Ου μπλέξεις

Μη μιλάς. Κάτσε στ αβγά σου. Τι σε κόφτει εσένα ο ένας και ο άλλος; Κάνε τη δουλειά σου. Μη δίνεις σημασία. Κάνε πως δεν βλέπεις. Ου μπλέξεις. Εσύ να σαι καλά και άσε τους άλλους να βγάζουν τα μάτια τους. Ακου που σου λέω, αλλιώτικα θα βρεις το μπελά σου.

Από την αλληλεγγύη στην αδιαφορία. Από τη στοιχειώδη ευαισθησία στον κυνισμό και τον φιλοτομαρισμό. Τα παραδείγματα πολλά. Από τα τρία μικρά πλάσματα της Πάτρας, μέχρι εκείνη τη μάνα που επί σαράντα και πλέον χρόνια είχε φυλακίσει την κόρη της στο διαμέρισμά της. Η μεγάλη ανατριχίλα. Η σημερινή, ελληνική, κοινωνία

Μα καλά δεν έβλεπαν; Μα καλά ούτε ένας να μην ανησυχήσει; Να ευαισθητοποιηθεί; Να αναρωτηθεί «μα καλά που είναι αυτό το κορίτσι; Χάθηκε; Εξαερώθηκε;» Τίποτα. Άκρα του κοινωνικού «τάφου» σιωπή. Οι μεγάλοι απόντες. Οι νοικοκυραίοι. Οι πολίτες που με τη ψήφο του καθορίζουν τη μοίρα αυτού του τόπου

Ο καναπές. Η μεγάλη, ανατριχιαστική, σιωπή. Και έπρεπε μετά από σαράντα και πλέον χρόνια, η μάνα να σωριαστεί, να εγκαταλείψει αυτό τον «μάταιο» κόσμο, ώστε η Αστυνομία να παρέμβει και ο αρμόδιος εισαγγελέας να σκαλίσει αυτή τη φυλακή

Ένα πλάσμα εγκλωβισμένο στους τέσσερις τοίχους. Ασε, σου λέει, είναι τρελή. Προφανώς η μάνα της αντί να την κλείσει στο φρενοκομείο, προτίμησε να την διατηρήσει μέσα στο σπίτι. Καλύτερα έτσι. Απίστευτα πράγματα. Μικρές κοινωνίες χωρίς φύλλο ντροπής. Και μετά λέμε για να βαυκαλιζόμαστε, ότι εμείς οι Ελληνες ουδεμία σχέση με Σουηδία, Δανία, Φινλανδία, Νορβηγία, Αγγλία και πάει λέγοντας. Εκείνοι οι αφιλόξενοι και φιλοτομαριστές. Εμείς οι αλληλέγγυοι

Χειρότερη η περίπτωση με τα τρία πλάσματα που προφανώς δολοφονήθηκαν από ανθρώπινο χέρι. Τα παιδιά της Πάτρας. Και είναι χειρότερα, επειδή η ανθρώπινη αλυσίδα διαθέτει πολλούς κρίκους. Όπως οι πρώτες γνωματεύσεις των ιατροδικαστών. Όπως το νοσηλευτικό προσωπικό. Όπως οι θεράποντες γιατροί. Ολοι αυτοί που έβλεπαν τα μικρά πλάσματα να πεθαίνουν χωρίς κανενός να ιδρώνει τ αυτί

Από κοντά και το στενό συγγενικό περιβάλλον. Η γιαγιά, οι θείες, όλοι οι συγγενείς. Και φυσικά ο πατέρας. Που περιφέρεται με την όψη, το ντύσιμο και την κόμη αρσενικού μοντέλου. Τα παιδιά του «έφευγαν» κι εκείνος ατάραχος. Μπορεί και να έπνιγε τον πόνο του στο αλκοόλ, τη νυχτερινή διασκέδαση και τον ξέφρενο χορό. Ποιος ξέρει. Φανταστείτε ότι αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια ακόμα η υπόθεση να ολοκληρωθεί και ευθύνες να καταλογιστούν

Μα πως μπορεί κάποιος να δολοφονεί τρία ανυπεράσπιστα πλάσματα; Μα πως γίνεται αυτό; Κι όμως γίνεται. Αβυσσος και κόλαση μαζί. Η κοινωνία έχει μολυνθεί. Πριν από την πολιτική, την ιδεολογία και τις κομματικές μας προτιμήσεις, πρέπει όλοι εμείς να αναρωτηθούμε: άραγε αξίζουμε να φέρουμε τον τιμητικό τίτλο του Ελληνα πολίτη; Οποιος πιστεύει στο «ου μπλέξεις» είναι μίασμα και ηθικός αυτουργός!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