Η ΕΣΗΕΑ καταγγέλλει την Ζωή. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Λογικοφανή φάνηκαν τα επιχειρήματα των Βορίδη - Αυγενάκη ως προς τη μη ευθύνη τους για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, κατά τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Ωστόσο, το σκάνδαλο υπήρξε και η εξεταστική επιτροπή που θα ακολουθήσει και η οποία θα είναι δημόσιας θέασης, θα αποδείξει ή όχι του λόγου το αληθές.

Ωστόσο, απ τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή παραμένει η επιβεβαίωση για προκατασκευασμένες αποφάσεις πολιτικής στόχευσης τις οποίες η εξεταστική δεν θα ανακάμψει. Επαφίεται στο λαό να παρακολουθήσει και να συναγάγει τα δικά του συμπεράσματα.

Παραμένει πάντως και από την χθεσινή συζήτηση, η διαχρονική αίσθηση της φτήνιας του πολιτικού λόγου, της αντιπολιτευτικής τοξικότητας με χαρακτηρισμούς αντλημένους από τα κοινωνικά δίκτυα, πλήρους εχθρότητας.

Πρωθιέρεια της τοξικότητας η Ζωή Κωνσταντοπούλου, την οποία επί τέλους χθες η ΕΣΗΕΑ καταδίκασε για την επίθεσή της, με χείριστη φρασεολογία, σε δημοσιογράφο που τυγχάνει να είναι σύζυγος πολιτικού της ΝΔ. Χαρακτηρίζει αδιανόητη, σεξιστική και απαξιωτική την επίθεση καθότι η εν λόγω δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, προϋπήρξε επί 20 χρόνια επαγγελματίας πριν παντρευτεί τον πολιτικό.

«Θα περιμέναμε, γράφει η ανακοίνωση, από μια γυναίκα πολιτικό που τυγχάνει να είναι σε θέση να διακρίνει το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία και τον εργασιακό αυτοπροσδιορισμό, ανεξαρτήτως του συζύγου της και των επαγγελματικών, κοινωνικών ή πολιτικών του επιλογών.

Και σε άλλο σημείο:

Πανηγύρι

Είναι τέλη Ιουλίου. Καύσωνας. Βράζει ο τόπος. Παίρνεις το κορίτσι ή το αγόρι σου και ξεκινάς για Αμοργό. Το βαθύ γαλάζιο.

Κι εκεί που ξεκινάς για το πλοίο, σε σταματάει το κορίτσι ή το αγόρι σου και σε ρωτάει: Σημαία της Παλαιστίνης πήραμε;

Αμηχανία. Τι να την κάνεις τη σημαία της Παλαιστίνης σε παραλία στην Αμοργό; Τέλος πάντων. Τη βάζεις κι αυτή στο σακίδιο.

Φτάνεις Αμοργό. Παράδεισος. Αλλά αντί να την αράξεις με το κορίτσι σου ή το αγόρι σου στον παράδεισο, σηκώνεσαι και πας στο διπλανό τοπικό πανηγύρι όπου οι άνθρωποι γλεντούν πίνοντας τα τσίπουρά τους και ακούγοντας τα τραγούδια τους για να το τινάξεις στον αέρα.

Με συνθήματα και τη σημαία της Παλαιστίνης.

Ερώτηση κρίσεως. Πόσο επηρεάζεται το Μεσανατολικό από συνθήματα σε τοπικά πανηγύρια στην Αμοργό;

Με το χέρι στην καρδιά, καθόλου κι ευτυχώς.

Ερώτηση κρίσεως δεύτερη. Τότε πόσο μυαλό κουβαλάς να πηγαίνεις να κάνεις μπάχαλο τα πανηγύρια στην Αμοργό για το Μεσανατολικό;

Με το χέρι στην καρδιά, καθόλου μυαλό και κρίμα.

Διότι αν είχες μυαλό θα καταλάβαινες πως

Ζητείται αντιπολίτευση

 

Ο ζεστός μήνας Αύγουστος θα βρει την πλειοψηφία του λαού στις παραλίες, τα μπάνια του λαού που έλεγε ο Άλλος, αλλά το Φθινόπωρο ζυγώνει. Και ίσως να αποδειχθεί περισσότερο καυτό.

Ναι δεν μπορούμε να προβλέψουμε, καθώς ενδέχεται να υπεισέλθουν αστάθμητοι παράγοντες όπως τα κόμματα Τσίπρα και Σαμαρά, αλλά η μεγάλη εικόνα δεν διαφοροποιείται.

Όμως η ΝΔ παρότι στην πρόσφατη έρευνα της GPO έχασε περίπου 3% λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι εντυπωσιακό ότι αυτό το ποσοστό δεν το εισέπραξαν οι αντίπαλοί της. Πήγε στην γκρίζα ζώνη των δυσαρεστημένων και αναποφάσιστων. Και αντί να αποτελέσει κώδωνα κινδύνου πρωτίστως για την αντιπολίτευση, αυτή συνεχίζει την πεπατημένη:

Αέναη καταγγελιολογία, τοξικό λόγο, κάθετη απόρριψη κάθε κυβερνητικής επιλογής, γιατί όλα λάθος τα κάνει, μεγαλοστομίες και υποσχέσεις που δεν βασίζονται σε πραγματικές δυνατότητες της οικονομικής βάσης της χώρας. Ως μαγική εικόνα, αυτά δεν πλήττουν την κυβέρνηση. Πλήττουν την ίδια την αντιπολίτευση! Της διαθλούν την εικόνα για την δυνατότητα στο κυβερνάν.

Φευ, η αντιπολίτευση δείχνει αδυναμία να κατανοήσει ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός στον οποίο έχει προσαράξει το κυβερνητικό σκάφος, αλλά ότι η ίδια στραβά αρμενίζει.

Χθες για παράδειγμα ο Νίκος Δένδιας μιλώντας στη Βουλή για την ακίνητη περιουσία των ενόπλων δυνάμεων, είπε ότι

Σενάρια θερινής νύχτας

 

Ας υποθέσουμε ότι στις επόμενες εκλογές η ΝΔ δεν παίρνει αυτοδυναμία.

Παίζουν τρία σενάρια.

Πρώτο, να της λείπουν λίγοι βουλευτές και να αποκτήσει μετεκλογικά κοινοβουλευτική πλειοψηφία με μερικούς ξέμπαρκους. Από εδώ κι από εκεί.

Δεύτερο, να κάνει συντεταγμένα κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ.

Τρίτο, να ξανακάνει εκλογές σε συνθήκες πολιτικού αδιεξόδου και βλέπουμε.

Το πιο λογικό να συμβεί θα ήταν το δεύτερο.

Αλλά το ΠΑΣΟΚ κυκλοφορεί τελευταία με αντιδεξιό κοστούμι και (κατά τα λεγόμενα στελεχών του) ακόμη κι αν συμφωνήσει για κυβέρνηση θα ζητήσει να μην είναι πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης.

