Non κυβέρνηση, non αντιπολίτευση

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Κανείς δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του Αλέξη Τσίπρα. Θυμηθείτε μόνο τα προεκλογικά νταηλίκια, τα «Ολανδρέου», τα «go back, κυρία Μέρκελ» και φέρτε τον τώρα στο μυαλό σας. Οπως τον βλέπουμε στις τηλεοράσεις, με το καθ’ όλα αμήχανο, και, αναξιοπρεπές για πρωθυπουργό, ύφος να εκλιπαρεί τους «τοκογλύφους δανειστές» να τον βοηθήσουν για να μην καταρρεύσει η «περήφανη χώρα» που –κατά τα δικά του λεγόμενα– δεν χρειαζόταν άλλα δάνεια και θα έσκιζε τα μνημόνια.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν αφορά τι νιώθει ο κ. Τσίπρας, αλλά αν έχει κατανοήσει, επιτέλους, ότι όσα έλεγε μέχρι πρότινος ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Γιατί αυτό θα καθορίσει τις αποφάσεις του τις επόμενες εβδομάδες οι οποίες, καλώς ή κακώς, θα επηρεάσουν το μέλλον ακόμη και των παιδιών μας. Καίτοι, λοιπόν, δεν
είναι ευχάριστο, ας προσπαθήσουμε να μπούμε για λίγο στο μυαλό του μήπως καταλάβουμε τι μας ξημερώνει.
Με την αίρεση ότι ο πρωθυπουργός έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι η έξοδος από το ευρώ θα σημάνει την απόλυτη καταστροφή και της χώρας και τη δική του, έναν δρόμο έχει μπροστά του αν θέλει πολιτικά να επιβιώσει: Τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Αυτό, όμως, εξίσου αυτονοήτως, προϋποθέτει την απομάκρυνση –οικειοθελή ή μη– των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που εξακολουθούν –μετά 4 μήνες διαρκών διαψεύσεων– να πιστεύουν αφρόνως ότι στις 25 Ιανουαρίου άναψε στην Ελλάδα η σπίθα της κατάρρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Και μαζί με αυτούς εξυπακούεται ότι δεν έχουν θέση και όσοι στο ίδιο διάστημα παλεύουν να μας πείσουν ότι οι ψεκασμοί δεν έχουν περιοριστεί, παρά την άνοδο και των ΑΝΕΛ στην εξουσία. Εννοώ όσους συμπεριφέρονται σαν ημιπαράφρονες που κατέχουν τη μόνη Αλήθεια, εκείνους που υποστηρίζουν ότι τα σχολεία πρέπει να γυρίσουν στην εποχή της κιμωλίας, όσους δηλώνουν ότι το Aids κολλάει με το σάλιο και πάει λέγοντας.
Αν οι αυτονόητες αυτές σκέψεις έχουν γίνει κατανοητές στο Μαξίμου, ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ασφαλώς και τον τρόπο για να απαλλαγεί από τα βαρίδια του. Δεν είναι το δημοψήφισμα, που απλώς θα αναβάλει για λίγους μήνες την ανάγκη εκκαθάρισης των αμετανόητων παλαιοκομμουνιστών και των γραφικών στελεχών. H πολιτική λύτρωση του κ. Τσίπρα θα επέλθει μόνον με πρόωρες εκλογές. Πόσο μάλλον, όταν αυτές θα γίνουν με λίστα, γεγονός που θα του επιτρέψει να κάνει τη σχετική εκκαθάριση. Επιπλέον, δε, ο κ. Τσίπρας θα ξέρει βέβαια ότι μπορεί να προβάλει την προοπτική αυτή ως επιχείρημά του –αν δεν το έχει ήδη πράξει– στις διαπραγματεύσεις που κάνει με τους ομολόγους του. Και τούτο, για να διασφαλίσει τη συναίνεσή τους να ξαναστηθούν κάλπες, τις οποίες θα εμφανίσει ως «εγγύηση εφαρμογής της συμφωνίας από έναν νέο εξευρωπαϊσμένο ΣΥΡΙΖΑ».
Ο πρωθυπουργός, όμως, είναι βέβαιο ότι κάνει αυτές τις σκέψεις και για έναν επιπλέον λόγο, που αποτέλεσε την αφορμή του σημειώματος. Αν κάτι είναι πολιτικά πρωτοφανές στη χώρα μας, δεν είναι μόνον η «non κυβέρνηση» που της έτυχε, αλλά η παράλληλη κατάντια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ότι η Ν.Δ. μετράται δημοσκοπικά στο 15% (!) προφανώς παρακινεί τον πρωθυπουργό στη λύση των εκλογών. Το ίδιο εύρημα, όμως, δημιουργεί και μια σειρά εύλογων ερωτημάτων στους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους. Και για να λεχθούν τα πράγματα με το όνομά τους: Σε τι ακριβώς προσβλέπει ο κ. Σαμαράς; Τι αντιπροτείνει; Τι θα αντιτάξει αν ο κ. Τσίπρας οδηγήσει τη χώρα στις κάλπες δεσμευόμενος να εφαρμόσει τη συμφωνία με τους εταίρους και μετά το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Θα πείσει ο πρόεδρος της Ν.Δ. τους πολίτες ότι εκείνος θα εφαρμόσει καλύτερα το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ ή θα απειλήσει να το σκίσει. για να διαπραγματευτεί ένα ακόμη καλύτερο; Δεν κατανοεί ο κ. Σαμαράς το απόλυτο αδιέξοδο στο οποίο έχει πλέον εγκλωβίσει το κόμμα του μη παραιτούμενος; Δεν περνά καν από το μυαλό του ότι η παράταξη που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής χρειάζεται επειγόντως κάποιον να δημιουργήσει μια νέα ελπίδα, ένα νέο ξεκίνημα;
ΥΓ.: Επειδή όσοι ασκούν εσχάτως κριτική στον κ. Σαμαρά αντιμετωπίζονται από τους συνεργάτες του ως «έμμισθοι της Ντόρας», οφείλω να διευκρινίσω ότι προσωπικώς θεωρώ την κ. Μπακογιάννη ακατάλληλη να εμπνεύσει σήμερα την κεντροδεξιά παράταξη. Αν μπορούσε, θα τα είχε ήδη καταφέρει στις ευκαιρίες που της δόθηκαν. Εξάλλου, όταν στους «δελφίνους» συμπεριλαμβάνονται ο Κυρ. Μητσοτάκης ή ακόμη και ο γιος της, Κ. Μπακογιάννης, εκείνη θα όφειλε πρώτη να έχει αντιληφθεί ότι το τρένο την προσπέρασε.
Κ.Ζούλας-Καθημερινή