελα να το γράψω, αλλά δεν μου το επιτρέπει η αγωγή μου) τον Τσακαλώτο διότι από κάποια στιγμή και πέρα, το 2015, αρχές του Ιουνίου, ο «Λεγάμενος» έχρισε τον Τσακαλώτο διαπραγματευτή με την τρόικα και έκανε πέρα τον Βαρουφάκη. Ο Βαρουφάκης αυτό δεν το άντεξε. Εσουρε τα μύρια όσα στον Τσακαλώτο σε κατ’ ιδίαν αλλά και δημόσιες συνομιλίες που είχε και διέκοψε κάθε σχέση μαζί του όσο ο Τσακαλώτος στη συνέχεια ήταν υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις του «Λεγάμενου». Εχω ακούσει ότι έλεγε εκτός των χαρακτηρισμών και πως ο Τσακαλώτος ενημέρωνε τον «Λεγάμενο» για όσα ο Βαρουφάκης έκανε κατά τη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς και επιπλέον με το Ecofin, όπου πλην των άλλων, τα θυμάστε όλοι, μαγνητοφωνούσε ό,τι έλεγαν οι συνάδελφοί του, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τεράστιο θέμα για την κυβέρνηση και τα μέσα που χρησιμοποιεί.

Τώρα, το κλίμα έχει αντιστραφεί, διότι αυτό που προέχει είναι να ξαναγίνουμε κυβέρνηση, και μπροστά σε αυτόν τον μεγάλο στόχο δεν χωρούν πικρίες και κακίες. Ποιος είναι ο μεγάλος στόχος; Να ξανακυβερνήσουμε, ρε παιδιά. Ποιος άλλος;

Οραμα

Αυτά όμως να τα βλέπουν στο ΠΑΣΟΚ μερικοί μερικοί που θέλουν να κάνουν πράξη το όραμα του «Λεγάμενου» για «προοδευτική διακυβέρνηση», έστω και με εκείνον επικεφαλής.

«Προοδευτική διακυβέρνηση» με Βαρουφάκη μέσα; Που ήθελε να χώσει όλο το ΠΑΣΟΚ στη φυλακή, διότι, τάχα μου, το ΠΑΣΟΚ ευθυνόταν για την καταστροφή της χώρας; Ο άνθρωπος δεν άντεξε το γεγονός ότι τον έκαναν πέρα, επί Γιώργου, και ήθελε να τους εκδικηθεί. Με αυτόν λοιπόν θα κάνουν χωριό; Όχι, για να ξέρουμε δηλαδή.

Συμπέρασμα: θα δουν πολλά τα μάτια μας από εδώ και πέρα, και μέχρι τις εκλογές του φθινοπώρου. Πολλά και διάφορα. Γι’ αυτό να μην αγοράζουμε οτιδήποτε βλέπουμε μπροστά μας, γιατί το «μπαλαμούτι» θα πάει σύννεφο.

 Γ. Παπαχρήστος-ΤΑ ΝΕΑ