Ο Λεβέντης της άκρας Αριστεράς

«Το καλύτερο είναι ότι είδα μπροστά στα μάτια μου μεγαλοστέλεχος του κόμματος να ψάχνει να βρει την τουαλέτα σε ξενοδοχείο εκ μέρους της κ. Στράτου και, αφού τη βρήκε, τη συνόδευσε ώς εκεί».
Η σκηνή είναι από μόνη της εκπληκτική. Φαντάζεσαι αμέσως τη φούρια του μεγαλοστελέχους (έννοια κωμική μέσα στο πλαίσιο του ΜέΡΑ25), το συνοφρυωμένο, λόγω της συνείδησης του υψηλού καθήκοντος, ύφος του και την ταχύτητα των κινήσεών του, καθώς αναζητεί τουαλέτα, αντάξια της κυρίας προέδρου που θα τη χρησιμοποιήσει.
Οι μόνοι που εκπλήσσονται από τις καταγγελίες των στελεχών που αποχώρησαν από το κόμμα του Βαρουφάκη, διαμαρτυρόμενοι για «οικογενειοκρατία» και ότι τους φόρεσε (sic) στο κόμμα τη σύζυγό του, είναι οι ίδιοι οι καταγγέλλοντες. Αν όχι όλοι οι άλλοι, οπωσδήποτε οι περισσότεροι είχαν καταλάβει από την αρχή ότι το κομματικό εγχείρημα του Βαρουφάκη θα εξελισσόταν ως φάρσα. Δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει διαφορετική μοίρα από εκείνη του
ιδρυτή του – γιατί και αυτό, όπως κάθε τι άλλο γύρω του, η γυναίκα του, οι φίλοι του (αν έχει), οι ακόλουθοί του, δεν είναι παρά προέκταση του εαυτού του.
Η αφέλεια των καταγγελλόντων είναι άλλωστε αισθητή στο ύφος της καταγγελίας. Την αποκαλύπτουν σημεία, όπως η διαπίστωση ή, μάλλον, η τραγική αναγνώριση ότι το ΜέΡΑ25 «δεν έχει ελπίδα να κυβερνήσει»! Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο ο ένας από τους καταγγέλλοντες περιγράφει τον εαυτό του: «Φεύγουμε περήφανοι· ως Αριστοτέλης Παναγόπουλος χωρίς να θέλω να εκλεγώ ήμουν μακριά 250 ψήφους από τη βουλευτική έδρα, πρώτος σε ψήφους με ποιοτικά κριτήρια και 99% πρώτος σε εκλογές με σταυρό στις επόμενες εκλογές». Με όλο τον σεβασμό στην ηθική ακεραιότητα του ανδρός, για την οποία δεν αμφιβάλλω, θα διατηρούσα ισχυρές επιφυλάξεις για κάποιον που περιαυτολογεί με τέτοιο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, δεν αμφιβάλλω ότι, μέσες-άκρες, οι καταγγελίες πρέπει να είναι αληθείς, διότι από τους κλώνους του Βαρουφάκη θα μάθεις την πραγματικότητα για τον Βαρουφάκη. 
Την κρίση πυροδότησε η δημοσίευση της σέλφι του ζεύγους Βαρουφάκη, με μπαντάνες, μέσα σε ανοικτό αυτοκίνητο, με την προκλητική στη γλυκανάλατη σαχλότητά της λεζάντα «και μετά την 3ήμερη επίσκεψη του #ΜέΡΑ25 στην Κέρκυρα ήρθε η ώρα της... επιστροφής!». Γι’ αυτό και οι αποχωρήσαντες, ανάμεσα στα πολλά άλλα που καταλογίζουν στην παρέα των πιστών του Βαρουφάκη, μιλούν και για «πληρωμένες διακοπές από το δημόσιο χρήμα», αναφερόμενοι προφανώς στη δαπάνη της κρατικής επιχορήγησης.
