Η commedia dell arte του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν η «καρδιά του ΣΥΡΙΖΑ» κατά τον ευφρόσυνο χαρακτηρισμό του Κασσελάκη στην προεκλογική ομιλία του Συντάγματος. Όμως το βράδυ του Σαββάτου έγινε υπονομευτής του, σύμφωνα πάλι με τον Στέφανο και με ανάρτησή του από τις ΗΠΑ αυτή τη φορά!

Ο Στέφανος… μεγαλόψυχα κάλεσε τον Αλέξη, μαύρα μεσάνυχτα στην Ελλάδα και ενώ ο Αλέξης ήταν στο εξωτερικό, να έρθει να αναλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ, και ο ίδιος θα είναι «συντεταγμένος στρατιώτης». Αν όμως ο Αλέξης δεν το επιθυμεί, να σταματήσει… να τον υπονομεύει και να στηρίξει τον Στέφανο στην προσπάθειά του.

Ο χαρακτηρισμός του Αλέξη ως υπονομευτή ήταν βαρύς ακόμη και για το αερολόγο στόμα του Stefanos. Δημιούργησε ταραχή και αρνητική υποδοχή ακόμη και στους υποστηρικτές του, τους «Kasselistas». Έτσι μετά από οίκοθεν υποδείξεις το αντικατέστησε και το έκανε προτροπή προς τον Αλέξη να τον στηρίξει «χωρίς παιχνίδια»!

Να θυμίσουμε ότι ο Στέφανος, πάντα δήθεν καλοπροαίρετος, συνέχισε και με τον Τσίπρα τον γνωστό τροπάριο. Τον Νοέμβριο μετά την αποχώρηση των στελεχών που δημιούργησαν τη «Νέα Αριστερά» είχε δηλώσει:

Οι συνταξιούχοι της πολιτικής, το «Κίνημα» στην ΚΟ και οι βαρονίες

Ο Αντώνης Σαμαράς, κόντεψε επί της βασιλείας του να διαγράψει τον Κώστα Καραμανλή και παρά την ηθική υποχρέωση που του είχε για την πολιτική του νεκρανάσταση. Αυτοί οι δύο παραμέρισαν τις διαφορές τους απέναντι στον κοινό «εχθρό»: Τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θα παραβρεθούν σε παρουσίαση βιβλίου που λέει ότι ο Κώστας Καραμανλής υπήρξε στόχος των … Αμερικανών. Βιβλίο που έχει γράψει δημοσιογράφος - διευθυντής εκδοτικού ομίλου που (και) στην περίπτωση της Novartis κράτησε συγκεκριμένη στάση. Ίσως παραβρίσκεται και ο Προκόπης. Μόνο ο Αλέξης θα λείπει για απαρτία. Πώς το είχες πει Αντώνη; Μέχρι τέλους;

Θα έχει επίσης ενδιαφέρον αν θα είναι παρών ο Αμερικανός πρέσβης. Για να ακούει ότι η κυβέρνησή του ήθελε να αποσταθεροποιήσει τον Κώστα Καραμανλή. Ενδιαφέρον επίσης έχει να μάθουμε αν ο πρώην πρωθυπουργός έχει συνυπάρξει με Αμερικανούς πρεσβευτές όλα αυτά τα χρόνια. Διότι αν πραγματικά πιστεύει ότι υπήρξε «στόχος», μιλάμε για ένα παράδοξο. Να βγαίνει το θύμα με τον θύτη αγκαλιά…

Αντίπαλοι

Η βασική σκέψη του Πρωθυπουργού είναι σωστή. Οι μεγάλες παρατάξεις είναι ευρύχωροι, ζωντανοί και πολυσυλλεκτικοί οργανισμοί. Δεν είναι «μικρές και φοβικές» παρέες που βρίζουν τους περαστικούς.

Ολοι οι καλοί χωρούν.

Και ευτυχώς. Σκεφτείτε τι θα ήταν η σημερινή ΝΔ αν συγκινούσε μόνο τους οπαδούς των Καραμανλήδων ή τους πολιτικούς φίλους του Σαμαρά ή τους θαυμαστές του Μητσοτάκη.

Από την άλλη πλευρά βεβαίως οι παρατάξεις δεν είναι σαν το τουρλού που πάει να φτιάξει ο Κασσελάκης στον ΣΥΡΙΖΑ ανακατεύοντας φύρδην μίγδην Μπελογιάννη, Μπάιντεν, Μακρόνησο και Ανδρέα Παπανδρέου.

Εχουν ιστορικότητα, αρχές, αναφορές και φυσιογνωμία.

Αλλωστε (και για να είμαι ειλικρινής) ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι ο «καραμανλισμός» ή ο «παπανδρεϊσμός» ή ο «μητσοτακισμός».

Στη δημοκρατία οι παρατάξεις προσδιορίζονται από την πολιτική κι από την ιστορία. Οχι από οικογένειες και ονοματεπώνυμα. Δεν είμαστε η Αργεντινή του Περόν.

Η δυσκολία του σημερινού Μητσοτάκη και της σημερινής ΝΔ είναι λοιπόν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην παράδοση του χθες και τις απαιτήσεις του σήμερα.

Αλλοτε το καταφέρνουν. Αλλοτε όχι. Αλλά το ζητούμενο παραμένει πάντα ίδιο και για

Οργή στον ΣΥΡΙΖΑ, σε τρικυμία ο Κασσελάκης

«Σήμερα ανακοινώνουν λουκέτο. 700 οικογένειες στον δρόμο, Οι άνθρωποι όμως δεν είναι αριθμοί. Είναι η προσωπική ιστορία του καθενός».

Αυτή τη λιγωτική ανθρωπιστική κραυγή θα μπορούσε να την έχει εκφωνήσει ένας εργαζόμενος της έντυπης Αυγής η οποία κλείνει γιατί δεν βγαίνει οικονομικά. Φευ την εκφώνησε ο Στέφανος Κασσελάκης επισκεπτόμενος τη ΛΑΡΚΟ.

Η Αυγή με όλη την σεβαστή ιστορία της (και άσχετα με το κατάντημά της επί Τσίπρα, χωρίς να φταίνε οι εργαζόμενοι), κατά τον Στέφανο δεν δικαιούται να υπάρχει, αφού απομυζεί οικονομικούς πόρους από τα πενιχρά πλέον οικονομικά του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΛΑΡΚΟ που απομυζεί από τα χρήματα των φορολογουμένων πάνω από 80 εκατ. ευρώ τον χρόνο για να καλύψει τα ελλείμματά της, πρέπει να υπάρχει, κατά τις πύρινες δηλώσεις του Στέφανου (και άλλων πολιτικών δυνάμεων).

Δε ανατέμνουμε το πρόβλημα ΛΑΡΚΟ και τους ενδεχομένως ατυχείς χειρισμούς των κατά σειρά κυβερνήσεων, που έφτασαν στο σημερινό αδιέξοδο, και με τους διαγωνισμούς πώλησης να κηρύσσονται άγονοι.

