Τα γεγονότα της ζωής ανθούν στο ίδιο κλαδί με τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Και ο χαρακτήρας στα 50 του δεν επιδέχεται rebranding, όσο και να προσπαθήσουν οι αλχημιστές της επικοινωνίας που τον βοηθούν με τεχνοκρατική αρτιότητα, αλλά και οι γηγενείς θερμοί αγιογράφοι του.
Όπως εκείνος ο καθηγητής Μαρατζίδης που έγραψε το Σάββατο στα Νέα: «Ηγέτες όπως ο Τσίπρας δεν αποσύρονται εύκολα στα βιβλία της ιστορίας. Σαν το τζίνι ξεγλιστρούν για αν επιστέψουν στο μέλλον. Παραμένουν άρρηκτα δεμένοι με το συλλογικό φαντασιακό και τη συνείδηση μιας κοινωνίας που, ακόμη κι αν δεν το ομολογεί, συχνά στρέφει το βλέμμα προς αυτούς, ιδιαίτερα όταν οι καιροί γίνονται απαιτητικοί».
Η αξιοπρέπεια του εν λόγω πανεπιστημιακού, που ως ραβδοσκόπος ψυχών που βλέπει τα αόρατα, μπορεί να αποκαλύπτει τις μύχιες πτυχές του «συλλογικού φαντασιακού της κοινωνίας» ακόμη και αν αυτή «δεν το ομολογεί», είναι δικό του πρόβλημα.
Πρόβλημα του Τσίπρα είναι ο χαρακτήρας του, που επιβεβαιώνει τη γνωστή λαϊκή ρήση για τον λύκο που και εγέρασε αλλά δεν άλλαξε ούτε τη γνώμη ούτε την κεφαλή του.
Μέσα στις τακτικές κινήσεις της επανόδου του, είχε τη θρασεία κουτοπονηριά να ζητήσει από τον ΠτΔ Κώστα Τασούλα, να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών την επομένη του δημοψηφίσματος του 2015. Γιατί «είναι επιτακτική ανάγκη να ριχθεί άπλετο φως σε όλες τις πτυχές εκείνης της περιόδου, καθώς η αλήθεια για το χθες μας εξοπλίζει για το σήμερα και το αύριο».
Ο Πρόεδρος αρνήθηκε εξηγώντας ότι
