Η τηλεόραση που μας αξίζει

Όταν ακούω τρελά στην τηλεόραση, με πιάνει κι εμένα τρέλα. Βρήκανε κάποιοι τηλεπαρουσιαστές αφορμή με τους σοκαριστικούς φόνους των δύο δύστυχων γυναικών και - στρογγυλοκαθισμένοι στα τηλεοπτικά τους στούντιο - βάλθηκαν να φτιάξουν δικό τους κατασταλτικό και σωφρονιστικό σύστημα στη χώρα, κατά τις ανάγκες της τηλεθέασης τους. «Γιατί ο φονιάς του Αγρινίου, όταν πέρασε από το αστυνομικό τμήμα, δεν εξετάστηκε από ψυχίατρο της αστυνομίας; Ο ψυχίατρος, με τις ψυχομετρικές του μετρήσεις, θα καταλάβαινε ότι ο εξεταζόμενος ήταν επικίνδυνος, θα τον έκλεινε μέσα και θα γλύτωνε η γυναίκα». 

Αυτή η ευκολία, με την οποία άσχετοι και ακατατόπιστοι άνθρωποι λύνουν από τηλεοράσεως ή μέσω των social media τα πιο πολύπλοκα και πολυπαραγοντικά προβλήματα, πάντα με δαιμόνιζε. Για όλα, ακόμα και για τα πιο απίθανα, έχουν μια άμεση και δραστική λύση. Την οποία, μάλιστα, οι κρατικές υπηρεσίες κάθε βαθμίδας και αρμοδιότητας θα έπρεπε να έχουν σκεφτεί πριν καν συμβεί το απρόσμενο. Αν δεν το έχουν κάνει, άπαντες είναι συλλήβδην ένοχοι. 

Για φανταστείτε λοιπόν, κάθε αστυνομικό τμήμα να έχει κι από έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Κι όποιος περνά από κει επειδή καταγγέλθηκε για κάτι, να εξετάζεται και να

εναποτίθεται η τύχη του στα χέρια του γιατρού. Ο οποίος, αν κρίνει ότι ενδέχεται στο μέλλον να εγκληματήσει, να τον κλείνει προκαταβολικά μέσα για να σώσει τα αυριανά δυνητικά θύματα. Μιλάμε για κανονική παλαβομάρα. 

Ασφαλώς, το σύστημα μας προβλέπει και ψυχιατρική εξέταση κάποιων ανθρώπων, αλλά μετά από απόφαση δικαστηρίου που εξετάζει ενδελεχώς καταθέσεις και μαρτυρίες. «Όχι» λένε οι τηλεοπτικοί ινστρούχτορες, «διότι τα δικαστήρια αργούν και στο μεταξύ μπορεί να γίνει ο φόνος, όπως έγινε στο Αγρίνιο. Να εξετάζονται αμέσως. Αλλιώς μπορεί να είναι πολύ αργά». 

Οπότε να μπαίνει κάποιος στο αστυνομικό τμήμα και να μην ξέρει αν, βγαίνοντας, θα πάει στο σπίτι του ή θα βρεθεί δεμένος στο Δρομοκαΐτειο. Δεν υπερβάλω, αυτά τα υπεραπλουστευτικά ακούγονται κάθε μέρα από το δημόσιο βήμα και μάλιστα ακούγονται με υψωμένο το δάκτυλο. Ούτε ενδιάμεσα βήματα, ούτε δικλείδες ασφαλείας, ούτε θεσμικές κατοχυρώσεις, ούτε νομικές υπερασπίσεις, ούτε στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, μόνο δραστικές λύσεις που «θα έπρεπε» να έχει σκεφτεί το κράτος. 

Και βέβαια, οι ίδιοι που τα απαιτούν, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να φωνάξουν «αίσχος», αν θα βγει στη συχνότητα τους κάποιος άλλος πολίτης που θα πει «πήγα για τροχαία παράβαση και βρέθηκα στο τρελοκομείο διότι κάποιος γιατρός έκρινε ότι είμαι επιρρεπής να σκοτώσω άνθρωπο». Η καθημερινή τηλεθέαση να ναι καλά, όλα τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα. 

Τα γράφω εγώ που δουλεύω στην τηλεόραση σαράντα χρόνια. Και ακριβώς επειδή ξέρω το περιβάλλον και τους ανθρώπους της, εξανίσταμαι όταν ακούω κάτι τέτοια. Τα οποία δυστυχώς είναι όλο και περισσότερα. Η κοινή λογική και η γνώση εκλείπουν από το γυαλί μας. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ τα δυνατά του σημεία, τώρα έχει παραγίνει το κακό. Τι τα θέτε, έχουμε (και) την τηλεόραση που μας αξίζει.

 Δημ. Καμπουράκης-liberal.gr