Φασαρία να γίνεται!

Στη Μεγάλη Βρετανία, μόλις έξι μήνες μετά τις εκλογές του 2010, το Εργατικό Κόμμα πέρασε μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Εκτοτε έφτασε να προηγείται των Συντηρητικών του Ντέιβιντ Κάμερον ακόμη και με 10-12 μονάδες.

Περιέργως όμως για τα δικά μας πολιτικά ήθη ούτε οι Εργατικοί ούτε κανείς άλλος έχει ζητήσει την παραίτηση της κυβέρνησης και τη διεξαγωγή εκλογών.

Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση στερείται νομιμοποίησης, ούτε ότι ο πρέπει να πέσει επειδή δεν τη θέλει ο λαός ούτε ότι οι δημοσκοπήσεις αποτελούν υποκατάστατο της λαϊκής ψήφου.

Κανείς δεν θεώρησε ότι οι ευρωεκλογές του Μαΐου θα ανοίξουν τον δρόμο εθνικών εξελίξεων, ούτε προανήγγειλε ότι ο συσχετισμός που θα προκύψει αποτυπώνει κάτι περισσότερο από τους ευρωβουλευτές που θα εκλέξει.

Οι Εργατικοί περιμένουν υπομονετικά στην αντιπολίτευση τις εκλογές του 2015 και ελπίζουν ότι τότε οι ευνοϊκές δημοσκοπήσεις θα επιβεβαιωθούν στην κάλπη.   

Μιλάμε βεβαίως για μια δημοκρατία με κοινοβουλευτική παράδοση σχεδόν οκτώ αιώνων. Καμία σχέση με το δικό μας καφριλίκι.

Εδώ, μόλις ένα κόμμα περάσει μπροστά στις δημοσκοπήσεις μισή μονάδα, ο αρχηγός του υποδύεται τον Πρωθυπουργό εν αναμονή. Απαιτεί πτώση της κυβέρνησης και άμεσες εκλογές ώστε να δοθεί η ευκαιρία στη λαϊκή ψήφο να εναρμονιστεί με τη δημοσκόπηση που τον ευνοεί.

Οταν λοιπόν τόση φασαρία προκαλεί μια απλή δημοσκόπηση, πώς να μη μετατραπεί σε «δημοψήφισμα» κοτζάμ εκλογή για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Οταν η νομιμοποίηση της κυβέρνησης αμφισβητείται κάθε φορά που παίρνει μια δυσάρεστη απόφαση, πώς να μην ανακηρυχθεί σε «μητέρα όλων των μαχών» η εκλογή περιφερειάρχη στην Αττική;

Κι όταν η πολιτική αναταραχή θεωρείται θεμιτή μέθοδος άσκησης πολιτικής, τότε γιατί να μη μετατραπεί και σε αυτοσκοπό;

Φασαρία να γίνεται. Με την ανομολόγητη προσδοκία ότι η φασαρία θα οδηγήσει την κυβέρνηση σε κατάσταση αδυναμίας, ακόμη κι αν έτσι η χώρα καταστεί ουσιαστικά ακυβέρνητη.

Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή δημοκρατία γίνεται πολιτική με τέτοιους όρους; Δεν χρειάζεται να ψάξετε: σε καμία!..

Σε καμία από τις χώρες που θα ψηφίσουν τον Μάιο για το Ευρωκοινοβούλιο δεν έχει τεθεί θέμα νομιμοποίησης ή μη νομιμοποίησης της κυβερνητικής πλειοψηφίας ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα.

Πουθενά αλλού δεν συζητούν τι θα συμβεί αν η διαφορά είναι πέντε ή δεκαπέντε μονάδες: ξέρουν πολύ καλά πως ό,τι κι αν ψηφίσουν στις ευρωεκλογές, αυτό δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο σε επίπεδο εθνικής διακυβέρνησης.  

Ο λόγος είναι απλός.

Επειδή όλες οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες (ακόμη και οι πιο πρόσφατες της Ανατολικής Ευρώπης) έχουν συνειδητοποιήσει ότι η πολιτική σταθερότητα αποτελεί δημοκρατική αξία.

Ως εκ τούτου ο κομματικός ανταγωνισμός για την κατάληψη της εξουσίας εξελίσσεται μέσα σε συγκεκριμένα όρια, πολιτικά και χρονικά, με συγκεκριμένους κανόνες.

Πλην Ελλάδας. Εδώ, η ουσία της αντιπαράθεσης είναι ακριβώς η απουσία πλαισίου και κανόνων.

Μια υστερική σύγκρουση σε κάθε ευκαιρία και με κάθε αφορμή που κορυφώνεται στη διαρκή προσπάθεια «απονομιμοποίησης» του αντιπάλου.

Ετσι, ας πούμε, η ΝΔ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για «ακροαριστερές παρεκτροπές», τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τη ΝΔ για «ακροδεξιές παρεκκλίσεις». «Χουντικοί» εναντίον «τρομοκρατών»...

Προ ημερών ο «Economist» διαπίστωνε ότι «ο μεγαλύτερος κίνδυνος» που απειλεί πλέον την Ελλάδα «είναι πολιτικός, όχι δημοσιονομικός» (11/1).

Αλλά αυτό δεν φαίνεται να ανησυχεί κανέναν. Ο ορισμός του πολιτικού επαρχιωτισμού είναι ακριβώς ότι αντιλαμβάνεται τον κόσμο στα όρια μιας επαρχίας.

Οτι ζει με την ψευδαίσθηση πως όλα μπορούν να εξελιχθούν χωρίς συνέπειες και χωρίς επιπτώσεις.

Κι όταν προκύπτουν οι συνέπειες των επιλογών του, φωνάζει ότι φταίνε οι άλλοι!..

Γ Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