Στο ρεσιτάλ υποκρισίας του Στέφανου αναφερόμαστε. Ασπάστηκε τον παλαιοκομματικό λαϊκισμό σύμπασας της ελληνικής σκηνής. Και βεβαίως πιστεύουμε ότι

Μύθοι

Πολλά λόγια ξοδεύτηκαν και πολύ μελάνι χύθηκε για να ερμηνευτεί η αποχή των εκλογών. Και δεκαπέντε μέρες μετά τις εκλογές έρχεται μια δημοσκόπηση να ρωτήσει τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους (GPO, Star, 20/6).

«Γιατί δεν πήγατε να ψηφίσετε;».

Το 50,3% λέει ότι δεν πήγε για πρακτικούς λόγους (υγεία, εργασία, απόσταση κ.λπ.).

Το 26,3% για να στείλει μήνυμα στην κυβέρνηση.

Το 19,7% επειδή δεν τους εκφράζει κανένα κόμμα.

Λύση μυστηρίου και τέζα οι αναλυτές της κακιάς συμφοράς.

Περισσότεροι δηλαδή από τους μισούς δεν πήγαν να ψηφίσουν διότι δεν βρήκαν τις ευρωεκλογές τόσο σημαντικές για να μπουν στον κόπο. Τρεις σκασίλες είχαν πόσο θα πάρει ο Μητσοτάκης ή αν θα περάσει ο Ανδρουλάκης τον Κασσελάκη.

Κι επειδή δεν τραβούσαν κανένα ζόρι να ρίξουν την κυβέρνηση που είχαν ψηφίσει πριν από έναν χρόνο προτίμησαν να μείνουν σπίτι τους ή πήγαν παραλία.

Ασε που η κυβέρνηση ούτως ή άλλως δεν θα έπεφτε. Δεν είναι κορόιδα οι ψηφοφόροι.

Πάει λοιπόν το πρώτο παραμύθι και πάμε παρακάτω.

Ακαταπόνητοι οι αυτοσχέδιοι αναλυτές βρήκαν νέο πεδίο δόξης:

Ο απελπισμένος Stefanos

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση και ο Στ. Κασσελάκης το εφαρμόζει καθώς βλέπει τα ξεθωριάζουν τα μεγαλεία που τόσο απρόσμενα κατέκτησε.

Και δεν ηττήθηκε μόνο ο Τσίπρας πέρυσι. Ηττήθηκε βαριά και ο Κασσελάκης φέτος. Ο άνθρωπος που θα κατατρόπωνε τον Μητσοτάκη έχασε ακόμη τρεις μονάδες από το ποσοστό του «άχαστου» Αλέξη. Και η διάσπαση δεν ήταν η αιτία της καθίζησης. Και η Νέα Αριστερά να μην είχε αποκολληθεί, το κόμμα παρέμενε καθηλωμένο στα ίδια ποσοστά με τα περσινά.

Η ελπίδα που γέννησε δεν έφερε την ανατροπή. Και όπως έγραψε ο Καρτερός στην Αυγή «το «αντέξαμε» δεν λέει σχεδόν τίποτε. Απλώς φωνάζει την πεισματική διάθεση της ηγεσίας του κόμματος να μην αντιμετωπίσει την πραγματικότητα».

Βεβαίως ο Κασσελάκης αντιμετωπίζει την πραγματικότητα, αλλά με τον δικό του τρόπο. Αυτόν της αγωνιώδους φυγής προς τα εμπρός, χωρίς ως όφειλε να απευθυνθεί στα όργανα του κόμματος για να γίνει αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, να εντοπισθούν τα τρωτά και οι ελλείψεις.

Άρχισε να επιτίθεται σε πρόσωπα που τον αμφισβητούν και να τους απολύει από την ιδιωτική επιχείρηση που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτος απολύθηκε (διεκόπη η συνεργασία του με την Κ.Ο.) ο Διονύσης Τεμπονέρας που

Χαμένος κόπος η αγιογράφηση του Αλέξη Τσίπρα

Δε γνωρίζουμε σε ποιους απευθύνονται οι έντονες προσπάθειες αγιογράφησης του πρώην προέδρου του Σύριζα και πρώην συμπρωθυπουργού του Πάνου Καμμένου, με την ευκαιρία των εργασιών του Ιδρύματος Αλέξη Τσίπρα.

Εάν απευθύνονται στο βαθύ ακροατήριο του Σύριζα είναι τζάμπα κόπος, αφού το συγκεκριμένο ακροατήριο ήδη τον έχει τοποθετήσει σε υψηλή θέση στο ιδεοληπτικό λατρευτικό εικονοστάσιο ανάμεσα με τον Λένιν, τον Στάλιν και τον Βελουχιώτη. Το κοινό αυτό παραμένει πιστό και προσηλωμένο στον πρώην πρωθυπουργό, διότι με αυτόν βρέθηκε σε θέσεις εξουσίας.

Εάν απευθύνονται στο κοινό του Κασσελακικού Σύριζα, τότε οι αγιογράφοι έχουν χάσει «από χέρι», αφού η λατρεία προς τον Στέφανο, τον Τάιλερ και του Φούρλη είναι αδιαμφισβήτητη και εξαιρετικά ζωογόνα σε αυτό το νέο απολιτικό ξεκίνημα που συντελείται. Γεγονός που αποδεικνύεται και από τον πρωτοφανή πολιτικό κανιβαλισμό των παλαιών στελεχών.

Εάν πάλι απευθύνονται στους κεντρώους ψηφοφόρους, τότε είναι χαμένος κόπος, χαμένος χρόνος και χαμένες αμοιβές. H μάχη κατάκτησης των πολιτών, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι, έχει χαθεί προτού καν αρχίσει.

Έχει χαθεί ήδη από την εποχή των αγανακτισμένων.

Έχει χαθεί ήδη από την

Οι μάνατζερ της συμφοράς και το σύνδρομο «εγώ θα κερδίσω τον Μητσοτάκη»

Η σχεδόν ανιαρή μετεκλογική συζήτηση για τις εσωκομματικές διεργασίες σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να αποκτήσει ένα κάποιο ενδιαφέρον αν τα κομματικά όργανά τους αποφάσιζαν να ασχοληθούν με το πραγματικό πρόβλημά τους. Και αν κατέληγαν στην απόφαση αντί για εκλογή αρχηγού να προσλάβουν… μάνατζερ! Όπως οι ομοϊδεάτες τους στην Ισπανία που τόσο πολύ επικαλούνται…

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει έναν αρχηγό που αυτοδιαφημίζεται ως μάνατζερ, αλλά αν ο κ. Κασσελάκης ήταν πραγματικός μάνατζερ δε θα έβρισκε «θετικό» το εκλογικό αποτέλεσμα και δε θα επέλεγε ως πρώτη του κίνηση ένα πογκρόμ διαφωνούντων. Θα έκανε την αυτοκριτική του και θα παραδεχόταν τις ευθύνες του για το γεγονός ότι στις 9 Ιουνίου 2024 η Ελλάδα δεν έμεινε «έκθαμβη», όπως είχε προβλέψει κατά την προεκλογική περίοδο.

Στο ΠΑΣΟΚ πάλι, ο κ. Ανδρουλάκης δε θα μιλούσε για «τυχοδιώκτες», «σαλταδόρους» και «Πόντιους Πιλάτους». Θα κοιταζόταν στον καθρέφτη και θα αναγνώριζε ότι το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό.