Λογικό κι αυτό; Παίζεται.

Αν (ας πούμε) η ΝΔ πάρει 26%-27% και το ΠΑΣΟΚ 18%-20%, θα μπορούσε ενδεχομένως το ΠΑΣΟΚ να ζητήσει «ουδέτερο» πρωθυπουργό. Μερικοί λένε τον Βενιζέλο, ίσως τον Δένδια ή κάποιον άλλο.

Τα ονόματα είναι τυχαία αλλά όχι αβάσιμα.

Αν όμως η ΝΔ πάρει 32%-33% και το ΠΑΣΟΚ 14%-15%, είναι μάλλον ακατανόητο να παρακαμφθεί ένας πρωθυπουργός που θα έχει κερδίσει με καθαρή πλειοψηφία τέσσερις συνεχόμενες βουλευτικές εκλογές.

Θα γελάνε κι οι πέτρες.

Σε αυτή την περίπτωση τη ΝΔ θα τη

Να τελειώσει επιτέλους ο πόλεμος στη Γάζα! Αλλά πώς;

«Να αφήσετε ελεύθερους όλους τους ομήρους και να φύγετε από τη Γάζα». Αυτή την πρόταση προς τη Χαμάς δεν την έκανε ο Νετανιάχου ή κάποιος σκληροπυρηνικός υπουργός του, αλλά ο ηγέτης της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς. Κάτι που όλες οι αριστερές ψυχούλες το προσπερνούν, διότι δεν βολεύει. Από την ψυχοπονιάρικη ατζέντα τους λείπουν οι όμηροι, λείπει η Χαμάς και φυσικά έχουν ξεχάσει την 7η Οκτωβρίου 2023. 

Αν η εναπομείνασα ηγεσία της τρομοκρατικής οργάνωσης άκουγε τον Μαχμούντ Αμπάς, ο πόλεμος θα είχε τερματιστεί εδώ και καιρό. Έτσι, σήμερα οι κάθε λογής ανθρωπιστές παραβλέπουν την αιτία του προβλήματος που είναι η πολιτική και ασχολούνται με τη δεδομένη ανθρωπιστική κρίση που είναι το αποτέλεσμα. Φυσικά, υιοθετούν άκριτα όλα τα στοιχεία που δίνουν οι τρομοκράτες και αναπαράγουν διάφοροι μηχανισμοί του ΟΗΕ και πολύ συγκεκριμένες ΜΚΟ. 

Είναι γνωστό πως η Χαμάς κατά την πολυετή άσκηση απόλυτης εξουσίας στη Γάζα διαχειρίστηκε δεκάδες δισεκατομμύρια με τη συνέργεια διαφόρων οργανώσεων του ΟΗΕ που έδρευαν εκεί και απασχολούσαν χιλιάδες υπαλλήλους, μερικοί εκ των οποίων είχαν εγκληματική δράση στις 7 Οκτωβρίου. Η Γάζα επί Χαμάς ήταν μια τεράστια μπίζνα πολλών δισεκατομμυρίων. Τώρα που οι συνθήκες άλλαξαν πολλοί έχασαν τη μάσα με τα χρυσά κουτάλια. Θυμηθείτε μόνον εκείνον τον ανεκδιήγητο Βρετανό αξιωματούχο του ΟΗΕ, με το πανάκριβο αυτοκίνητο του, να διαδίδει ψευδώς πως

Δημοκρατία

 

Ομολογώ ότι μου διέφυγε και mea culpa. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (ή κάποιου άλλου υποκαταστήματος) Αρβανίτης ζήτησε την παραίτηση του Πρωθυπουργού.

Υποθέτω πως διέφυγε και του Πρωθυπουργού.

Δεν είναι απλό, όμως. Στην απίθανη περίπτωση που ο Πρωθυπουργός παρακούσει, ο Αρβανίτης προτίθεται να κρατήσει την αναπνοή του έως να σκάσει.

Κι αν ο Πρωθυπουργός συνεχίσει να κάνει του κεφαλιού του θα αναλάβει η Ζωή να τον κλείσει στη φυλακή για «εσχάτη προδοσία».

Υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι έως τότε δεν θα έχουν κλείσει τη Ζωή κάπου αλλού.

Έσφιξαν οι ζέστες, η αλήθεια να λέγεται.

Και γι’ αυτό είναι χρήσιμο να διευκρινίσουμε εκ νέου τα βασικά.

Πρώτο, στην Ελληνική Δημοκρατία η δικαιοσύνη απονέμεται κατά το Σύνταγμα  και τους νόμους της δημοκρατίας χωρίς την έγκριση ή τη σύμφωνη γνώμη γονέων και κηδεμόνων.

Δεύτερο, η παραπομπή μιας υπόθεσης στη δικαιοσύνη δεν αποτελεί ούτε συγκάλυψη, ούτε «μπάζωμα». Καλώς ή κακώς, έτσι λειτουργούν όλες οι δημοκρατίες του πλανήτη.

Τρίτο, το ποιος τουρίστας επισκέπτεται ή δεν επισκέπτεται την Ελληνική Δημοκρατία είναι ζήτημα των

Υστερίες

Ο ένας αποκαλεί την κυβέρνηση «χούντα». Ο άλλος «εγκληματική συμμορία». Κάποιος τρίτος μιλάει για «ξεφτίλα, παρακμή, εκπόρνευση». Με αυτή την ακραία ρητορική η αντιπολίτευση προσπαθεί αυτή την περίοδο να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη.
Μάλιστα, μετά την ατάκα για «εκπόρνευση» -που μάλλον θεώρησε εμπνευσμένη- βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αποκάλεσε τον πρωθυπουργό «νονό εγκληματικής οργάνωσης». Γιατί όχι και Πινοσέτ ή Χίτλερ, μιας και μπήκαμε στον κόπο. Σε ακρότητες επιδόθηκε και ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος αποκάλεσε την κυβέρνηση «γαλάζια συμμορία» και τον πρωθυπουργό «εκβιαζόμενο», με αφορμή τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Πρόκειται για έναν πολιτικό λόγο που θυμίζει όλο και περισσότερο το περιεχόμενο και τον βούρκο του Διαδικτύου. Χρησιμοποιεί επιχειρήματα στα οποία υπερισχύουν ο στιγμιαίος εντυπωσιασμός και οι ανούσιες αντιπαραθέσεις. Έχουν στερέψει οι θετικές προτάσεις που απαιτούν ηγετικό χάρισμα, γνώση και κόπο. Τα κόμματα επιλέγουν πλέον την πιο πρόχειρη και

Τα αντιδημοκρατικά τερτίπια της Ζωής

Η τραγουδίστρια - βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας Τζώρτζια Κεφαλά τραγούδησε την «Κιβωτό» της Ελένης Βιτάλη από το βήμα της Βουλής, επειδή όπως είπε «είναι παράσταση, αυλαία που κλείνει». Απευθυνόμενη σε αυτούς που «έχουν καταλάβει όλα τα ταμπούρια», η λαϊκή αγωνίστρια θεώρησε αρκετά αντισυστημικούς τους στίχους: «Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας, κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό».

