Σήμερα επιλέγω μια προσωπικο-συναισθηματική αναφορά για όσα συμβαίνουν στον Σύριζα. Ίσως, μοιάζει ελαφρώς δραματοποιημένη, πλην περιγράφει επαρκέστατα την κατάντια αυτού του κόμματος, που βλέπουμε να αυτό-κονιορτοποιείται μπροστά στα μάτια μας κάθε μέρα. Ρωτούσα χθες έναν φίλο μου, σε τι κατάσταση είναι ο υπέργηρος πατέρας του. «Ε, ξεπερνά τα 90 του χρόνια πια, έχει βαρύνει πολύ, δυσκολεύεται να έχει επαφή με το περιβάλλον γύρω του. Ευτυχώς, από μια άποψη, γιατί αν παρακολουθούσε κάθε μέρα αυτά που γίνονται στον Σύριζα, θα στενοχωριόταν πολύ».
Πράγματι, ο παππούς πέρασε μια ολόκληρη ζωή όντας πολιτικά ενεργός. Ανάμεσα στην Ένωση Κέντρου και την ΕΔΑ τα μεταπολεμικά χρόνια, σκληρός Πασόκος από το 1974, Παπανδρεϊκός μέχρι το κόκκαλο, έτρεχε σε συγκεντρώσεις κρατώντας σημαίες με τον πράσινο ήλιο και πλακωνόταν υπέρ του Ανδρέα, τότε που τα καφενεία της επικράτειας ήταν χωρισμένα σε μπλε και πράσινα. Θυμάμαι τη γυναίκα του (και μάνα του φίλου μου) να του λέει «σταμάτα πια με τα πολιτικά», όταν τύχαινε να κάτσουμε σε κάποιο γιορτινό τραπέζι κι εκείνος μας έπρηζε με τις ερωτήσεις και τις αναλύσεις του. Όμως, αυτός συνέχιζε απτόητος. Του άρεσε η πολιτική, τον απασχολούσε και είχε πολύ έντονη την αίσθηση της ένταξής του στα τεκταινόμενα του τόπου.
Με τη χρεωκοπία, αν και σε