Αντ’ αυτού, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν, όπως φαίνεται, συμβιβαστεί με τα ποσοστά τους και σκέπτονται τώρα να τα ενώσουν για να φτιάξουν τάχα τη «μεγάλη προοδευτική κεντροαριστερή παράταξη».

Αντί να κοιτάξουν πώς θα βελτιώσουν τις

Καρέκλες

Παλαιότερα στην Αριστερά έλυναν τις κομματικές διαφορές τους με διαγραφές. Τώρα φαίνεται πως τις λύνουν με απολύσεις.

«Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα» που έλεγε κι ο αλύγιστος σύντροφος Ζαχαριάδης.

Απλώς απορείς όχι επειδή τους απολύουν αλλά επειδή τους είχαν προσλάβει. Να τους κάνουν τι;

Στο ΠΑΣΟΚ είναι τουλάχιστον πιο παραδοσιακοί. Ίσως επειδή εκεί οι βουλευτές και τα στελέχη δεν είναι υπάλληλοι.

Μπορεί λοιπόν ο Ανδρουλάκης να απείλησε με διαγραφές και όχι με απολύσεις αλλά τελικά χρησιμοποιεί μια πιο σατανική μέθοδο.

Τους εξαντλεί σε συνεδριάσεις που προετοιμάζουν την επόμενη συνεδρίαση για να καταλάβουν αν έχασαν ή αν κέρδισαν.

Είχαμε μια ολοήμερη συνεδρίαση προχθές, ακολουθεί μια άλλη την ερχόμενη εβδομάδα, ασφαλώς θα υπάρχει και συνέχεια. Ελπίζω να αντέξουν οι ομιλητές και τα κλιματιστικά.

Αποτέλεσμα; Δυο το λάδι, τρεις το ξίδι, πέντε το λαδόξιδο. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε.

Την ίδια στιγμή που το ζήτημα είναι πάρα πολύ απλό.

Το ΠΑΣΟΚ θέλει να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας. Θεμιτή φιλοδοξία.

Είναι όμως εφικτό; Δεν είναι; Κι αν δεν είναι, πώς θα γίνει; Με ποια φυσιογνωμία, ποια πρόσωπα, ποιες προϋποθέσεις και ποιες προδιαγραφές;

Δεν νομίζω ότι

Εμφύλιος Τσίπρα - Κασσελάκη με το «manual» της Αριστεράς και της… διάσπασης

Όσα εκπέμπονται από την ηγετική ομάδα Κασσελάκη και όσα επιστρέφονται ως μηνύματα από στελέχη, που βρίσκονταν στην εμπροσθοφυλακή του Αλ. Τσίπρα –κυρίως στα χρόνια μετά την ήττα του 2019– υποδηλώνουν ότι ξεκίνησε επισήμως ο εμφύλιος των δυο.  

Η «αιματοχυσία» που ξεκίνησε από τον Γιώργο Τσίπρα και Θαν. Θεοχαρόπουλο, υπό το πρόσχημα της οικονομικής εξυγίανσης και του συμμαζέματος του κόμματος, θα συνεχιστεί μέχρι ο Στ. Κασσελάκης να θεωρήσει ότι ελέγχει απολύτως το κόμμα και έχει απαλλαγεί από όσους θεωρεί πως ενεργούν ή πρόκειται να ενεργήσουν ως Δούρειοι Ίπποι του προκατόχου του.

Καρατομήσεις, προγραφές, δολοφονία χαρακτήρων, ανταλλαγή φιλοφρονήσεων και στο βάθος, η εξ αποστάσεως και δια αντιπροσώπων μάχη, του νυν αρχηγού με τον πρώην. Προς το παρόν. Νεόκοποι αριστεροί του χαβιαριού, όπως ο πρόεδρος Κασσελάκης, αριστεροί από κούνια αλλά και παλιοί εισοδιστές από το ΠΑΣΟΚ, ακολουθούν πιστά το manual της Αριστεράς και της Διάσπασης. 

Κώστας Ζαχαριάδης, Χρήστος Σπίρτζης, Γιάννης Ραγκούσης κ.α φέρονται να έχουν πάρει σειρά. Ο πρώτος, εκτός της κριτικής που

Τρικούβερτο γλέντι ο Κυριάκος

Κι όμως συμβαίνει

Οι τηλεοπτικές, πολιτικές εκπομπές, καταναλώνουν τον δημοσιογραφικό τους χρονόμετρο με τρία θέματα. Κατά σειρά χρονικής προτεραιότητας: Απόστολος Λύτρας και βάναυσο, άγριο ξυλοφόρτωμα της συζύγου του. Το πρώτο. Νίκος Ανδρουλάκης και αμφισβήτηση των ηγετικών προσόντων και ικανοτήτων του. Το δεύτερο. Και Στέφανος Κασσελάκης που διαγράφει, διώχνει και υποβιβάζει. Το τρίτο.

Δηλαδή έξω από το κάδρο η εκκωφαντική πτώση της Νέας Δημοκρατίας. Εξω από το κάδρο τα μεγάλα, τα δυσβάσταχτα προβλήματα του καθημερινού πολίτη. Όπως ακρίβεια και Στέγη. Εξω από το κάδρο κάθε ίχνος κριτικής και αμφισβήτησης της κυβερνητικής πορείας Με απλά λόγια, εγώ στη θέση του Κυριάκου θα άνοιγα σαμπάνιες, θα έπινα στο όνομα του Λύτρα, του Ανδρουλάκη και του Κασσελάκη. Και θα έστηνα τρικούβερτο γλέντι φωνάζοντας «κι άλλο, κι άλλο»..

Ρόλοι

 

Αν κατάλαβα από τα προκαταρκτικά, με την Κεντροαριστερά (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…) ασχολούνται καλοκαιριάτικα δύο κατηγορίες συμπολιτών μας.

Πρώτον, όσοι δεν έχουν να κάνουν κάτι καλύτερο σε περίοδο θερινής χαλάρωσης και πριν φύγουν διακοπές. Κουβέντα να γίνεται.

Δεύτερον, όσοι ψάχνουν καμία δουλειά για το φθινόπωρο διότι τα μαγαζιά τους έχουν πέσει έξω κι ο χειμώνας προμηνύεται βαρύς.

Είδα χθες πως στη συζήτηση αναμείχθηκε και ο Παππάς (όχι ο μπασκετμπολίστας, ο «13-0») που έχει καταδικαστεί ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο για «παράβαση καθήκοντος».

Πάλι καλά, θα μου πείτε. Εδώ ο Κουφοντίνας αρθρογραφεί για τη «φοβική, διατεταγμένη, ταξική» Δικαιοσύνη («ΕφΣυν», 10/5) και λύνει το Μεσανατολικό («ΕφΣυν», 12/6).

Οι υπόλοιποι παρακολουθούμε τη φασαρία, όσο το επιτρέπουν ο καύσωνας και η μπάλα. Κι άλλωστε κανένα πάρτι δεν τελειώνει πριν εμφανιστεί στην πίστα ο Γιώργος.

Εμφανίστηκε. Κι έδωσε οδηγίες για το «προοδευτικό μέτωπο» στη Γαλλία (17/6).

