Στο μυαλό του Τσίπρα

Οι ιστορικές αναλογίες είναι βολικές. Μας βοηθούν να ξεμπερδεύουμε με την αμηχανία που μας προκαλεί το παρόν. Είναι κάτι σαν τα σχολικά βοηθήματα, τα λεγόμενα «λυσάρια». Στη δεκαετία της κατάρρευσης, η πολιτική έκθεση ιδεών αναζητούσε τον νέο δικομματισμό, που θα αντικαθιστούσε τον παλαιό για να πάρει η πολιτική ζωή καλό βαθμό και να περάσει την τάξη. Το άγνωστο στην εξίσωση ήταν ο χώρος του ΠΑΣΟΚ. Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να έχασε εκλογικές αναμετρήσεις, όμως δεν διαλύθηκε. Το ΠΑΣΟΚ όμως αποσυντέθηκε. Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς Κεντροαριστερά; Εγιναν προσπάθειες ανασύστασης του χώρου, άλλες πολλά υποσχόμενες, όπως το πρώτο Ποτάμι, άλλες που θύμιζαν γυμναστικές επιδείξεις, όπως οι «58», συγκροτήθηκε το ΚΙΝΑΛ, όμως οι απαγγελίες της κ. Γεννηματά που θυμίζουν σχολική εορτή δεν κατάφεραν να πείσουν. Η αποσύνθεση του κάποτε κραταιού ΠΑΣΟΚ υπήρξε το ιδανικό λίπασμα για τον
ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με το 32% που εισέπραξε στις κάλπες ποζάρει πλέον ως ένα καλό γεννόσημο, ικανό να θεραπεύσει την έλλειψη της Κεντροαριστεράς. Ο Τσίπρας το ίδιο βράδυ των εκλογών προανήγγειλε θεαματικές αλλαγές στο κόμμα και στο μυαλό του. Κοινώς ανέλαβε να γράψει την έκθεση ιδεών του νέου δικομματισμού, να γίνει ο νέος εκφραστής της ορφανεμένης Κεντροαριστεράς.
Εκ πρώτης όψεως το 32% δημιουργεί υποχρεώσεις. Οταν εκπροσωπείς το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν καταληψίας. Το ίδιο βέβαια ισχύει και αν είσαι πρωθυπουργός, κάτι που ο Τσίπρας δεν έδειξε να το καταλαβαίνει ώς την τελευταία στιγμή. Το παλαιό ΠΑΣΟΚ είχε κοινωνική δυναμική, η οποία του επέτρεψε να διαμορφώσει στελέχη. Κι αυτά τα στελέχη επέτρεψαν στον Κώστα Σημίτη να το μεταμορφώσει σε κόμμα της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς. Μην ξεχνάμε ότι η λέξη «Κεντροαριστερά» δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο του ΠΑΣΟΚ ώς την περίοδο Σημίτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα τέσσερα αυτά χρόνια δεν κατάφερε να αποδείξει ότι διαθέτει στελέχη. Ποιοι είναι οι συνομιλητές του Τσίπρα; Και τι γίνεται στο μυαλό του όταν σκέφτεται την Κεντροαριστερά; – πάντα σε επίπεδο έκθεσης ιδεών. Οσο για το 32%, θα μου επιτρέψετε να ισχυρισθώ ότι αποτελείται από τα πιο συντηρητικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, από την ενδοχώρα της συλλογικής ψυχής που επιθυμεί την ακινησία και την αδράνεια. Το 36% αυτού του 32% είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
Δεν ξέρω ποιο θα είναι το πολιτικό μέλλον του κ. Τσίπρα. Θα ήθελα όμως πολύ να κάθομαι σε μια γωνιά για να ακούσω τον Βούτση και τον Πολάκη να εκθέτουν τις απόψεις τους για την Kεντροαριστερά. Ζυμώσεις τις λένε αυτές τις συζητήσεις. Επειδή δε η λέξη «ζυμώσεις» μού θυμίζει τα νιάτα μου, δεν με νοιάζει ακόμη κι αν με βάλουν σε σκαμνάκι δίπλα στον Κατρούγκαλο.
 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ -Καθημερινή