Τέρας

Μπορεί η σύμπραξη Βελόπουλου, «Νίκης», Ζωής, Κασσελάκη και διαφόρων ανισόρροπων του Τύπου να είναι απλώς μια ευκαιριακή αρπαχτή.

Αφορά μια «πρόταση προανακριτικής επιτροπής» ιδιωτικής έμπνευσης και νομικής γραφικότητας. Το πιθανότερο είναι ότι είδαν πως το θέμα πουλάει και στήθηκαν στην ουρά.

Θα φανεί. Υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι το θέμα εξακολουθεί να πουλάει κι ότι ο κόσμος θέλει να το αγοράσει από τους συγκεκριμένους.

Αυτή όμως η εκδοχή είναι η επιεικέστερη και πιο αθώα. Η πολιτική ζωή είναι γεμάτη επιτυχημένες κι αποτυχημένες αρπαχτές.

Αλλά αν δεν πρόκειται απλώς για αρπαχτή, τότε έχουμε ένα τέρας που γεννιέται.

Θα συμφωνήσουμε ότι κανείς από τους πρωταγωνιστές της μαρκίζας δεν αποπνέει συγκρότηση, σοβαρότητα και αξιοπιστία. Συνήθως καταγίνονται με ανερμάτιστες μπαρούφες.

Αλλά αυτά ακριβώς είναι τα χαρακτηριστικά των τεράτων στην πολιτική.

Πρώτον, δεν τα καταλαβαίνεις πάντα όταν γεννιούνται. Τα παίρνεις όμως χαμπάρι όταν έχουν ήδη μεγαλώσει.

Δεύτερον, το γεγονός ότι

είναι τυχοδιωκτικής έμπνευσης ή διαταραγμένης ψυχοσύνθεσης δεν τα καθιστά λιγότερο επικίνδυνα.

Θυμίζω πως κανείς δεν έπαιρνε σοβαρά έναν υστερικό κοντό με μουστακάκι που εκφωνούσε παραληρηματικές ομιλίες στις μπιραρίες του Μονάχου. Μετά, μετρούσαν πτώματα.

Το ανησυχητικό λοιπόν στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι εκείνοι που συμπράττουν. Αλλά η ετερογένεια του μετώπου τους.

Ακροδεξιοί, κωμικοί, αριστερόστροφοι, λαϊκιστές, αυτοσχέδιοι διώκτες και σεσημασμένα σούργελα συγκροτούν μια αδιανόητη παρέα που μπορεί όμως να εκφράσει την παράνοια ενός ακροατηρίου.

Λογικό. Αν κατηγορείς σήμερα τον Πρωθυπουργό για «εσχάτη προδοσία» μπορείς αύριο να ανακηρύξεις περιττή τη Βουλή, τις εκλογές ή το Σύνταγμα.

Στην πραγματικότητα επιδιώκεις στο όνομα της ψωνάρας σου να πολιτευτείς έξω από το πλαίσιο, τους κανόνες και το αξιακό σύστημα της δημοκρατίας. Είναι το τέρας που λέγαμε.

Υπάρχουν λόγοι ανησυχίας; Μην υπερβάλλουμε, στην Ελλάδα ζούμε. Και στη χώρα του Αριστοφάνη κάθε τερατογένεση εμπεριέχει ένα κωμικό στοιχείο που υπονομεύει το αφήγημα.

Θυμηθείτε πριν από δέκα χρόνια τους Συριζανέλ. Δράμα. Αλλά ποιος δεν είχε καλαμπουρίσει με την πρόεδρο της Βουλής Ζωή, τον στρατηγό Καμμένο, τον οικονομολόγο Βαρουφάκη και τα καλαματιανά το βράδυ του δημοψηφίσματος;

Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν η ανησυχία μοιάζει μάλλον υπερβολική. Το πιθανότερο είναι ότι θα σκορπίσουν μόνοι τους μόλις σβήσουν τα φώτα.

Άλλωστε τώρα έχουμε την πείρα να ξέρουμε και κυρίως να τους ξέρουμε. Κανείς δεν θα πιαστεί στον ύπνο.

Από την άλλη, μπορούμε φυσικά να το διασκεδάσουμε. Πότε άλλοτε θα ξαναμαζευτούν τέτοια ταλέντα επί σκηνής;

Και μάλιστα πριν σφίξουν ακόμη οι ζέστες.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