Φερετζέδες

Στοιχειώδες,. Επεξήγηση, έμφαση,  ιδιαίτερη μνεία δεν ταιριάζουν ως περιττές στο αυτονόητο. Παρομοίως ο σεβασμός προς τις δικαστικές αποφάσεις δεν νομοθετείται ούτε επιβάλλεται. Κατακτάται από τους δικαστικούς λειτουργούς που τις εκδίδουν.

Σαφώς και είναι θεμιτά τα συναισθηματικά ξεσπάσματα καθώς και η κριτική τους εντός του δημοκρατικού πλαισίου. Αρκεί να μην υπονομεύουν το θεσμικό κύρος και να φθείρουν το γόητρο της ανεξάρτητης δικαιοσύνης.

Κακά τα ψέματα. Αν οποιοσδήποτε αποφάσιζε ότι οι μη αρεστές στον ίδιο δικαστικές αποφάσεις όφειλαν να ακυρωθούν δυναμικά στο πεζοδρόμιο και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι της έκδοσης τους, δεν θα κατεδάφιζε μόνο τη έννοια του κράτους δικαίου. Θα ξεθεμελίωνε τη συνταγματική τάξη και θα διασπούσε σε συντρίμμια το πυρήνα της δημοκρατίας που βασίζεται στην αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Πράγμα που θεωρείται απολύτως επιθυμητό σε μια ακτιβιστικά έξαλλη μερίδα του εγχώριου πολιτικού μωσαϊκού.

Όλα αυτά σε σχέση με την, εσπευσμένη μεν αμετάκλητη δε, έκδοση βουλεύματος του ανώτατου δικαστικού συμβουλίου. Σύμφωνα με αυτό παραπέμπονται στο εδώλιο του κατηγορούμενου η πρώην επικεφαλής της εισαγγελίας κατά της διαφθοράς Ελένη Τουλουπάκη και ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος. Αμφότεροι, θα κληθούν να λογοδοτήσουν ενώπιον των δικαστών του Ειδικού Δικαστηρίου.
Η μεν πρώτη, η 57χρονη ξανθή εισαγγελέας που λατρεύει το θεατρικές ερμηνείες ενώ οι πολυπληθείς θαυμαστές της διατηρούν σελίδα υποστήριξης της σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης , παραπέμπεται για το κακούργημα της κατάχρησης εξουσίας. Ο δε βετεράνος δικαστικός δεύτερος, πρώην διοικητής της ΕΥΠ επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή πριν υπουργοποιηθεί από τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, θα δικαστεί για το κακούργημα της ηθικής αυτουργίας σε κατάχρησης εξουσίας της πρώτης καθώς και τη πλημμεληματική παράβαση καθήκοντος για παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη.

Υπό το ακριβές κατηγορητήριο για τα συγκεκριμένα αδικήματα, θα έλεγε κανείς ότι δεν «έπεσαν» εντελώς στα μαλακά. Προφανώς και οι δυο κατηγορούμενοι τεκμαίρεται ότι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως της ενοχής τους. Και, φυσικά, θα ελεγχτούν κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας στη βάση της ύπαρξης στοιχείων και μόνο. Ωστόσο με τη βούλα , σαν εκείνη ώριμου καρπουζιού, το βούλευμα τους απάλλαξε μάλλον από το χειρότερο. Από τη μείζονα κατηγορία για κατάχρηση εξουσίας στον δικαστικό χειρισμό της υπόθεσης Νοβάρτις.

Λογικά, στον πελαγωμένο αλλά καλοπροαίρετο πολίτη εγείρονται πλέον απορίες. Ειδικότερα προκύπτουν βασανιστικά ερωτηματικά σε κάθε πολίτη που έχει εμπιστοσύνη στου θεσμούς και δεν παρασύρεται από ψίθυρους, διαδόσεις και καχύποπτες εικασίες περί «σκελετών στο ντουλάπι» που τραυματίζουν την αμεροληψία της αδέκαστης δικαιοσύνης. Αναρωτιέται, λοιπόν, μην τυχόν ήταν κάποιοι άφαντοι εξωγήινοι εκείνοι που μεθόδευσαν τη δίωξη δέκα πολιτικών προσώπων με υποτιθέμενες καταγγελίες περί χρηματισμού τους; Μην ήταν μια χιμαιρική παραίσθηση όλη η φάση της εκτόξευσης από τον ανεμιστήρα κανταριών λάσπης που σπίλωνε συστηματικά αθώους ανθρώπους;

Μήπως πάλι ήταν αόρατοι όσοι θεωρήθηκαν ότι χειρίστηκαν, ενδεχομένως ανάρμοστα αν όχι εκβιαστικά, τους βαφτισμένους ως μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος; Αποτελούσαν άραγε οπτασίες όσοι σχολιάζονταν πως προφήτευαν τις καταθέσεις των προστατευόμενων μαρτύρων πριν ακόμα αυτές δοθούν; Ή, τέλος, ήταν φαντάσματα αυτοί που διατράνωναν την αλά κάρτ απόπειρα απονομής δικαιοσύνης υπό τη ωφελιμιστική σκοπιμότητα « να βάλουμε πέντε-έξι πολιτικούς αντιπάλους μας στη φυλακή μπας και ξανακερδίσουμε τις εκλογές»;

Με το σχολαστικό πόρισμα του, πάντως, το πενταμελές δικαστικό συμβούλιο αποφάνθηκε ότι οι δυο παραπεφθέντες για άλλα αδικήματα δεν υπερέβησαν τα εσκαμμένα κατά τη διερεύνηση της υπόθεσης της πολυεθνικής φαρμακευτικής εταιρείας. Η δικονομικά η κρίση του δεν μπορεί να προσβληθεί. Είτε αυτή αποκρυπτογραφεί ένα σκάνδαλο μέσα σε ένα σκάνδαλο είτε τεκμηριώνει μια σκευωρία ρελάνς σε μια σκευωρία. Πόσο μάλλον που όλα αυτά μαζί ίσως να συνυπάρχουν αλλά ενδεχομένως μπορεί και να μην διασταυρώνονται.