Η αρχική μου εντύπωση, όταν είδα τη χαζοχαρούμενη σέλφι, ήταν ότι ο πρόεδρος με το ξυρισμένο κρανίο (και την μπαντάνα) προκαλεί από απελπισία, προσπαθώντας να προσελκύσει προσοχή. Εδειχνε σαν μία επανάληψη, κατά κάποιον τρόπο, της ιστορικής, χοροπηδηχτής φωτογράφισης στο σπίτι της Ακρόπολης, που είχε τόσο μεγάλη απήχηση στην εποχή της. Είχε μεγάλη ανάγκη, άλλωστε, τον θόρυβο γύρω από το πρόσωπό του, διότι το κόμμα του πηγαίνει κατά διαόλου: βυθίζεται στις δημοσκοπήσεις, είναι ανύπαρκτο στη Βουλή, έχει αποτύχει να δημιουργήσει οποιαδήποτε δυναμική. Είναι στον δρόμο της εξάλειψης.
Εφθασε μάλιστα μέχρι του σημείου να ξανασχεδιάσει το λεφτόδεντρο, προτείνοντας στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να πιστώνει στον λογαριασμό κάθε Ευρωπαίου πολίτη 2.000 ευρώ μηνιαίως, για όσο κρατήσει η κρίση στην οικονομία λόγω κορωνοϊού. (Δηλαδή, για πάντα. Γιατί αυτό θα συνέβαινε αν ποτέ εφαρμοζόταν η συγκεκριμένη ηλιθιότητα στην πράξη: η κρίση θα γινόταν μόνιμη...) Παρά την αξιοσημείωτη προσπάθεια, όμως, μόνο θυμηδία προκάλεσε η πρότασή του. Ο Βαρουφάκης είναι πλέον μια διασκεδαστική μορφή του πολιτικού περιθωρίου, παρά την υφιστάμενη κοινοβουλευτική παρουσία του. Είναι ο Βασίλης Λεβέντης της άκρας Αριστεράς και δεν είναι απλώς συμπτωματικό ότι παρόμοια ήταν η εσωτερική κατάσταση του κόμματος του Λεβέντη.
Με την μπαντάνα, το καμπριολέ και την κυρία του, τα κατάφερε πάντως να προσελκύσει ένα ενδιαφέρον ευρύτερο του κύκλου της παρέας του, αλλά όχι ακριβώς όπως θα ήθελε. Ναι μεν προκάλεσε το γενικό κράξιμο που τρέφει τον νοσηρό ναρκισσισμό του, αλλά έφερε και αποσκιρτήσεις στελεχών. Εν μέρει, καταλαβαίνω τους αποσκιρτήσαντες. Αν η προεδρική σύζυγος δεν είναι ικανή να βρει μόνη της μια τουαλέτα σε ένα ξενοδοχείο, είναι μάλλον απίθανο να μπορεί να συμβάλει εποικοδομητικά στην επανάσταση που θα καταργήσει τον καπιταλισμό.

Από την άλλη πλευρά, όφειλαν και αυτοί να ξέρουν με ποιον είχαν να κάνουν. Ενας τέτοιος νάρκισσος πρέπει κάποιες στιγμές να νιώθει μεγάλη μοναξιά μέσα στη μοναδικότητά του, που τον εξυψώνει υπεράνω των «hoi polloi». Εχει ανάγκη κάποιον δικό του δίπλα του, αφού αντάξιός του δεν μπορεί να υπάρξει. Οπότε ή θα είναι η συμβία του στο κόμμα ή ο σκύλος του, με τον οποίον επίσης διατηρεί στενή σχέση. Τουλάχιστον, μέχρι και αυτός κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να βάλει τον σκύλο του στην πολιτική γραμματεία του κόμματος και αυτό είναι σχετικώς παρήγορο, αν συγκρίνουμε την περίπτωσή του με εκείνη του Καλιγούλα που έκανε το άλογό του συγκλητικό. Εν πάση περιπτώσει, αργά ή γρήγορα, αυτή η ιστορία θα τελείωνε. Καλύτερα για όλους που συνέβη καλοκαίρι...
Υστερόγραφο. Διαβάζοντας το βιογραφικό του Βαρουφάκη στην ιστοσελίδα του κόμματός του, με φρίκη ανακάλυψα το εξής: «Για να γίνει δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Εσσεξ, πήρε συστατική επιστολή από τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου (με την ιδιότητά του ως καθηγητή Οικονομικών), τον οποίο γνώριζε από τα παιδικά του χρόνια». Πάντα το υποψιαζόμουν ότι ο «Μεγάλος» είχε χωμένη την ουρά του σε όλες τις καταστροφές που γνώρισε τα τελευταία εξήντα χρόνια αυτή η χώρα, μικρές ή μεγάλες...
Στ. Κασιμάτης- Καθημερινή