Πάλι καλά, τραγούδησε a cappella, δεν μιμήθηκε τον Πολάκη ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 2020, κατά την ομιλία του σε συζήτηση για άρση της ασυλίας του, έβγαλε το μαγνητόφωνο και ανάγκασε τους βουλευτές να ακούσουν Καζαντζίδη «κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια, εσείς πεθαίνετε και όχι εγώ».

Την παράσταση πάντως για μια ακόμη φορά έκλεψε η πρόεδρός της Ζωή Κωνσταντοπούλου, κατά την συζήτηση για την παραπομπή του Κώστα Καραμανλή για τα Τέμπη. Επιδόθηκε σε ένα ρεσιτάλ επιθετικότητας, αγένειας, κατηγοριών, αντιθεσμικής συμπεριφοράς και πολιτικού παραλογισμού.

Η Ζωή εν τη ρύμη του λόγου της χαρακτήρισε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τασούλα, με απαξιωτικό τρόπο ως «Κατ ’ευφημισμόν κύριο»!

Και στην παρατήρηση του προεδρεύοντος Γιώργου Λαμπρούλη (ΚΚΕ), ότι «δεν είναι δυνατόν να αναφερόμαστε με αυτόν τον τρόπο όταν μιλάμε για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι στοιχειώδης πολιτική συμπεριφορά», του απάντησε «Η αντιπολίτευση που κάνετε είναι πιο σύστημα από το σύστημα».

Ο προεδρεύων αναγκάστηκε να διακόψει την συνεδρίαση. Ιδού και το χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Χωρίς τσίπα

 

Τι είναι ο πρωθυπουργός;

Νονός! Απαντάει ο Νικόλας Φαραντούρης του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή των ταχαριστερών. Πως αυτό; Μα επειδή μια «εγκληματική συμμορία» με αόρατα βοσκοτόπια και αόρατα αμνοερίφια, καταβρόχθισε πολλά μα πάρα πολλά εκατομμύρια. Γι αυτό
Το ΠΑΣΟΚ, επισήμως, διαχωρίζει τη θέση του. Ανεπισήμως θα σας πω. Φυσικά τρίβουν τα χέρια τους και στις παρέες τους μοιράζουν χαμόγελα. Γιατί; Επειδή νομίζουν πως έτσι φθείρουν την κυβέρνηση. Φυσικά, πρωτίστως, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Διότι άνευ Κυριάκου, η γαλάζια παράταξη ζήτημα είναι αν θα μπορούσε να εξασφαλίσει ένα είκοσι τοις εκατό. Και πολλά λέω

Ετσι από τη μια στόχος ο Κυριάκος. Από την άλλη η απελπισία των ταχαριστερών μπροστά στο φάσμα της εξαφάνισής τους, ιδιαιτέρως με μια πιθανή κάθοδο του Αλέξη Τσίπρα. Με απλά λόγια ο Φαραντούρης ο εκφραστής ενός απύθμενου αδιεξόδου. Οσο η παράταξή του βυθίζεται, τόσο εκείνος και η παρέα του δυναμώνουν τα ντεσιμπέλ των επιχειρημάτων τους. Και έτσι τα επιχειρήματα καταλήγουν σε άναρθρες κραυγές. Και έτσι οι άναρθρες κραυγές καταλήγουν σε υβριστικούς χαρακτηρισμούς
Που σημαίνει ότι ένας στους τρεις ψηφοφόρους που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, εξακολουθεί να υποστηρίζει Κυριάκο Μητσοτάκη, εκλαμβάνεται από τον Νικόλα Φαραντούρη και την παρέα του, ψηφοφόρος μιας μαφίας που κυβερνάει τον τόπο
Ταυτόχρονα με όλα αυτά, η συνενοχή τους στο πλιάτσικο των

Νικόλαος Κατούντας: Ο «Λεωνίδας της Κερύνειας» που πολέμησε μόνος τους Τούρκους εισβολείς του «Αττίλα»

Νικόλαος Κατούντας: Ο «Λεωνίδας της Κερύνειας» που πολέμησε μόνος τους Τούρκους εισβολείς του «Αττίλα»: Ο γενναίος λοχαγός που αφού απομάκρυνε τους στρατιώτες του για να μην κινδυνεύσουν έμεινε μόνος του να πολεμήσει εναντίον εκατοντάδων Τούρκων – Επισήμως αγνοούμενος από τις 22 Ιουλίου 1974

Γιόγκα

Γράφω βιαστικά γιατί πρέπει να πάρω το χαλάκι μου να πάω Πλαζ Φρεαττύδας όπου εμείς οι Στεφανουά έχουμε βραδιά ευεξίας και γιόγκα.

Και γράφω παρά την πίεση χρόνου επειδή πρέπει να εξομολογηθώ μια μεγάλη αλήθεια. Παιδιά, δεν θέλω να σας στενοχωρήσω αλλά ο Μητσοτάκης δεν πέφτει με ευεξία και γιόγκα!

Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Διότι ούτε οι προανακριτικές βλέπω να περπατάνε, ούτε συλλήψεις υπουργών γίνονται, ούτε ο ΟΠΕΚΕΠΕ ξεσηκώνει τα πλήθη.

Παρόλο που ο εκλογικού ύψους 1,5% Χαρίτσης αποφάνθηκε ότι «η κοινωνία δεν θέλει αυτό που ζει» (ανάρτηση 15/7).

Το θεωρώ βέβαιο. Κι εγώ είμαι προφανώς με την κοινωνία.

Αλλά να πω και την αμαρτία μου. Τι να σου κάνει η κοινωνία;

Η «Μπουμπουλίνα» Λιακούλη του αντιδικτατορικού αγώνα πολεμάει «τη χούντα» της κυβέρνησης και όχι τη «γαλάζια συμμορία» που λέει ο αρχηγός της.

Τελικά όμως τι είναι η κυβέρνηση; Χούντα ή συμμορία; Και πώς θα τη ρίξουμε, αν δεν ξέρουμε με ποιον τα βάζουμε;

Η Ζωή που είναι του αντιφασιστικού αγώνα μάς έχει ταράξει στη φλυαρία. Με περιπολικό την κατεβάζουν από το βήμα της Βουλής.

Πέφτουν έτσι οι κυβερνήσεις;

Ο Τσίπρας είναι καθ’ οδόν κι έρχεται περπατώντας από

Και ο Άγιος φοβέρα θέλει

Πολύ δε περισσότερο αν δεν είναι άγιος, αλλά είναι τζιχαντιστής. Ο Τζολάνι, πρώην τρομοκράτης ο οποίος, για λόγους σκοπιμότητας, έγινε θεσμικά μεταβατικός ηγέτης της Συρίας-- αφού βομβαρδίστηκαν οι εγκαταστάσεις του υπουργείου αμύνης στη Δαμασκό από την ισραηλινή αεροπορία-- αναγκάστηκε σε άτακτη υποχώρηση. Παρέδωσε τον έλεγχο της πόλης Σουέιντα και πάλι στην πολιτοφυλακή των Δρούζων. 

