Για ποιον χτυπάει η κουδούνα

Συγχαρητήρια και μόνον συγχαρητήρια αξίζουν στον κ. Τσίπρα για τις φιλόπονες προσπάθειες που καταβάλλει στην εκμάθηση ξένων γλωσσών. Μετά τις εντυπωσιακές προόδους στην αγγλική αποδεικνύεται και άξιος μαθητής του δασκάλου του θείου Φλαμπουράρη του υπουργού του επονομαζόμενου και άνευ λόγου Φλωμπέρ. Με αποτέλεσμα, πάνοπλος πλέον, με τη δέουσα αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που έχει εμπιστοσύνη στις γνώσεις του και τις δυνάμεις του, να αισθάνεται έτοιμος να χτυπήσει το ευρωπαϊκό φρούριο στην καρδιά του. Οπου «καρδιά της Ευρώπης» η γαλλική εφημερίδα Le Monde στην οποία ο κ. Τσίπρας δημοσίευσε άρθρο καταπέλτη εναντίον όσων δεν τον καταλαβαίνουν.
Τα επιχειρήματα είναι τα γνωστά. «Εμείς κάναμε ό, τι μπορούσαμε για να συμφωνήσουμε με τους δανειστές. Παραλάβαμε μια
χώρα κατεστραμμένη από τη μνημονιακή πολιτική πέντε ετών και έχουμε λαϊκή εντολή να αλλάξουμε πολιτική. Αν δεν υπακούσουμε τη λαϊκή εντολή θα είναι σαν να καταργούμε τη δημοκρατία. Αυτό οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις στην Ευρώπη δεν μπορούν να το καταλάβουν. Εμείς είμαστε υπέρ της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ενώ αυτοί θέλουν να δημιουργήσουν μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων και συμπεριφέρονται με τέτοια σκληρότητα στην Ελλάδα για να τη χρησιμοποιήσουν ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Υπάρχουν δύο στρατηγικές για το ευρωπαϊκό μέλλον. Για ποιον χτυπάει η καμπάνα;» – το άρθρο κλείνει με την αναφορά στο έργο του Χέμινγουεϊ.
Θα μπορούσα να συμφωνήσω με πολλά από όσα αναφέρει ο κ. Τσίπρας στο άρθρο του. Αν όχι με την εμμονή του περί «νεοφιλελευθερισμού» που πολύ θα ήθελα μια μέρα να μας τον περιγράψει, τουλάχιστον με την αποτυχία της εφαρμογής του μνημονίου και την υπεράσπιση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Θα μπορούσα να συμφωνήσω με πολλά μόνον που αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Διότι ο κ. Τσίπρας δεν είναι σχολιαστής των ευρωπαϊκών πραγμάτων. Είναι πρωθυπουργός μιας μικρής πτωχευμένης χώρας της οποίας οι τύχες εξαρτώνται από τα εν λόγω πράγματα. Ως εκ τούτου όταν μιλάει για δύο ευρωπαϊκές στρατηγικές θα όφειλε να έχει βρει τους συμμάχους που συμπαρατάσσονται στη δική του. Δεν χρειάζεται να είσαι Ταλλεϋράνδος για να το σκεφτείς.
Θα μου πείτε τους διαθέτει αυτούς τους συμμάχους. Είναι ο κ. Λαφαζάνης, ο κ. Στρατούλης, οι σύντροφοι της συνιστώσας Ρόζα και λοιποί Τιτάνες της ευρωπαϊκής πολιτικής. Ο κ. Τσίπρας είχε υποσχεθεί συμφωνία ώς την Κυριακή που πέρασε. Αντί γι’ αυτήν μας έφερε άρθρο στη Le Monde το οποίο θυμίζει περισσότερο πολιτικό συμβόλαιο με τους μαρξιστές της συντροφιάς του. Oσο για την τελευταία αποστροφή και την αναφορά στον Χέμινγουεϊ μπορεί να μοιάζει λίγο ξεκρέμαστη όμως θα πρέπει να εκληφθεί ως επίδειξη υψηλού ύφος. Θα μπορούσε να πει «Μάνα Κουράγιο» ή «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ», αντί για το «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα», έργο που ουδεμία σχέση έχει με την επιχειρηματολογία του άρθρου.
Υπάρχει βέβαια και το «Για ποιον χτυπάει η κουδούνα», υπέροχη κωμωδία με τον Παπαγιαννόπουλο, επιχειρηματία που κρύβεται από τους πιστωτές του. Iσως ταιριάζει περισσότερο στην περίπτωση. Αν μη τι άλλο δείχνει τι παθαίνουν οι «ευρωπαϊκές στρατηγικές» όταν προσγειώνονται στην Ελλάδα του 2015.
 Τ. Θεοδωρόπουλος-Καθημερινή