Οι αιώνιοι φοιτητές

Τις προάλλες ο πρύτανης των πρυτάνεων υπερασπιζόμενος τον θεσμό των αιωνίων φοιτητών ανεφέρθη στο παράδειγμα του Αριστοτέλη, ο οποίος παρέμεινε επί εικοσαετία στην Ακαδημία του Πλάτωνος για να μάθει γράμματα ο άνθρωπος και να διαπρέψει ως σοφός εις τους αιώνας των αιώνων. Δεν είναι γνωστό αν η παρατεταμένη μαθητεία του οφείλεται σε μαθησιακά προβλήματα, αν αντιθέτως εργαζόταν εκ παραλλήλου ως ελαιοχρωματιστής ή σερβιτόρος ή αν είχε αρχίσει να παραδίδει τα ιδιαίτερα στον Αλέξανδρο πριν γίνει Μέγας και εμπνευστής άξιων επιγόνων όπως ο κ. Πανίκας Ψωμιάδης. Είναι αντιθέτως προφανές πως η καθυστέρηση αυτή δεν ωφέλησε μόνον τον ίδιο. Ωφέλησε και την ιστορία της φιλοσοφίας και του δυτικού πολιτισμού εν γένει. Ο πρύτανης των πρυτάνεων μπορεί να μιλούσε στα σοβαρά και να μην αντελήφθη ως κωμικός του εαυτού του το αστείο του πράγματος. Ως γνωστόν ο μόνος που
δεν γελάει με αυτόν που τρώει την τούρτα στο πρόσωπο είναι αυτός που την τρώει. Πλην όμως, άθελά του, έδωσε το μέτρο της σύγκρισης ανάμεσα στους αρχαίους ημών προγόνους και ημών των ιδίων, των επιγόνων τους.
Αυτή την ιστορία θυμήθηκα προχθές καθώς, μάλλον λόγω επαγγελματικής διαστροφής, παρακολούθησα ορισμένα από τα επεισόδια του κοινοβουλευτικού μας έπους. Εννοείται πως περισσότερο από όλα μού άρεσε η υπόθεση με την πρόταση της μομφής κατά του κ. Στουρνάρα σε πρώτη φάση και κατά του προεδρείου της Βουλής σε δεύτερη. Θαύμασα και την ευστροφία και την ετοιμότητα του κ. Τσίπρα, το βάρος της φωνής, το βάθος της ρητορείας του, κυρίως δε το αφ’ υψηλού ύφος με το οποίο αντιμετώπισε όσους επέμεναν πως αυτά που λέει δεν στέκουν, κοινώς είναι αρλούμπες, κι ας κάτσει να διαβάσει τον κανονισμό για να τελειώνουμε. Ηταν σαν διευθυντής της φιλαρμονικής του δήμου, ο οποίος έχει τόσο συγκινηθεί από το εμβατήριο και την γκρανκάσα του, που έχει ξεχάσει τη διαδρομή της παρέλασης και κατευθύνεται χειρονομώντας ρυθμικά προς τον γκρεμνό. Μου άρεσε μάλιστα τόσο πολύ που, χορτασμένος από πολιτικό λόγο, δεν είχα την υπομονή να μείνω για να δω τι ψήφισαν οι Κακλαμάνηδες και έτσι δεν κατάλαβα γιατί την επομένη, στο ραδιόφωνο, όλοι έλεγαν ότι τσακώθηκε ο Βενιζέλος με τον Παπανδρέου. Τον έβλεπα και τον καμάρωνα τον Τσίπρα, ακόμη και χωρίς το απαραίτητο συμπλήρωμα διατροφής του, τον Λαφαζάνη, και σκεφτόμουν πόσα έχει μάθει αυτό το παιδί όλα αυτά τα χρόνια που δεν λέει να εγκαταλείψει τα μαθητικά θρανία. Δεν ξέρω αν τον ακούσατε να μιλάει αγγλικά τελευταία. Καμία σχέση με εκείνα τα «μάνταμ Μέρκελ». Σαν να έχει μεγαλώσει στο Τέξας.
Για να σοβαρευτούμε όμως και να επανέλθουμε στη σχέση των μεγεθών των τότε με τα τώρα. Οσοι διαμαρτύρεσθε για την ωραία εφηβική ελαφρότητα της αντιπολίτευσης και αγανακτείτε με την έλλειψη σοβαρότητας μην ξεχνάτε παρακαλώ πως μπορεί ο Μακεδών Ψωμιάδης ελάχιστα να μοιάζει με τον επίσης Μακεδόνα Αλέξανδρο, όμως και στην Πνύκα οι συζητήσεις, τις περισσότερες φορές, δεν ήταν πιο σοβαρές από τις σημερινές. Ο καθένας αράδιαζε ό,τι του κατέβαινε, οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι ψήφιζαν, φώναζαν, διέκοπταν και τα «τι λέει αυτός ρε» ήταν στην ημερήσια διάταξη. Τώρα αν κάθε τόσο έβγαινε και κάνας Δημοσθένης, ε, αυτό λίγη υπομονή χρειάζεται, διότι πολλοί εκ των τριακοσίων δεν έχουν μιλήσει ακόμη. Προς το παρόν ας μείνουμε στο ουσιώδες. Και το ουσιώδες είναι ότι οι γαλότσες που φόρεσε ο Σταύρος Θεοδωράκης για να επισκεφθεί το βουστάσιο και να διαπιστώσει από πρώτο χέρι τι γίνεται με τις καρδάρες κόστισαν μόλις 89 ευρώ. Αυτό ανακοίνωσε αρμοδίως το «Ποτάμι» για να κλείσει οριστικά το ζήτημα που τάραξε την πολιτική ζωή του τόπου. Κοινώς, ας μην ξεχνάμε ότι η δημοκρατία είναι μια συνεχής μαθητεία στα ανθρώπινα υλικά. Κι εμείς αυτά έχουμε και μ’ αυτά θα πορευτούμε.
  ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ-Καθημερινή