Φυσικά αυτή ήταν μια κίνηση τακτικής των τζιχαντιστών για να αποφύγουν τα χειρότερα. Θα συνεχίσουν, κάθε φορά που θα τους δίνεται η ευκαιρία, την προσπάθεια να επιβάλουν σε όλη τη Συρία τη σαρία. Να ομογενοποιήσουν ένα πρώην κοσμικό κράτος επάνω στην ισλαμική βάση, καταπατώντας ελευθερίες και δικαιώματα εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων. Αυτός δεν είναι ένας πολιτικός στόχος. Είναι βαθύτατα θρησκευτικός, σύμφυτος με τη τζιχάντ. Τη βρώμικη δουλειά προς αυτήν την κατεύθυνση την έχει αναθέσει ο Τζολάνι στις παραστρατιωτικές ομάδες των οποίων τη δράση την καταδικάζει στη συνέχεια για τα μάτια της διεθνούς κοινότητας. 

Αυτά τα κόλπα τα γνωρίζει ο Νετανιάχου και με μήνυμά του έθεσε τις

Εξηγήσεις

 

Πρώτον και για να εξηγούμαστε. Οσοι τα άρπαξαν παράνομα από τον ΟΠΕΚΕΠΕ να διωχθούν, να δικαστούν και να καταδικαστούν.

Ηδη δικάζονται (αν μέτρησα σωστά) οι πρώτοι δεκαεπτά, θα ακολουθήσουν κι άλλοι με τη σειρά τους.

Καλά να πάθουν.

Δεύτερον, οι σχετικές έρευνες ξεκίνησαν το 2019 και η ελληνική Δικαιοσύνη δεν περίμενε την ευρωπαία εισαγγελέα για να στείλει τις επιλήψιμες υποθέσεις στο δικαστήριο.

Να θυμίσω ότι η ευρωπαία εισαγγελέας τοποθετήθηκε το δεύτερο εξάμηνο του 2019 (14 Οκτωβρίου) και ευλόγως οι υπηρεσίες της έγιναν στοιχειωδώς λειτουργικές μετά το 2021 – οι νέες υπηρεσίες δεν στήνονται σε μία μέρα…

Ετσι ως επίσημη έναρξη λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας αναφέρεται η 1η Ιουνίου 2021.

Τρίτον, η ελληνική Δικαιοσύνη διαβίβασε στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία τις υποθέσεις που ήδη ερευνούσε (κάποιες έφτασαν μάλιστα και στο δικαστήριο) και αφορούσαν κοινοτικά κονδύλια.

Τα κοινοτικά κονδύλια είναι άλλωστε το μοναδικό πεδίο της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας.

Εχει ανοιχτές 2.666 υποθέσεις σε 24 ευρωπαϊκές χώρες και (υποθέτω) κάποιες από αυτές θα οδηγηθούν στο αρμόδιο δικαστήριο (EPPO, Annual Report 2024).

Ακόμη και το Λουξεμβούργο έχει δεκαοκτώ υποθέσεις υπό διερεύνηση.

Τέταρτον, σε καμία από τις προαναφερθείσες χώρες δεν αναφέρεται επικείμενη ή πιθανή πτώση της κυβέρνησης ή έστω

Ο Τραμπ θα τρελάνει όλους τους θαυμαστές του

Σε μια σχετική ανάρτηση ενός καλού φίλου στο facebook έκανα το σχόλιο πως ο Τραμπ Δευτέρα - Τετάρτη - Παρασκευή είναι με την Ουκρανία και Τρίτη - Πέμπτη - Σάββατο με τη Ρωσία και την Κυριακή απολαμβάνει αυτήν την κατάσταση. Όπως θα θυμάται ο αναγνώστης, υποσχόταν πως μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα θα έφερνε την ειρήνη στην περιοχή, στη συνέχεια καταχέριζε τον Ζελένσκι, ενώ το ρωσόφιλο εγχώριο ακροατήριο τον αποθέωνε και προχθές τον ρώτησε αν μπορεί να βομβαρδίσει τη Μόσχα. Είναι θυμωμένος ο πλανητάρχης διότι ο Πούτιν, συνεχίζοντας τον πόλεμο, υπονομεύει την αξιοπιστία του. Προηγουμένως, δύο-τρεις φορές είχε δηλώσει ότι διακόπτει τον εξοπλισμό των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων.

Διαβάζω βαθυστόχαστες αναλύσεις ότι οι ρίζες των πολιτικών Τραμπ βρίσκονται στους πατέρες του αμερικανικού έθνους και άλλες συναφείς μπουρδολογίες. Τελικά, φαίνεται πως οι πολιτικές του εξαρτώνται από το πώς ξύπνησε εκείνη την ημέρα. Ασυνάρτητες, χωρίς καμιά συνοχή, στέλνουν λάθος μηνύματα σε εχθρούς και σε φίλους, αν και στο μυαλό του δεν είναι ούτε αυτό ξεκάθαρο. Ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί. 

Αυτή η κατάσταση, πέραν της προφανούς φαιδρότητάς της, δημιουργεί πλείστα όσα

Η αντιπολίτευση δεν φτάνει για να γίνεις κυβέρνηση

Στα έξι χρόνια της θητείας της η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τα λάθη της, τις παραλείψεις της, την ατολμία της, αποδείχθηκε εξαιρετικά... γενναιόδωρη προς την αντιπολίτευση.

Έδωσε πολλές αφορμές και μοιραία δέχθηκε σκληρή κριτική. Αν αρχίσουμε από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, το φιάσκο με τον Χαφτάρ, την ακρίβεια, τον πληθωρισμό, τα προβλήματα στις συγκοινωνίες, τις παρακολουθήσεις, την αναποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση της εγκληματικότητας ή την αποτυχία στον εκσυγχρονισμό του κράτους, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εξάντλησαν με πράξεις και λόγια τον αντιπολιτευτικό τους οίστρο σε υψηλούς τόνους και έφτασαν μέχρι τις προσωπικές ύβρεις κατά του πρωθυπουργού. Το ΠΑΣΟΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση, τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, προεξάρχοντος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κι εκείνα που κινούνται στα δεξιά της Ν.Δ. συναγωνίστηκαν σε έναν πρωτοφανή, σκληρό, σχεδόν εμπρηστικό αντιπολιτευτικό λόγο. Για «γαλάζια συμμορία» μίλησε μόλις προχθές ο Νίκος Ανδρουλάκης, προτάσεις μομφής κατέθεσαν, συγκεντρώσεις οργάνωσαν και μηνύσεις υπέβαλαν. 
Το προβληματικό στοιχείο δεν είναι η κριτική αυτή καθαυτή, αλλά η απουσία συνοδευτικών λύσεων. Οταν τα κόμματα καταψηφίζουν κάθε μέτρο στήριξης (ακόμη και τις παροχές εν μέσω πανδημίας) χωρίς να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις, επαληθεύεται απλώς το στερεότυπο ότι αντιπολιτεύονται «εφ’ όλης της ύλης» χωρίς κατεύθυνση. Με λίγα λόγια, κάνουν ό,τι μπορούν για να «κοντύνουν» τον Μητσοτάκη, αλλά μένουν μακριά από την κοινωνία. 

