Το καταραμένο 31,5% που στοίχειωσε τον ΣΥΡΙΖΑ

Παρατηρώ τον ΣΥΡΙΖΑ και απορώ. Βρισκόμαστε δυο-τρεις μήνες πριν τις εκλογές (που ο ίδιος επιδιώκει) και συνεχίζει να ταλαιπωρείται καθηλωμένος και ανήμπορος, λες κι έχει δυο βαριές άγκυρες δεμένες στα ποδάρια του που τον κρατούν βυθισμένο σ’ ένα πολιτικό έλος. Η μια άγκυρα είναι η δημοσκοπική του καχεξία, παρά το γεγονός ότι βρέθηκε απέναντι σε μια κυβέρνηση που την βρήκαν όλες οι πληγές του Φαραώ. Χίλιες ευκαιρίες είχε να εισπράξει, καμιά δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει.

Κι άλλη άγκυρα, αυτή μόνιμη προσκόλληση του στο παρελθόν (γενικώς) και στο δικό του παρελθόν (ειδικώς). Ψάχνεται, ταράζεται, αλλάζει ρούχα και τίτλους, κάνει συνέδρια και συνδιασκέψεις, φτιάχνει ομάδες και υποομάδες, καταφεύγει σε διευρύνσεις και εγγραφές, όμως μια από τα ίδια καταλήγει στο τέλος. Πολιτική του στρατηγική παραμένει η επανάληψη της πορείας νίκης του 2010-15, διαρκής πληγή του η (πριν 70 χρόνια) ήττα του Εμφυλίου, μόνιμη βιτρίνα του οι Βαρουφάκηδες κι οι Παπαγγελόπουλοι. Αδύνατο να ξεφύγει από αυτά τα τερατώδη βαρίδια.

Κι έτσι, τρεις μήνες πριν από

τις εκλογές, πάνε ντουγρού για πέμπτη και έκτη συνεχόμενη ήττα. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι διάβολο έφταιξε κι αυτό το κόμμα δεν κατάφερε να ξεφύγει από τον παλιό του εαυτό. Γιατί αρνήθηκε να ανανεωθεί, να ανασυγκροτηθεί, να κοιταχτεί στον καθρέφτη, να αυτο-ιαθεί. Τι έφταιξε και επί τριάμισι χρόνια γυρίζει γύρω-γύρω στο ίδιο σημείο, σαν σκύλος που κυνηγάει αλυχτώντας την ουρά του;

Καταλήγω ότι για όλα φταίει εκείνο το καταραμένο 31,5% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2019. Η αποφυγή δηλαδή της συντριβής τους από έναν επερχόμενο Μητσοτάκη, που τότε γιορτάστηκε από τους ηττημένους ως μεγάλη και απρόσμενη επιτυχία. Γιορτάστηκε μεν, αλλά έγινε και ο φερετζές τους για να μην κάνουν τίποτα στην συνέχεια. Τους δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι αυτό το υψηλό ποσοστό ήταν και ο σκληρός πυρήνας τους, το σκαλοπάτι από το οποίο θα ξεκινούν πάντα.

Το 31,5% απέκρυψε από τα ίδια τους τα μάτια το στρατηγικό βάθος της ήττας τους, την διάρρηξη της σχέσης τους με καθοριστικά κοινωνικά στρώματα που, ενώ τα είχαν χάσει, νόμιζαν ότι συνεχίζουν να τα έχουν στο τσεπάκι. Με ένα τέτοιο μεγάλο ποσοστό στην φαρέτρα τους, πίστεψαν εύκολα (και βολικά) ότι δεν χρειάζονταν ούτε ρηξικέλευθες αποφάσεις, ούτε καμιά επανάσταση εντός τους, ούτε καμιά αναγέννηση στην πολιτική τους σκέψη. Ο εκλογικός αγώνας είχε χαθεί στα σημεία, άρα μικρολεπτομέρειες έπρεπε να διορθώσουν για να ξανασυναντηθούν με την νίκη. Αυτό έκαναν και τώρα πάνε για νέα συντριβή.

Αν είχαν μυαλό, βέβαια, θα αναρωτιούνταν γιατί από την επομένη των εκλογών του 2019 αυτό το 31,5% εξαφανίστηκε δημοσκοπικά. Θα έπρεπε να ψυλλιαστούν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, πλην δεν τους βόλευε να ψυλλιαστούν και δεν το έκαναν. Εδώ που τα λέμε, δεν ήταν εύκολο. Αυτό που δεν σου δείχνει ο ψηφοφόρος, είναι δυο φορές δυσκολότερο να το δεις μόνος σου στον καθρέφτη.

Τώρα είναι αργά. Το 2026 πια…

 Δημ. Ευθυμάκης-protagon.gr