Τα σίγουρο τελικά είναι ότι, περισσότερο μεγαλόψυχα παρά σουρεαλιστικά, δεν στοιχειοθετήθηκε η ύπαρξη παραδικαστικού κυκλώματος με πολιτική καθοδήγηση και δημοσιογραφική συνδρομή. Είναι άγνωστο, όμως, αν η ερμηνεία του βουλεύματος έρχεται να συντονιστεί με τη καθησυχαστική βεβαιότητα ότι « ο καλύτερος τρόπος για να βγεις ανακουφιστικά από μια δύσκολη κατάσταση είναι να περάσεις ανεπαίσθητα ανάμεσα της». Αντιθέτως, εκτιμάται πως αισθητά ενοχλητική θα είναι για τους δυο κατηγορούμενους η παρουσία τους στο Ειδικό Δικαστήριο.

Ανεξάρτητα αν κριθούν ένοχοι ή μη, οι προσεχείς απολογίες τους απέναντι στους ανώτατους συνάδελφους τους δεν θα τους περιποιούν καμία τιμή. Θα υπενθυμίζουν απλώς ότι και αυτοί ως δικαστικοί λειτουργοί έδωσαν τον ίδιο όρκο με τους δικαστές τους ως θεματοφύλακες του νόμου. Στη περίπτωση που το δικαστήριο αποφανθεί ότι υπήρξαν επίορκοι ως εμπλεκόμενοι στους ανήθικους καιροσκοπισμούς μιας παρακμιακής εκτελεστικής εξουσίας , το αγωνιώδες υπαρξιακό τους ζήτημα αναμένεται να προκύψει ολέθριο. Αν καταδικαστούν πού θα κρύψουν μετά το στίγμα της αναξιοπρέπειας τους; Και πού θα λουφάξουν ύστερα οι υποστηρικτές τους με κηλιδωμένη πια την υστεροφημία αμφότερων ως ανάξιων των δημόσιων καθηκόντων που τους ανατέθηκαν;

Αναγκαστικά πια και οι δυο βάλλουν σχεδόν εμπρηστικά κατά του βουλεύματος. Ο μεν Δημήτρης Παπαγγελόπουλος ενδύεται τη στολή του «αρχάγγελου της κάθαρσης» και αυτοπροβάλλεται ως φλογερός μαχητής που κραδαίνει τη ρομφαία κατά του διεφθαρμένου παρακράτους. Όπως αναγνωρίζεται ότι είχε πράξει κατά το παρελθόν ως προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών. Αξέχαστη είχε μείνει η ένδοξη θητεία του σε απαχθέντες Πακιστανούς μετανάστες και στα θύματα των τηλεφωνικών υποκλοπών.

Η δε Ελένη Τουλουπάκη, που κατακρίνεται ότι διέσυρε τη χώρα σε ξένα ΜΜΕ και επιτροπές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επαναλαμβάνοντας ότι στην Ελλάδα «δεν υπάρχει κράτος Δικαίου» προετοιμάζεται να απογυμνώσει το «σύστημα». Για να του δείξει «πόσο λίγο και αδύναμο είναι μπροστά στην αλήθεια του Θεού». Ευνοϊκότερο ίσως θα ήταν να κάνει το σταυρό της για όσα βολικά της έχουν προκύψει πριν μπει εξοπλισμένη με δικανική πανοπλία ως νέα Ζαν ντ Αρκ στη επικείμενη δικαστική διαμάχη .

Όσο για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που επιχαίρει πανηγυρίζοντας περί της δικαίωσης του, παραβλέπει ότι και δεύτερος πρώην υπουργός της άλλοτε κυβέρνησης του οδεύει στο Ειδικό Δικαστήριο. Ενδεχομένως θα έπρεπε για την διασφάλιση της αξιοπιστίας του να ξεκαθαρίσει και τη θέση του σε ότι φαντασιώνεται ως πολιτική δίωξη των «υπεράνω υποψίας» στελεχών και αξιοποιημένων στενών συνεργατών του. Δεν λογίζεται στο δημόσιο χώρο ως ισόρροπη μια ρητορική που θέλει τη δικαιοσύνη «εργαλειοποιημένη» όταν πρόκειται για τη παραπομπή του Νίκου Παπά και «ανεξάρτητη» ή τέλος πάντων «μη χειραγωγημένη» όταν αφορά το ίδιο δικαστικό μονοπάτι για το Δημήτρη Παπαγγελόπουλο.

Όσο άλλωστε συνεχίζει να ακροβατεί, όλες οι υποσχέσεις περί προσεχούς και ως το τέλος τιμωρίας των πολιτικών του αντιπάλων επί του συγκριμένου θέματος μοιάζουν μάταιες. Όχι μόνο επειδή αποπνέουν την αποφορά της μούχλας προηγούμενων απειλών. Κυρίως, γιατί φαντάζουν ως κακοστημένη βιτρίνα για να εκτίθενται οι κάθε τόσο δικές του προφάσεις εν αμαρτίαις. Κοινώς, οι φερετζέδες της υποκρισίας του.

 Δημ. Παγαδάκης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