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά τον έντονο λόγο, δεν καταφέρνουν να

Ολιγωρία

 

Ο Ρουβίκωνας είναι μια οργάνωση όχι ακριβώς τρομοκρατική, βρίσκεται όμως σαφέστατα στις παρυφές και στον προθάλαμο της τρομοκρατίας.

Μέλη της είναι στοιχεία του κοινωνικού περιθωρίου που προέρχονται κυρίως απ' το αληταριό των Εξαρχείων.

Επί κυβέρνησης Σύριζα, αυτοί δρούσαν σχεδόν ανεξέλεγκτα με «παρεμβάσεις» σε ξένες πρεσβείες, εισβολές σε υπουργεία και δικαστήρια, μέχρι και τη Βουλή. 

Σε μια τέτοια “παρέμβαση” στη Βουλή, ο τότε πρόεδρος της Βούτσης, έδιωξε την αστυνομία και κάλεσε μάλιστα και ταξί για να τους πάει σπίτια τους.

Ο δε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Τσίπρα, ο Δραγασάκης, τους είχε αποκαλέσει «δικά μας παιδιά».

Σε μια άλλη «παρέμβαση» στην ισπανική πρεσβεία, οι Ισπανοί απαίτησαν συλλήψεις και απείλησαν με διακοπή των διπλωματικών σχέσεων. Προσαγωγές έγιναν τότε πολλές. Σύλληψη όμως καμία. 

Μετά την κυβερνητική αλλαγή του ‘19, και παρά τις υποσχέσεις που δόθηκαν, οι τύποι αυτοί συνέχισαν να

Ξαναγράφοντας την Ιστορία

Πριν κάποια χρόνια, σε ένα συνέδριο διαφημιστών, ειδικών του μάρκετινγκ, επικοινωνιολόγων και σχετικών επαγγελματιών στις Βρυξέλλες μάς είχαν εξηγήσει ότι η πιο δύσκολη διαφημιστική και ταυτοχρόνως επιχειρηματική δουλειά είναι το rebranding.

Γιατί; Επειδή ουσιαστικά απαιτεί να διαμορφώσεις ένα νέο προϊόν που θα απευθύνεται σε νέο κοινό αλλά θα κρατάει τα επιτυχημένα στοιχεία του παλιού.

Και γι’ αυτό οι ειδικοί στο rebranding είναι ίσως οι πιο καλοπληρωμένοι του κλάδου.

Πρωτοπόρα προσπάθεια του είδους θεωρείται διεθνώς το Beaujolais, ένα μέτριο κρασί που στη δεκαετία ’60 – ’70 επαναδιατυπώθηκε με το εύρημα Beaujolais Nouveau. Ή ακόμη ποτών όπως το ουίσκι και το μαρτίνι που ανοίχτηκαν με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία στο γυναικείο κοινό.

Στην ελληνική πολιτική δεν είχαμε έως τώρα κάποια αξιοσημείωτη προσπάθεια.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έφυγε και επέστρεψε αλλά μεσολάβησε η Μικρασιατική Καταστροφή.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε το ίδιο αλλά μετά τη χούντα και την Κύπρο του 1974.

Και στις δύο περιπτώσεις είχαμε κάτι που ονομάζεται «δραματική μεταβολή των συνθηκών».

Ο επόμενος που έχουμε καταλάβει ότι το προσπαθεί είναι ο Τσίπρας. Παρόλο που κανείς δεν πιστεύει ότι τα βοσκοτόπια και τα γιδοπρόβατα του ΟΠΕΚΕΠΕ συνιστούν «δραματική μεταβολή» του παραμικρού.

Οτι το προσπαθεί πάντως είναι ηλίου φαεινότερο. Οτι θα το

O Πολάκης τα λέει στον Ανδρουλάκη για να ακούσει ο Τσίπρας

Τον ιδιότυπο διαγωνισμό αγνότητας και ηθικής, στον οποίο επιδίδονται Ανδρουλάκης και Τσίπρας στο πλαίσιο μιας ακόμη συντονισμένης εκστρατείας φθοράς της κυβέρνησης, έρχεται να χαλάσει με επιδέξια πολιτική δολιότητα ο Παύλος Πολάκης. Λίγες ώρες αφότου ο πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε πεντακαθαρίδης σε σχέση με τον πρωθυπουργό, ο βουλευτής Χανίων και άλλοτε σκληρό πρωτοπαλίκαρό του, όρισε το μέτρο της ηθικής με το οποίο θα τον μετρήσει όταν επιστρέψει! Προσκεκλημένος σε βραδινή τηλεοπτική εκπομπή ο κ. Πολάκης ακολούθησε την τακτική «τα λέω στη νύφη για να τα ακούσει η πεθερά».

Μίλαγε για τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ για να τα ακούσει ο πρώην αρχηγός του, ο οποίος βρίσκεται σε τροχιά επιστροφής και εφόσον καταφέρει επιτυχή ολική επαναφορά είναι πολύ πιθανόν να κλείσουν όλα τα μικρομάγαζα που δημιούργησε η σχάση του ΣΥΡΙΖΑ.  

Η εκτίμηση Πολάκη ήταν ότι ο Ν. Ανδρουλάκης εκτός από έλλειψη πολιτικής συγκρότησης, γραμμής και ηγετικότητας δεν έχει και διάθεση να συγκρουστεί με τη διαπλοκή. «Ρωτήστε τον κ. Ανδρουλάκη αν θέλει να επιστρέψει η Εθνική Τράπεζα υπό δημόσιο έλεγχο ή όχι;. Θέλει να επανέλθει το διυλιστήριο των ΕΛΠΕ υπό δημόσιο έλεγχο ή όχι; Θέλει  να επανέλθει η ΔΕΗ ή όχι; Τον ρωτάμε συνέχεια και δεν απαντάει…», ανέφερε δηκτικά, αμφισβητώντας εμμέσως ότι

Βούληση

 

Το «νέο Μεταναστευτικό» δεν είναι καθόλου νέο. Βαραίνει την περιοχή μας τουλάχιστον από το 2015.

Μόνο που τότε οι εισβολείς ερχόντουσαν από την Τουρκία. Τώρα από την Ανατολική Λιβύη.

Η διαφορά; Εξι δισ.

