Ντιντήδες και μάγκες

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Η έλλειψη πολιτικών ειδήσεων, λόγω των εορτών, αλλά και η συνέχεια που δίνει ο ίδιος στο θέμα, συντηρούν στην επικαιρότητα τις απόψεις του περί «ντιντήδων του μεσαίου χώρου», οι οποίες υπό κανονικές συνθήκες δεν θα είχαν τύχει μεγαλύτερης δημοσιότητας από εκείνη που εξασφαλίζει ένα παραπολιτικό σημείωμα. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν ο Αντώνης Σαμαράς είναι ικανοποιημένος με τον φίλο του Φαήλο και τις φωτιές που του ανάβει...
Επί της ουσίας, πάντως, η σύνδεση που επεχείρησε (ποιητική αδεία έστω) ο Φ. Κρανιδιώτης μεταξύ του μαχητικού πατριωτισμού και της ανδροπρέπειας είναι αβάσιμη και μάλλον τις προκαταλήψεις εκείνου που την επιχειρεί εκφράζει. Να θυμίσω ότι η ηγεσία των περιβόητων Ταγμάτων Εφόδου στη Γερμανία του Μεσοπολέμου –τα μέλη των οποίων κάθε άλλο παρά συμπεριφορά «ντιντή» επεδείκνυαν– ήταν ως επί το πλείστον ομοφυλόφιλοι. Ο μεν Ερνστ Ρεμ δεν έκανε καν τον κόπο να το κρύψει, τον δε Εντμουντ Χάινες, τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», τον τσάκωσαν στο κρεβάτι με νεαρό φίλο του. Οσο για τον Φρειδερίκο τον Μεγάλο, που ήταν και στρατιωτική ιδιοφυΐα, αυτός κατήγαγε τις περίφημες νίκες του, όχι μόνον καβάλα στο άλογό του, αλλά έχοντας πάντα στην αγκαλιά του το αγαπημένο του σκυλάκι, ένα χαριτωμένο King Charles spaniel. (Αφήστε δε ότι στη μάχη του Λόυτεν, με την οποία κέρδισε τη Σιλεσία, το έχασε και κόντεψε να τρελαθεί απ’ τη λαχτάρα του...)
Σ.Κασιμάτης-Καθημερινή