Θα τραβήξει πολύ αυτό; Ελπίζω όχι.

Και το ελπίζω διότι πέρα από τη φαιδρότητα των πραγμάτων η κουβέντα κάνει ζημιά στην ίδια την Κεντροαριστερά – ό,τι κι αν σημαίνει ο χαρακτηρισμός, με όποιους κι αν καλύπτει…

Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί…

Δύο δημοσκοπήσεις στο ίδιο χρονικό διάστημα και με παραπλήσια ευρήματα, έχουν το στοιχείο της εγκυρότητας. Αντικείμενό τους η ενδεχόμενη συνεργασία των κομμάτων της κεντροαριστεράς.

Η Opinion Poll ρώτησε εάν θα ήταν θετική εξέλιξη η συμπόρευση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά) και θα την καθιστούσαν υπολογίσιμο αντίπαλο του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η απάντηση: Το 79,8% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 73,5% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι ο δρόμος για την επιστροφή του δικομματισμού περνάει μέσα από τη συγκρότηση ενός κεντροαριστερού πόλου. Σε αυτό συμφωνεί και το 38,6% των νεοδημοκρατών!

Το ανωτέρω απηχεί ρεαλιστική εκτίμηση μάλλον και όχι προσμονή. Μόνο το 45,6% δηλώνει ότι θα έβλεπε «θετικά και μάλλον θετικά», όχι τη συνεργασία των υπαρκτών κομμάτων, αλλά την ίδρυση ενός νέου κόμματος.

Η δεύτερη δημοσκόπηση είναι της Metron Analysis και της Choose Strategic Communications Partner, και παρουσιάστηκε στη Διεθνή Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα (θα μάθουμε άραγε τους πόρους και τις δαπάνες του Ιδρύματος;).

Σύμφωνα με αυτή, το 83% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ απαντούν θετικά στο ερώτημα «αν θα πρέπει να υπάρξει σύγκλιση σε ένα ενιαίο σχήμα». Επί πλέον στο σύνολο της κοινωνίας το 69% των ερωτηθέντων τάσσεται θετικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ενώ θετική ανταπόκριση έχει το 75% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ και το 54% των ψηφοφόρων... της ΝΔ!

Μάλλον έχει γίνει κατανοητή η ανισορροπία του πολιτικού συστήματος, με έναν Μητσοτάκη (γιατί περί του Μητσοτάκη πρόκειται, και όχι Νέας Δημοκρατίας), να είναι πανίσχυρος ακόμη

Θέατρο

Ο πατέρας μου δεν είχε σχέση με την πολιτική. Είχε όμως με το θέατρο.

Συνήθιζε λοιπόν να λέει πως:

– Οταν η παράσταση δεν κόβει εισιτήρια, αλλάζεις πρωταγωνιστή ή έργο. Δεν αλλάζεις τις ταξιθέτριες!

Από μια άποψη είναι μια χρήσιμη συμβουλή και για την πολιτική.

Ολος ο καβγάς που εξελίσσεται μετεκλογικά στο ΠΑΣΟΚ συνοψίζεται σε μια πολύ απλή ερώτηση: πουλάει ή δεν πουλάει ο Ανδρουλάκης;

Αν θεωρούμε πως κόβει εισιτήρια ο αρχηγός, κανένα πρόβλημα. Συνεχίζουμε.

Αν θεωρούμε πως δεν κόβει, πάλι κανένα πρόβλημα. Αλλάζουμε αρχηγό.

Σίγουρα πάντως δεν φταίνε οι ταξιθέτριες.

Ούτως  Ή άλλως, ο Ανδρουλάκης κλείνει δυόμισι χρόνια στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Εκανε ήδη τέσσερις εκλογές (δύο βουλευτικές, ευρωεκλογές, δημοτικές και περιφερειακές). Κι υποθέτω ότι κάθε ψηφοφόρος έχει διαμορφώσει πλέον άποψη για τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του.

Τα άλλα λόγια είναι φτώχεια. Χάσιμο χρόνου και σπατάλη σάλιου.

Φυσικά δεν θα κρίνω εγώ αν πουλάει ή δεν πουλάει ο Ανδρουλάκης. Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του.

Υπάρχουν όμως δύο σοβαρά ζητήματα αστοχίας.

Πρώτον, η «αντιδεξιά» πολιτική απέναντι στην

Ο Αλέξης υπενθυμίζει και τιμά τη νίκη των Σκοπίων στις Πρέσπες!

 

Βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία ο Αλέξης να γιορτάσει τη συμπλήρωση έξι χρόνων από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Σήμερα και αύριο το «Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα» και το «Ιδρυμα Ζόραν Ζάεφ» συνδιοργανώνουν διεθνή διάσκεψη για την «Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη».

Τα πάνελ της συζήτησης θα αφορούν τα Βαλκάνια, τις περιφερειακές εξελίξεις, τον ρόλο των διεθνών οργανισμών για την προώθηση της ειρήνης, την κλιματική κρίση και την πράσινη ατζέντα κλπ.

Και για να ολοκληρωθεί η ιστορική πειρατεία των Σκοπίων έναντι της ιστορίας, με εργαλείο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η εκδήλωση ντύνεται με ωραία λόγια: «φιλοδοξία των δύο συνδιοργανωτών είναι η διεθνής διάσκεψη να λαμβάνει χώρα σε ετήσια βάση κάθε Ιούνιο στην επέτειο της υπογραφής της Συνθήκης των Πρεσπών», «δίνοντας ένα ισχυρό μήνυμα ειρήνης απέναντι στον εθνικισμό που τόσο επικίνδυνος έχει αποδειχθεί στα Βαλκάνια, την Ευρώπη, την ευρύτερη περιοχή».

Καραμέλα η καταγγελία του εθνικισμού με κάθε ευκαιρία, τη στιγμή που ο Τσίπρας μια χαρά εξυπηρέτησε τον ανιστόρητο, θηριώδη και κατασκευασμένο εθνικισμό των Σλάβων, που πήραν γλώσσα και εθνικότητα κάνοντας μια

Μέγας είσαι κύριε (Δούκα);

Παρακολουθώ τις συνεννοήσεις, τις διεργασίες για την εκλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, όπως και είναι λογικό να γίνει. Λογικό; Ασε μας, βρε Ρέα! Μεγάλη κουβέντα το τι είναι και τι δεν είναι λογικό στα χωράφια της πολιτικής. Ανάμεσα στους υποψηφίους με έκπληξη βλέπω να παίζει και το όνομα του δημάρχου Αθηναίων κ. Δούκα. Οπως γνωρίζουμε όλοι, ο κ. Δούκας εξελέγη σε λαχειοφόρο αγορά. Χιούμορ κάνω. Εννοώ ότι, κατά τη συνήθη πρακτική μας, πρωταρχικά αποφασίζουμε ποιον δεν θέλουμε στην εξουσία και σε αντιδιαστολή ψηφίζουμε τον αντίπαλο.