Τόσα πήρε ο Ερντογάν για να μαζέψει τους δικούς τους. Δεν ξέρουμε ακόμη πόσα ζητάει ο Χαφτάρ για να κάνει τη δουλειά.

Το θέμα όμως παραμένει το ίδιο. Χιλιάδες υποψήφιοι μετανάστες της Αφρικής και της Ασίας επιχειρούν να εισβάλουν στα μέρη μας χωρίς να ρωτήσουν κανέναν.

Προφανώς αποτελεί στοιχειώδη κοινωνική και εθνική υποχρέωση να τους κλείσεις τον δρόμο και να διαφυλάξεις τις νόμιμες οδούς μετανάστευσης.

Εχουμε κράτος δικαίου, ναι. Αλλά έχουμε και κράτος ασφάλειας, τάξης, δημοκρατικής κυριαρχίας και κοινωνικής συνοχής. Δεν έχουμε κράτος «μπάτε σκύλοι αλέστε».

Να επαναλάβουμε άλλωστε για άλλη μια φορά ότι η μετανάστευση δεν αποτελεί δικαίωμα.

Αποτελεί πρόθεση η ικανοποίηση της οποίας υπόκειται στους νόμους, τους κανόνες, τις διαδικασίες και τις ρυθμίσεις του κράτους υποδοχής.

Ευτυχώς η Ευρώπη σήμερα έχει πολύ μεγαλύτερη συνειδητοποίηση του προβλήματος από το 2015 όταν έλεγε ανοησίες η Μέρκελ.

Έχει πλέον και τις απαιτούμενες πλειοψηφίες για να υπηρετήσει την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Ωστε να κάνει κατ’ αρχήν τρία απλά πράγματα.

Πρώτον, αναθεώρηση των κανόνων δικαίου που

«Σας ευχαριστούμε πολύ κ. Τσίπρα»

 

Αυτό γράφει η κάρτα με τα λουλούδια που έστειλε ο πρωθυπουργός και η Νέα Δημοκρατία στον Α. Τσίπρα. Ο λόγος; Μα, το ότι άλλαξε την πολιτική ατζέντα. Αντί να συζητούμε για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, επί σχεδόν μια εβδομάδα ασχολούμαστε με το τι έγινε πριν από δέκα χρόνια. Γιατί συνέβη αυτό; Διότι ο Α. Τσίπρας είχε τη φαεινή ιδέα να ανοίξει τη συζήτηση για το δημοψήφισμα και για τα όσα ειπώθηκαν την επομένη στο προεδρικό μέγαρο στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Επιζητούσε τη δικαίωσή του για ένα ζήτημα στο οποίο ήταν χαμένος από χέρι. Σε αυτή την προσπάθειά του τον βοήθησε και ένας φίλος του από τα παλιά-- από την αλήστου μνήμης εποχή του αντιμνημονιακού αγώνα, ο εκδότης τότε του περιοδικού Unfollow και σήμερα διαχειριστής της ιστοσελίδας in.gr.-- δημοσιεύοντας κάτι σαν πρακτικά εκείνης της σύσκεψης, διανθισμένα με σχόλια δικά του. 

Ήταν επόμενο η πολιτική επικαιρότητα να εστιαστεί σε αυτό το γεγονός. Η πρόκληση ήταν μεγάλη όσο και το θράσος όσων επιχείρησαν να ξαναγράψουν τα όσα διαδραματίστηκαν μόλις πριν από δέκα χρόνια. Καταιγισμός από δημοσιεύματα που υπενθύμιζαν τα πεπραγμένα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όλο το πρώτο εξάμηνο του 2015 και όχι μόνον το τι έγινε την 6η Ιουλίου στο προεδρικό μέγαρο, όπως ήθελε ο Α. Τσίπρας και οι αγιογράφοι του. Η Ιστορία δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα γεγονότα κατά το δοκούν ούτε μπορεί να την επανασυγγράψει ο καθένας. 

Σήμερα, διαβάζω σχόλια από όλο το

Πλεονέκτημα

Υποψιάζομαι πως αν κάποιος πρότεινε το 2019 στον Μητσοτάκη την πολιτική κατάσταση που έχουμε σήμερα ύστερα από έξι χρόνια και πεντέξι εκλογές, θα την αγόραζε με κλειστά μάτια.

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή δημοκρατία όπου η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός υπερέχουν σταθερά 15-20 μονάδες των ανταγωνιστών τους.

Κανείς δεν γνωρίζει αν ο καλός Αγιος που είχαμε τον Ιούλιο του 2019 έβαλε πλάτη. Δυσκολεύομαι όμως να πιστέψω ότι του ξέφυγε εντελώς.Φυσικά ύστερα από έξι χρόνια ζωής κυβέρνηση και Πρωθυπουργός έχουν πληγές,

 ο χρόνος είναι αμείλικτος. Αλλά τίποτα έως τώρα που να θέτει τα σχέδιά τους σε αμφισβήτηση.

Να το πούμε ειλικρινά. Δεν είναι μια τέλεια κυβέρνηση, ούτε ένας αψεγάδιαστος Πρωθυπουργός. Αμφιβάλλω μάλιστα αν τέτοια είδη υπάρχουν στην πολιτική.

Εως τώρα όμως είναι οι μόνοι που δείχνουν ότι μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Κι άλλοτε καλύτερα, άλλοτε χειρότερα, την κάνουν.

Ακούω φυσικά θρήνους κι οιμωγές για «την ανυπαρξία αντιπολίτευσης». Μάντολες.

Η ανυπαρξία δεν είναι φυσικό φαινόμενο, ούτε γενετήσιο κουσούρι. Ισχύει επειδή η κυβέρνηση δεν επιτρέπει στην αντιπολίτευση να υπάρξει. Δεν της δίνει πολιτικό χώρο.

