Και όμως υπάρχουν...

Οτι ο Michel de Liapis του «νέου ήθους» ήταν ελαφρόμυαλος δεν χρειαζόταν να φθάσουμε στη σύλληψή του για να το μάθουμε. Το καταλαβαίναμε κάθε φορά που ως υπουργός άνοιγε το στόμα του. Εν πάση περιπτώσει, όμως, με αυτόν ξεμπερδέψαμε. Το φρικώδες, ωστόσο, αυτό που η σκέψη του αρκεί για να σου παγώσει το αίμα είναι ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε η τύχη της χώρας βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων των οποίων η ευφυΐα είναι συγκρίσιμη –στην καλύτερη των περιπτώσεων– με του ανεψιού. Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί, αλλά είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν, όταν διαβάζω ότι
η διαγραφή του από τη Ν.Δ. καθυστέρησε δύο ημέρες επειδή στα ανώτερα κλιμάκια του κόμματος υπήρξε «αμφιθυμία» ως προς την αναγκαιότητά της. Αμφιβάλλει κανείς ότι όσοι υποστήριξαν ότι δεν έπρεπε να διαγραφεί θα πρέπει να εξετασθούν αμέσως από γιατρό;
Στ Κασιμάτης-Καθημερινή