Εδώ φάνηκε ότι το παρατραβήξαμε εκλέγοντας ακόμα και «τω Αγνώστω Θεώ». Κοινώς, περίπτωση να σου πέσει λαχείο. Προς τιμήν του ο κ. Δούκας είχε δηλώσει ότι ούτε ο ίδιος το περίμενε. Και τι κάνει, αγαπητοί μου, κάθε έρμος θνητός, αν του πέσει το λαχείο; Ανάβει ένα κερί. Οπου «κερί», ο λαός. Και εν συνεχεία εξελίσσεται μέσα του ένα κονταροχτύπημα συναισθημάτων, εντιμότητας, περηφάνιας και αξιοπρέπειας, να αποδείξει ότι η τύχη του άξιζε. Τη δικαιούνταν.

Πρακτικά πράγματα:

Ζάρι

Ποτέ δεν περίμενα πως ένα χαζοχαρούμενο τραγουδάκι που στείλαμε στη Γιουροβίζιον θα δημιουργούσε σχολή σκέψης.

Ζάρι έριξε ο Μακρόν το βράδυ των ευρωεκλογών και προχώρησε στη διάλυση της γαλλικής Βουλής.

Σε καμιά ζαριά ελπίζει ο Σολτς μήπως επιβιώσει η κυβέρνησή του που καταποντίστηκε.

Ζάρι έγινε ο κινητός ανασχηματισμός για τον Μητσοτάκη.

Ζάρια ρίχνουν στο ΠΑΣΟΚ να δουν τι θα κάνουν με τον Ανδρουλάκη.

Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόβλημα ζαριάς. Το ζάρι είναι ο ίδιος ο Κασσελάκης, κι ας φέρνει συνέχεια ασόδυο.

Βέβαια τα ζάρια για τις κυβερνήσεις, τα μεγάλα και τα σπουδαία, είναι παρακινδυνευμένη μέθοδος. Δεν ξέρεις τι θα σου βγάλουν. Από τη Λεπέν και τον Τραμπ έως τους γερμαναράδες νεοναζί.

Αντιθέτως, έχουν πλάκα όταν αφορούν τους μικρομεσαίους όπου δεν παίζεται και τίποτα. Ασε που τα ζάρια μπορούν εύκολα να γυρίσουν το παιχνίδι σε παπατζιλίκι.

Παράδειγμα. Δυο τύποι που

Η ΝΔ έχασε, αλλά οι άλλοι κλυδωνίζονται

Δεν είναι καμιά μαγική εικόνα. Στην πολιτική δεν υπάρχουν μαγικές εικόνες, όλα έχουν τη λογική τους εξήγηση. Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να μην έπιασε τον στόχο της—αυτή είναι η ήττα της—αλλά κράτησε 13,5 μονάδες διαφορά από το δεύτερο κόμμα-- αυτή είναι η νίκη της. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά νίκη, κάτι να γλυκάνουν τους ψηφοφόρους τους, αλλά μόνον το ότι πέρασαν κάτω από τον πήχυ που οι ηγεσίες τους έβαλαν. Στη συνέχεια ανέκυψαν τα προβλήματα και στα δύο αυτά κόμματα. Στο ΠΑΣΟΚ πιο έντονα, στον ΣΥΡΙΖΑ, προς το παρόν, η κατάσταση διατηρείται υπό έλεγχο. Αλλά για πόσο; 

Στη Νέα Δημοκρατία ουδείς αμφισβητεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη και πολύ δύσκολα θα δημιουργηθεί μια οργανωμένη τάση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του, αν δεν αλλάξουν τα δεδομένα. Δηλαδή αν δε φανεί ότι παύει να αποτελεί την εγγύηση για μια ακόμα εκλογική νίκη. Γιατί σε τελική ανάλυση τα κόμματα εξουσίας τα ενδιαφέρει η εξουσία. Όποιος το αρνείται αυτό ας μην ασχολείται με την πολιτική. Τα μεγάλα κόμματα, με τους μεγάλους κομματικούς στρατούς, αναπαράγονται και ανανεώνονται μέσα από

Ορφανά

Θα αποφύγω να θυμίσω τι κάνει ο διάβολος όταν δεν έχει δουλειά. Απλώς εδώ και μέρες όσοι δεν έχουν δουλειά μάς έχουν κατακλύσει με επωαζόμενες ή φημολογούμενες «πρωτοβουλίες» για τη λεγόμενη Κεντροαριστερά, τις οποίες θα αναλάβουν (υποτίθεται) διάφοροι επιβιώσαντες κεντροαριστεροί με άγνωστους στόχους, πρόσωπα και διαδικασίες ώστε να φτιάξουν τον «δεύτερο πόλο».

Δεν πειράζει. Καμία πρωτοβουλία δεν είναι ντροπή. Και καμία ιδέα δεν είναι για πέταμα, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει.

Αν λοιπόν ο Ανδρουλάκης προτίθεται να μαζέψει τους «νεοαριστερούς» υπό την Αχτσιόγλου στο ΠΑΣΟΚ για να φτιάξουν τον «δεύτερο πόλο» είναι ασφαλώς μια χρήσιμη ιδέα. Με προοπτική. Θα μπορούσαν να ακολουθήσουν ο Βαρουφάκης, η Ζωή, ο Λαφαζάνης, ενδεχομένως και ο Καμμένος. Και θα φτιάχναμε μια ισχυρή παράταξη που θα τη λέγαμε «νέος ΣΥΡΙΖΑ» αφήνοντας στον Κασσελάκη τον «παλαιό ΣΥΡΙΖΑ» και τη Φάρλεϊ, καλά να πάθει.

Ασε δε που μετά την «κυβέρνηση ηττημένων», από την οποία μας προστάτευσε πέρυσι ο Μεγαλοδύναμος, θα αποκτήσουμε και ένα «κόμμα ηττημένων». Μια χαρά.

Αλλά για να σοβαρευτούμε. Αναρωτιέμαι ποιοι τα σκέφτονται όλα αυτά και τι κάνουν τις άλλες ώρες της ημέρας.

Διότι με όσα ακούω δεξιά κι αριστερά από

Νέα πρόσωπα

Ο ανασχηματισμός είναι προ των πυλών. Ο πρωθυπουργός πρέπει να πείσει ότι το φαγητό που θα μας σερβίρει θα είναι εύγευστο και όχι κάτι σαν ξαναζεσταμένη σούπα. Καλώς ή κακώς το κοινό απαιτεί διαρκώς νέα πράγματα, νέες ιδέες και νέα πρόσωπα. Κουράζεται από την επανάληψη του ίδιου έργου, ακόμη κι αν αυτό αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν. Εδώ υπάρχει κι ένα ακόμη στοιχείο: Καλές οι μεταγραφές, αλλά το κοινό της ΝΔ θέλει και από τα φυτώρια της ομάδας…

Έχουμε κουραστεί να βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Λες και κάποιοι έχουν αποκτήσει κληρονομικό δικαίωμα στα υπουργικά χαρτοφυλάκια. Και δεν συζητάμε για ανθρώπους που αποδεδειγμένα κάνουν καλά τη δουλειά τους. Τους οποίους και όλοι γνωρίζουμε. Βεβαίως - βεβαίως. Αλλά για υπουργούς που δοκιμάστηκαν περισσότερες από μία φορές και απέτυχαν. Μήπως είναι καιρός να βρεθούν νέα πρόσωπα; Να δοκιμαστούν, έστω. Αποκλείεται να τα πάνε χειρότερα από ορισμένους σημερινούς υπουργούς, την αποτυχία των οποίων πλήρωσε συνολικά η κυβέρνηση.