Και δεν το καταφέρνει επειδή κουβαλάει κάποια

Το ψάρι δεν βρωμάει μόνο από το κεφάλι

Καλοκαίρι, είμαστε καθισμένοι σε καφενείο στο λιμάνι μικρού νησιού του Αιγαίου. Όταν φτάνει το πλοίο κατεβαίνει κύριος ο οποίος εμφανώς δεν είναι τουρίστας, κρατά τσάντα και δείχνει έτοιμος να αναλάβει εργασία. Τον υποδέχεται μια νεαρή κοπέλα με μοντέρνο πολύ περιποιημένο ντύσιμο, μοιάζει Αθηναία που κάνει διακοπές. Σε λίγο έρχονται να καθίσουν δίπλα μας. Ο κύριος βγάζει ένα λάπτοπ και αρχίζουν μια σοβαρή κατά τα φαινόμενα συζήτηση. Κάθε τόσο κάτι γράφει στον υπολογιστή του. Μας τρώει η περιέργεια, ακούμε αποσπασματικά μόνο κάποιες προτάσεις, γρήγορα όμως καταλαβαίνουμε ότι το θέμα είναι η εξασφάλιση κάποιας μορφής επιδότησης για τη γιαγιά. Η φράση που δεν θα ξεχάσουμε είναι η ερώτηση του συμβούλου, ας τον ονομάσουμε έτσι, αν η γιαγιά έχει «κοτούλες στην αυλή της». Δικαίωμα σε τι είδους ενίσχυση θα της έδιναν οι κοτούλες δεν μάθαμε. Ούτε φυσικά αν τα λεφτά θα πήγαιναν στη γιαγιά ή στην εγγονή. Μετά από κάποια ώρα ολοκλήρωσαν ικανοποιημένοι τη συνεργασία τους και ο κύριος τη διαβεβαίωσε ότι όλα θα πάνε καλά. Όπως της είπε θα έπαιρνε το επόμενο καράβι και θα επέστρεφε αυθημερόν. 
Ψιλά πράγματα σίγουρα. Η δομή ωστόσο απόλυτα ενδεικτική. Ο ιδιώτης σύμβουλος ο οποίος γνωρίζει τους μηχανισμούς και τα παραθυράκια και ο πολίτης ο οποίος θέλει τα λεφτά κι είναι πρόθυμος να φτιασιδώσει την αίτηση όσο χρειάζεται. Ας το μεταφέρουμε στα Ζωνιανά τώρα. Εκεί όλα είναι στο τετράγωνο και βάλε. Ο πολίτης δεν είναι η εγγονή της γιαγιάς αλλά

Εκλογές στο τέλος της τετραετίας;

Ο πρωθυπουργός χθες δήλωσε πως η κυβέρνησή του θα εξαντλήσει τη θητεία της. Αυτή είναι η ιδανική προοπτική. Θεσμικά άψογη και πολιτικά παραγωγική. Ως γνωστόν όλες οι κυβερνήσεις θα πρέπει να κρίνονται όταν θα έχουν ολοκληρώσει το πρόγραμμά τους και ως εκ τούτου θα είναι σε θέση να δώσουν το σχέδιο της επόμενης τετραετίας. Το έχω γράψει πολλές φορές πως οι πολίτες δεν ψηφίζουν για λόγους ευγνωμοσύνης, αλλά γιατί ένας ηγέτης τούς προσφέρει πειστικά ένα ακόμα καλύτερο μέλλον.

Έτσι, η κυβέρνηση αν εξαντλήσει την κυβερνητική της θητεία, θα έχει τη δυνατότητα - πέραν όλων των άλλων - να παρουσιάσει στους ψηφοφόρους τις θέσεις της για την αναθεώρηση του Συντάγματος, κάτι που μπορεί να αποτελέσει και ένα από τα προεκλογικά της όπλα. Είναι αυτονόητο πως θα τεθούν ζητήματα που θα επιβεβαιώνουν το εκσυγχρονιστικό προφίλ της το οποίο, τον τελευταίο, καιρό αμφισβητείται και δικαιολογημένα.

Πολιτικά συμφέρει στον πρωθυπουργό η εξάντληση της τετραετίας; Ναι, υπό την προϋπόθεση πως η δημοσκοπική εικόνα θα παραμένει σε γενικές γραμμές η ίδια. Σε αυτή την περίπτωση και η συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας θα παραμένει αδιατάρακτη. Οι βουλευτές αγωνιούν για την επανεκλογή τους και

Οι δραματικές μέρες του Ιουνίου - Ιουλίου 2015

Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές δέκα ακριβώς χρόνια από τις δραματικές εξελίξεις του Ιουνίου και Ιουλίου 2015, όταν παίχτηκε στα ζάρια η τύχη της Ελλάδας από μια κυβέρνηση, στην οποία μετείχαν πολλοί πολιτικοί τυχοδιώκτες, με επικεφαλής έναν αδίστακτο πρωθυπουργό, που, εκτός όλων των άλλων, αγνοούσε και τους βασικούς κανόνες των διεθνών οικονομικών και πολιτικών συσχετισμών

Ήταν 26 Ιουνίου του 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας προκήρυξε δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη της νέας δανειακής σύμβασης. Ηταν 29 Ιουνίου του 2015, όταν έκλεισαν οι τράπεζες και το Χρηματιστήριο και επιβλήθηκαν τα capital controls. Ηταν 1η Ιουλίου του 2015, όταν βρέθηκε η Ελλάδα εκτός προγράμματος στήριξης, μετά τη μη ανανέωση του τελευταίου προγράμματος και σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου περιήλθε σε κατάσταση χρεοκοπίας. Ηταν 5 Ιουλίου του 2015 όταν διενεργήθηκε το δημοψήφισμα και επικράτησε το ΟΧΙ με 61,31%, που σήμαινε απόρριψη της πρότασης των δανειστών και στην πραγματικότητα έξωση της Ελλάδας από το ευρώ και την Ευρωζώνη. Ηταν 6 Ιουλίου του 2015, όταν παραιτήθηκε από υπουργός Οικονομικών ο αρχιτέκτονας όλου αυτού του χάους Γ. Βαρουφάκης.
Σε όλη την Ελλάδα έγιναν καθημερινό θέαμα οι ατέλειωτες ουρές μπροστά στα ΑΤΜ, δίπλα στα κατεβασμένα ρολά των τραπεζών, για τα 60 ευρώ που δικαιούνταν ο καθένας να αποσύρει. Συνταξιούχοι είδαν να μπαίνει στον λογαριασμό τους η μισή σύνταξη, οι συντάξεις του ΟΓΑ καθυστέρησαν να

Αυτές οι 15 μονάδες διαφορά δεν λένε να πέσουν

Έβλεπα με τι αγωνία περίμεναν οι άσπονδοι φίλοι και εχθροί του Μητσοτάκη τις δημοσκοπήσεις που θα δημοσιοποιούνταν ενώ έτρεχε η υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ. Τους προειδοποιούσα, εντελώς φιλικά, ότι αδίκως αναμένουν πτώση των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας. Τέτοια ζητήματα έχουν ενσωματωθεί στην πολιτική κανονικότητα και δεν προκαλούν καμιά εντύπωση. Όπως και οι υποκλοπές, αφορούν έναν περιορισμένο κύκλο ανθρώπων οι οποίοι ανησυχούν για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Άλλοι ειλικρινώς, άλλοι υποκριτικά διότι ασκούν διατεταγμένη υπηρεσία. Η ηθικολογία είναι ο φερετζές τους.

Έτσι η δημοσκόπηση της PULSE για την τηλεόραση του Σκάι έδειξε πως η δημοσκοπική βελόνα δε μετακινήθηκε καθόλου. Σαν να μην υπήρξε ΟΠΕΚΕΠΕ και την εξήγηση για αυτό το γεγονός την έδωσε η απάντηση στο ερώτημα ποιος ευθύνεται για το σκάνδαλο. Το 33% απέδωσε την ευθύνη στην κυβέρνηση, το 33% σε όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν και το 23% στο πολιτικό σύστημα. Βέβαια, μένει να δούμε τι απόνερα θα υπάρξουν, αλλά μέσα στη θερινή ραστώνη και με τα μπάνια του λαού προεξάρχον θέμα, μόνον οι επαγγελματίες της ενημέρωσης θα ασχοληθούν με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. 