Υπάρχουν νέα πρόσωπα; Ασφαλώς! Μία ματιά στην κοινοβουλευτική ομάδα θα πείσει τους δύσπιστους. Υπάρχουν νέα πρόσωπα, τα οποία και δεν καταναλώνουν τον

Σφαλιάρα

Καλά να είμαστε και σε τρία χρόνια θα τα ξαναπούμε.

Εως τότε η πολιτική αντιπαράθεση μεταφέρεται στα καφενεία όπου, ως γνωστόν, συναντάς τον μεγαλύτερο αριθμό επίδοξων πρωθυπουργών, αρχηγών της αντιπολίτευσης, προέδρων κομμάτων και αυτοσχέδιων πολιτικών αναλυτών.

Καλά να είμαστε, λοιπόν. Διότι έως προσφάτως είχα κάτι αμφιβολίες.

Πεντακόσια εκατομμύρια Ευρωπαίοι πήγαιναν να ψηφίσουν κι εμείς κάναμε εκδηλώσεις στον Δικηγορικό Σύλλογο για το «μπάζωμα» ή το «ψέκασμα».

Τι να κάνεις, όμως; Πάντα υπάρχουν πρόθυμοι να υπηρετήσουν ή ακόμη και να διαλαλήσουν εκείνο που νομίζουν ότι αρέσει σε όσους τούς ακούν.

Τη μέρα της εκλογής όμως ψηφίζουμε ό,τι αρέσει στον καθένα. Και κάνουμε τη σούμα. Τα υπόλοιπα, σε τρία χρόνια.

Αν καταλάβατε καλά από τα εκλογικά αποτελέσματα, ελάχιστα πράγματα διατάραξαν τους πολιτικούς συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί από τις διπλές εκλογές του 2023.

Οι χθεσινές κάλπες έβγαλαν και πάλι «ένα κόμμα και κάτι ψιλά» με μια σφαλιάρα στο «ένα κόμμα». Παρόλο που ο πρώτος είναι πρώτος και μάλιστα σε μια εκλογή που δεν έθετε θέμα διακυβέρνησης και εκ των πραγμάτων η ψήφος ήταν πιο χαλαρή.

Αναμενόμενο. Οι πολιτικοί συσχετισμοί δεν

Κεντροαριστερά: Ο Κασσελάκης δεν μπορεί, ο Ανδρουλάκης δυσκολεύεται

Η ορφανεμένη κεντροαριστερά. Από την εκλογική διαδικασία, και με πληγωμένη τη ΝΔ, δεν αναδύεται ο αδιαμφισβήτητος αντίπαλος ηγέτης, που θα μπορούσε να ορθώσει ανάστημα και να αμφισβητήσει την τρωθείσα επικυριαρχία Μητσοτάκη.

Γιατί ναι μεν η ΝΔ υπέστη απρόσμενη ήττα, αλλά ούτως ή άλλως -και κακώς- οι ευρωεκλογές λειτουργούν ως ψήφος εκτόνωσης και διαμαρτυρίας. Και η διαμαρτυρία πάντα στρέφεται προς τους κυβερνώντες.

Ο Stefanos απέτυχε οικτρά και εκκωφαντικά. Πήρε το κόμμα με την υπόσχεση να κατατροπώσει τον Μητσοτάκη, και οι λεόντειες υποσχέσεις ξέφτισαν σε ένα ποσοστό συρρικνωμένο περαιτέρω από εκείνο της απογοητευτικής ήττας που ανάγκασε τον Τσίπρα να τραπεί σε φυγή.

Ο Κασσελάκης θα είχε σήμερα μεγάλο πρόβλημα διατήρησης της προεδρικής του θέσεως, εάν η Νέα Αριστερά δεν είχε βιαστεί να αποχωρήσει από το κόμμα και να του αφήσει το πεδίο ελεύθερο.

Τώρα έχουν παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ «αχαμνές» δυνάμεις, ώστε να μπορέσουν να τον αμφισβητήσουν. Εκείνο που θα προσπαθήσουν να κάνουν όσοι έχουν κριτική στάση απέναντί του, σύμφωνα με στέλεχος της εσωτερικής αντιπολίτευσης, είναι να τον

Ανοιχτοί λογαριασμοί

Θέλω να είμαι ειλικρινής. Αν σε περασμένες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης κάποιος μας έλεγε ότι κάνουμε ευρωεκλογές με μοναδικό ερώτημα ποιος θα βγει… δεύτερος (!) θα γελούσαν και τα πόμολα.

Αλλά εδώ βρισκόμαστε.

Πρώτα για αντικειμενικούς λόγους.

Ένας χρόνος μετά τις εκλογές Μαΐου και Ιουνίου 2023 είναι μικρό χρονικό διάστημα για να αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί.

Ιδίως όταν ο κυβερνητικός συνασπισμός εξουσίας εμφανίζεται πολύπλευρα ισχυρός και δύσκολο να αμφισβητηθεί στις κάλπες αλλά κυρίως στην κοινωνία.

Την ίδια στιγμή μάλιστα που οι ανταγωνιστές του δυσκολεύονται να αρθρώσουν έναν στοιχειωδώς συγκροτημένο και πειστικό αντίλογο.

Δεν θέλει και πολλή σκέψη. Όταν ο Κασσελάκης υπόσχεται πως στις επόμενες εκλογές «θα γίνω Πρωθυπουργός με αυτοδυναμία» (Ant1, 28/5) ή όταν ο Ανδρουλάκης διαβεβαιώνει πως «αξίζει να είναι το ΠΑΣΟΚ δεύτερο κόμμα για να αλλάξει τροπάριο η ΝΔ» (Ant1, 3/6), το μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντιλαμβάνεται πως τίποτα από τα δύο δεν ισχύει.

Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει αν

Ευρωεκλογές 2024: Οδηγίες πριν από τις κάλπες - Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε

Λιγότερο από 24 ώρες απέμειναν για να ανοίξουν οι κάλπες των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου.

Από την ψηφοφορία θα αναδειχθούν τα 21 μέλη του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου που αναλογούν στην Ελλάδα, επί συνόλου 720 εδρών.

Συνολικά στους εκλογικούς καταλόγους είναι εγγεγραμμένοι 9.796.330 εκλογείς εκ των οποίων 4.755.686 άνδρες και 5.040.644 γυναίκες. Δικαίωμα για να ψηφίσουν για πρώτη φορά έχουν 111.500 νέοι εκλογείς.

Το δικαίωμα του εκλέγειν σε αυτές τις εκλογές έχουν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες πολίτες από 17 ετών και πάνω, δηλαδή οι γεννηθέντες μέχρι το έτος 2007. Μπορούν να ψηφίσουν επίσης και οι πολίτες των λοιπών κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κατοικούν στην Ελλάδα, με προϋπόθεση την εγγραφή τους στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους δήμου της χώρας. Ο αριθμός τους σε αυτές τις εκλογές είναι 13.023.

Οι ετεροδημότες που ψηφίζουν στον

Κουμπάκι

Τακτικός αναγνώστης, φορολογούμενος των ΗΠΑ, μου κοινοποιεί ηλεκτρονικά τα εξής.

1. Η φορολογική Αρχή των ΗΠΑ (IRS) έχει στη διάθεση κάθε φορολογουμένου με μια απλή αίτηση ή on line αντίγραφο της φορολογικής του δήλωσης για οιοδήποτε φορολογικό έτος.
2. Για το on line χρησιμοποιείς την πλατφόρμα Get transcript online of Tax return, παίρνεις αμέσως το αντίγραφο και το καταθέτεις όπου θέλεις ή το επιδεικνύεις όπου νομίζεις.
3. Εάν δεν θέλεις διαδικασία on line, κανένα πρόβλημα. Συμπληρώνεις το έντυπο IRS 4506-T Request for Transcript of Tax return μέσω ταχυδρομείου ή από το τηλέφωνο 800-908-9946 και το αντίγραφο σου αποστέλλεται σε 5 με 10 ημέρες.

Ο άνθρωπος μου επισυνάπτει και το σχετικό έντυπο της αμερικανικής φορολογικής Αρχής.

Συνεπώς, καταλήγει ο αναγνώστης, «αυτό που παρουσίασε ο κ. Στέφανος προσβάλλει τη νοημοσύνη μας, είναι δικό του κατασκεύασμα και όχι έγκυρο υπηρεσιακό έγγραφο». Αλλά ευτυχώς δεν είμαστε «πολίτες της Υποσαχάριας Αφρικής».

Δεν παραθέτω και τα άλλα σχόλια του αναγνώστη, ο καθένας μπορεί να τα φανταστεί. Τα στοιχεία του είναι στη διάθεση της εφημερίδας.

Το δικό μου ερώτημα είναι απλό: αφού καταφανώς έχουμε να κάνουμε με μια απλούστατη και αδιάβλητη διαδικασία, γιατί ο Κασσελάκης δεν πάτησε το κουμπάκι να πάρει το χαρτάκι να τελειώνουμε;

Αλλωστε ο ίδιος έχει πει κατ’ επανάληψη (και καλοπροαίρετα τον πιστεύω) πως δεν έχει τίποτα να κρύψει.

Από την άλλη όμως αρχίζουν να

Φάρσα

Αυτός ο πόλεμος του πόθεν έσχες έχει καταντήσει άχαρος και ανάξιος της δημοκρατίας μας. Η υπόθεση μάλλον θυμίζει κακόγουστη φάρσα, για να το πω πιο κομψά στην καθομιλουμένη.

Πρώτον, ο Κασσελάκης δεν δημοσιοποίησε τη δήλωση πόθεν έσχες του όπως διαφήμιζε. Δημοσιοποίησε απλώς μια δήλωση οικονομικής κατάστασης. Δήλωση ασαφή και ανέλεγκτη.

Για παράδειγμα πώς έβγαλε εισόδημα 2 εκατομμύρια δολάρια το 2022; Από πού; Από μισθούς; Από αμοιβές; Από μερίσματα; Από κέρδη; Από υπεραξίες; Και ποιου πράγματος; Τα άλλα οικονομικά στοιχεία που παραθέτει στην ίδια δήλωση δεν επιτρέπουν να καταλάβουμε πώς βγήκαν τόσα λεφτά.

Αλλά αυτά θα τα βρουν οι αρμόδιοι όταν κατατεθεί και ελεγχθεί η πραγματική δήλωση πόθεν έσχες.

Δεύτερον, ο Κασσελάκης δεν μας έκανε καμία χάρη. Υποχρεωμένος ήταν και είναι.

Τυπικά έχει περιθώριο έως την 1η Ιουλίου για να καταθέσει δήλωση πόθεν έσχες. Αλλά η κοινή λογική λέει πως ως νεοεισερχόμενος στην πολιτική θα έπρεπε να το έχει δημοσιοποιήσει σε εύλογο χρονικό διάστημα μετά την εκλογή του στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν το έκανε. Ακατανόητα. Αλλά φυσικά η έλλειψη πολιτικού τακτ δεν συνιστά ποινικό αδίκημα.

Τρίτον, ζήτησε στην

Μυστήρια

Η ζωή είναι ένα μυστήριο κι όλοι έχουμε απορίες. «Ποιος είμαι», «πού πάω», «τι θα φάω το μεσημέρι», «πότε θα φύγει ο Πούτιν», «ποιον προπονητή θα πάρει ο Παναθηναϊκός»…

Έτσι κι ο Κασσελάκης. Εχει λοιπόν επτά ερωτήσεις για τον Μητσοτάκη.

Κανένα πρόβλημα. Από ερωτήσεις άλλο τίποτα.

Ο Κασσελάκης πάντως τις δημοσιοποίησε λέγοντας «ελπίζω να βρεθούν δημοσιογράφοι να (τις) κάνουν». Κι επειδή μάλλον δεν είναι σίγουρος ότι θα προσφερθούν πολλοί ζήτησε «να τον ενημερώσουν (σ.σ. τον Μητσοτάκη!) ότι του τις θέτω προσωπικά» («Αυγή», 2/6).

Δεν ξέρω αν υπάρχουν δημοσιογράφοι που κυκλοφορούν με ερωτήσεις Κασσελάκη στην τσέπη. Αλλά ούτε για ποιο λόγο θα ταραχτεί ο Μητσοτάκης αν τον ενημερώσουν ότι ο Κασσελάκης τις θέτει «προσωπικά».

Εως τώρα δεν έχει εκδηλώσει κανένα ενδιαφέρον για τις ερωτήσεις ή τις απαντήσεις ή τις απορίες ή τα ερωτηματικά ή τα θαυμαστικά του Κασσελάκη. Κι ούτε έχει δείξει καμία ιδιαίτερη διάθεση να πιάσει ψιλοκουβέντα μαζί του.

Στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορεί. Στη χειρότερη το διασκεδάζει.

Ο Κασσελάκης όμως έχει μια

Με μονοσέλιδο μπακαλόχαρτο ο κροίσος της Αριστεράς

 

Η ιδέα, αφότου εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, να συστήνεται ο Στ. Κασσελάκης ως πλούσιος, αυτοδημιούργητος μπρούκλης, είχε πολύ συγκεκριμένες πολιτικές στοχεύσεις, βαθύ σκεπτικό και δεν οφείλεται ούτε στο ναρκισσισμό, ούτε την απειρία του, όπως επιχείρησε να δικαιολογηθεί  από τη Θεσσαλονίκη.

Στόχευε στο να αποτραπεί εξαρχής το μείζον ερώτημα: πως ένας άγνωστος 35χρονος ομογενής κατάφερε μέσα στον ελάχιστο χρόνο εμφάνισής του στην πολιτική ζωή, να «μοχλεύσει» τέτοια στήριξη σε μέσα, πόρους και υπασπιστές, που του επέτρεψαν να «κατακτήσει» σε 20 μέρες την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιχειρηματική δραστηριότητα στις ΗΠΑ, πάνω στην οποία χτίστηκε το αφήγημα του αριστερού κροίσου που είναι αδάμας εντιμότητας, ηθικής, αποτελεσματικότητας και μη εξαρτώμενος από κανέναν έγινε η νάρκη που πάτησε το σύστημα Κασσελάκη. 