Και να μην ξεχάσω πως η διαφορά μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ—που εδραιώνεται στη δεύτερη θέση—παραμένει στις 15 μονάδες. 

Φυσικά, όλοι όσοι μισούν τον Κυριάκο συνεχίζουν να βρίσκονται, μετά και την προαναφερθείσα δημοσκόπηση, σε φάση πολιτικής κατάθλιψης. Οι πιο σοβαροί από αυτούς βιώνουν το δράμα τους με τη σιωπή, οι άλλοι εξακολουθούν να γράφουν και να γελοιοποιούνται. Τώρα ανακάλυψαν μια τρίτη γυναίκα που θα

Φασαρία

Μάντης δεν είμαι. Αλλά αν κάποιοι περιμένουν να πέσει η κυβέρνηση από τον ΟΠΕΚΕΠΕ μάλλον θα πρέπει να κάτσουν στην ουρά πίσω από εκείνους που περιμένουν ακόμη να πέσει από τις υποκλοπές και τα Τέμπη.

Ασε που συνήθως είναι οι ίδιοι.

Καταριόντουσαν τις «άρσεις απορρήτου τηλεφωνικών συνομιλιών» όταν τις έκανε νομίμως και με εισαγγελέα η ΕΥΠ και τώρα τις χειροκροτούν που τις κάνει νομίμως και με εισαγγελέα η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία.

Δεν βγάζεις άκρη κι ούτε χρειάζεται. Ο,τι του φανεί του Λωλοστεφανή…

Πάμε στην ουσία. Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση παράγει περισσότερη φασαρία από όση μπορεί να καταναλώσει.

Θα μου πείτε πως έτσι είναι αυτή η χώρα. Ζει σε διαρκή αναστάτωση και ακατάπαυστη καχυποψία. Κουραστικό.

Βρήκα καταπληκτικό ότι εκείνοι στην Κρήτη που τα άρπαζαν από τον ΟΠΕΚΕΠΕ για τα γιδοπρόβατα είναι οι ίδιοι σύντεκνοι που είχαν φτιάξει κίνημα ενάντια στις… ανεμογεννήτριες επειδή μπέρδευαν τα γιδοπρόβατα.

Ισως να ήταν και κατά των εμβολίων. Και υπέρ της φούντας. Αλλοτε ΝΔ, άλλοτε ΠαΣοΚ, άλλοτε Πολάκης και Περήφανα Ζωνιανά.

Αλλά έτσι είναι κι η κυβέρνηση. Εχει τον ακάθιστο και τον ασταμάτητο. Αντί να προλαβαίνει καταστάσεις, αναρωτιέται κάθε τρεις και λίγο πώς θα τις χειριστεί. Γι’ αυτό και η φασαρία.

Το θέμα όμως είναι ότι οι κυβερνήσεις δεν

Έχει γούστο να κάνει εκλογές ο Μητσοτάκης!

Για να ηρεμήσω τις αριστερές ψυχούλες και τις λοιπές «προοδευτικές» δυνάμεις, πρόκειται για ένα καφενειακό σενάριο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς λειτουργεί το μυαλό του ανθρώπου. Μπορεί ο Μητσοτάκης να πει πως αφού αυτός παρέλαβε ένα κράτος—πρότυπο διαφάνειας και εντιμότητας και το μετέτρεψε σε ένα διαφθορείο, τότε να αυτομαστιγωθεί ζητώντας την ψήφο των πολιτών. Μάλιστα έχει και έναν ακόμα καλό λόγο για να πάει σε εκλογές. Σου λέει ο Κυριάκος: βρήκα μια Ελλάδα πλήρως εξοπλισμένη με τα πλέον σύγχρονα όπλα κι εγώ τι έκανα; Απλώς αγόρασα μερικά Ραφάλ, μερικές φρεγάτες και σουλούπωσα τα ναυπηγεία. Ασήμαντα πράγματα. Εκλογές λοιπόν. Και όχι μόνον αυτά. Σε ψυχολογική κατάρρευση, θα παραδεχθεί ότι παρέλαβε μια ανεργία στο 17,5% και αυτός ο ανάλγητος την έριξε μόνο στο 8,5%. Για αυτό θα πρέπει να πληρώσει. Και κάπως έτσι, προκηρύσσει εκλογές για τις 3 Αυγούστου 2025. 

Κανονικά το άρθρο θα έπρεπε να το κλείσω εδώ και να αφήσω τους Κουλομάχους, από τους υπερπατριώτες τουρκοφάγους και τους ρωσόφιλους δεξιούς έως τα ναυάγια του υπαρκτού και του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, να σκεφτούν την τύχη των δικών τους κομμάτων. Τράτζικ! 

Βέβαια, ας επανέλθουν οι σφυγμοί τους στα κανονικά επίπεδα διότι τέτοια περίπτωση, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν υπάρχει. Όμως προσοχή στις «παρούσες συνθήκες». Ο Βίσμαρκ όταν υπέγραφε μια συνθήκη ή μια συμφωνία, στο κάτω αριστερό μέρος του χαρτιού έγραφε ιδιοχείρως

Ευτυχία

Λένε πως το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία.

Εξαρτάται. Τον Τζεφ Μπέζος μια χαρά τον είδα στα πανηγύρια του γάμου του. Κι όσο για το χρήμα που ξοδεύτηκε, τρίζουν τα κόκαλα όλων των δόγηδων της Γαληνοτάτης.

Από την άλλη, τα μέλη του ΝΑΤΟ αποφάσισαν μια αύξηση των στρατιωτικών δαπανών σε πρωτοφανή μεταπολεμικά επίπεδα και το χρήμα ρέει.

Αλλά ο βορειοατλαντικός οργανισμός δεν ζει τις ευτυχέστερες στιγμές της ιστορίας του.

Μεγάλη μερίδα του διεθνούς Τύπου συμφώνησε πως περισσότερο από μια σύνοδο του ΝΑΤΟ ζήσαμε πρόσφατα μια «σύνοδο του Τραμπ».

Ασφαλώς ο νέος αμερικανός πρόεδρος δεν διακρίνεται για τη διακριτικότητα και την ικανότητά του να περνάει απαρατήρητος. Είναι σαφές επίσης ότι τη θριαμβευτική εμφάνισή του πριμοδότησε το πρόσφατο αμερικανικό χτύπημα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση υπηρετεί μια διαφορετική αντίληψη για τις ευρωατλαντικές σχέσεις. Μια αντίληψη η οποία δύσκολα συμβαδίζει με το μεταπολεμικό οικοδόμημα των σχέσεων αυτών.

Δεν είναι τυχαίο δηλαδή που