Τι άτομο!

«Αν υπάρχει ένα άτομο, το οποίο να μπορεί να εμπνεύσει περισσότερο από εμένα, να ενώσει τον προοδευτικό κόσμο, να διοικήσει τη χώρα καλύτερα, να εκπροσωπήσει καλύτερα τη χώρα στο εξωτερικό, βρες το μου να το στηρίξω».

Οταν ο Στέφανος Κασσελάκης λέει αυτό που μόλις διαβάσατε παραπάνω, αναφερόμενος φυσικά στον εαυτό του, οι αναλύσεις περιττεύουν, διότι τα πράγματα μιλάνε μόνα τους. Πείτε μου, σας παρακαλώ, πώς χαρακτηρίζουμε κάποιον ο οποίος μιλάει έτσι για τον εαυτό του; Σε ποια κατηγορία συνανθρώπων μας τον κατατάσσουμε αυτομάτως; Ποια είναι η λέξη με την οποία θα εξηγήσουμε την κατάστασή του σε κάποιον που δεν καταλαβαίνει; Ας πούμε, σε ένα μικρό παιδί, που μας ρωτάει γιατί ξαφνικά μας έπιασαν τα γέλια. Δεν χρειάζεται να γράψω τη λέξη. Προκύπτει αβίαστα στη συνείδηση του καθενός από το ίδιο το γεγονός. Να προσθέσω μόνον ότι ο άνθρωπος που μιλάει έτσι για τον εαυτό του είναι ο ίδιος με εκείνον που από το πρωί μέχρι το βράδυ κατηγορεί τον Μητσοτάκη για αλαζονεία. Και εδώ, τα σχόλια περιττεύουν. Περιττεύει ακόμη και το

Εδώ δεν υπάρχουν κυρώσεις;

Η Ευρώπη σκέπτεται να δαπανήσει περισσότερους πόρους για την Άμυνα. Θα «σκοτώσει» πολλά αναπτυξιακά προγράμματα για να αγοράσει βόμβες και αεροπλάνα. Αναγκαίο! Με την Ρωσία να απειλεί με πυρηνικό όλεθρο, δεν υπάρχουν και πολλές άλλες επιλογές. Η Ευρώπη επέβαλε από την πρώτη στιγμή κυρώσεις σε Ρώσους επιχειρηματίες. Λογικό! Το ερώτημα είναι τι θα κάνει με τους δικούς της επιχειρηματίες που δουλεύουν ως πέμπτη φάλαγγα πίσω από τις γραμμές της.

Φανταζόμαστε ότι οι κυρώσεις δεν έγιναν στην αρχή του πολέμου με την Ουκρανία επειδή στις φλέβες των ανθρώπων κύλαγε ρωσικό αίμα. Αυτό θα ήταν ενάντια στις αρχές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού. Οι κυρώσεις μπήκαν σε υποστηριχτές του Πούτιν. Η Ευρώπη έκρινε και σωστά ότι αυτοί υπονόμευαν τα ζωτικά της συμφέροντα.

Το ερώτημα που εύλογα δημιουργείται είναι γιατί την ίδια ώρα δεν υπήρξαν κυρώσεις και απέναντι σε επιχειρηματίες με ευρωπαϊκά διαβατήρια που υποστήριζαν ανοικτά τον Πούτιν! Είναι πέρα για πέρα άδικο! Για τους Ρώσους που ήταν οι πρώτοι αποδέκτες της δίκαιης οργής της Δύσης. Όπως και να το κάνουμε εδώ έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Ποια η διαφορά, δηλαδή, ενός Ρώσου επιχειρηματία που

Ο Stefanos και το μίσος για τα ΜΜΕ. Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις…

Όταν τον αφήνουν να λέει για τον έρωτά του με τον Τάιλερ και για τις αντιδράσεις των γονιών του σε αυτόν, οι δημοσιογράφοι είναι καλοί. Όταν τον αφήνουν να δείχνει ξιπασμένα τα σπίτια του σε Αμερική, Σπέτσες και Αθήνα, οι δημοσιογράφοι είναι άριστοι. Όταν τον αφήνουν ανεμπόδιστα να καταγγέλλει το σύστημα κυβερνητικής προπαγάνδας, οι δημοσιογράφοι εκπληρούν το λειτούργημά τους. 

Όταν τον στριμώχνουν και τα βρίσκει σκούρα, πετάει τα μικρόφωνα και φεύγει θεατρικά αγανακτισμένος, αφού δώσει οδηγίες για το ποιες θα έπρεπε να είναι οι ερωτήσεις προς τη Μεγαλειότητά του.

Το έκανε στην εκπομπή της Σίσσυς Χρηστίδου στο Mega. Τον κάλεσε να σχολιάσει προφανώς τις καταδικαστικές δηλώσεις των Χρήστου Σπίρτζη και Γιώργου Βασιλειάδη για τους υπουργούς που «σκοτώνουν παιδιά». Η Αυτού Εξοχότης έβγαλε το μικρόφωνο και αποχώρησε αφού πρώτα έκανε κήρυγμα:

Κασσελάκης, ακαταλληλότητες

Έχω την υποψία ότι ο Κασσελάκης γκουγκλάρει τα θέματα πριν τοποθετηθεί. Τον προτρέπει, για παράδειγμα, το επιτελείο του να ταξιδέψει στην Παλαιστίνη. Ω, μισό, πού πέφτει στον χάρτη;

Τον συμβουλεύουν να καταθέσει γαρίφαλο στον τάφο του Γρηγόρη Λαμπράκη, στην Τρίπολη; Τι είπαμε ότι έκανε αυτός, ρωτάει. Α, τον σκότωσαν οι κακοί δεξιοί; Ποια χρονιά; Και μόλις τελειώσει στο ΤikTok να επιλέγει τραγουδίστριες, ή στον Λιάγκα να επιδεικνύει (και) το εξοχικό, πετάγεται να καταθέσει κι ένα λουλούδι στον τάφο μιας ιστορικής προσωπικότητας, την ύπαρξη της οποίας καταφανώς ως χθες αγνοούσε.
Είναι εντυπωσιακή η ασυναγώνιστη αυτοπεποίθηση με την οποία τοποθετείται σε προσωπικό τόνο και με πάθος για δεκάδες θέματα τα οποία προφανώς δεν έχει ξανακούσει ούτε γνωρίζει. Εκφωνεί δεκάρικους με μια ευκολία που επιβεβαιώνει ότι ούτε ο ίδιος δίνει σημασία στο περιεχόμενο των δηλώσεών του. Πάει σε σουίτα στα μπουζούκια και τον επικρίνουν; Ε, την επόμενη φορά καταδικάζει τις VIP θέσεις και κομπάζει ότι κάθεται στην εξέδρα για τον Ολυμπιακό. Τοποθετείται υπέρ του Ισραήλ και γκρινιάζουν στον ΣΥΡΙΖΑ; Αμέσως παίρνει ακραία θέση υπέρ της Παλαιστίνης. Και πάει λέγοντας.
Δεν είναι το τσιπρικό υπόδειγμα του συριζαϊκού λαϊκισμού οδηγός για τον Κασσελάκη -εξάλλου ο λαϊκισμός ήταν