Τελικά ήταν «ολίγον παρακράτος»

Το δικαστικό συμβούλιο αποδέχθηκε (ομόφωνα) την εισαγγελική πρόταση για τον Ν. Παππά και τον Χρ. Καλογρίτσα. Τους παραπέμπει στο Ειδικό Δικαστήριο για τον στημένο ή μεθοδευμένο διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών.

Την ίδια στιγμή και για την υπόθεση Παπαγγελόπουλου, η εισαγγελέας πρότεινε την παραπομπή μόνο του ίδιου του Παπαγγελόπουλου, της Τουλουπάκη και των δυο επίκουρων εισαγγελέων Διαφθοράς.

Οι πρώτοι παραπέμπονται για αδικήματα ισχυρής πολιτικής απαξίας αλλά σε βαθμό πλημμελήματος.

Οι δε είδαν το κατηγορητήριό τους να ελαφρύνεται σε σημαντικό βαθμό, να παραπέμπονται για τα ελάχιστα από όσα κατηγορούνται ότι διέπραξαν και να εξαφανίζεται μάλιστα η κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης που θα επιβάρυνε μια ενδεχόμενη ποινή.

Οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι δημοσιογράφοι, εκδότες κ.λπ. πήγαν ανακουφισμένοι σπίτια τους.

Η εισαγγελική πρόταση παρουσιάζει την ιδιομορφία να

περιγράφει λεπτομερώς και παραστατικά τη δράση και τις μεθόδους μιας εγκληματικής οργάνωσης για να καταλήξει ότι τέτοια οργάνωση… δεν υπάρχει.

Και στις δύο περιπτώσεις η Δικαιοσύνη επέδειξε όλη τη δυνατή επιείκεια. Με τα έως τώρα δεδομένα δεν φαίνεται να υπάρχουν υποψήφιοι για παρέα στην Πισπιρίγκου. Θα εκπλαγώ αν έστω και ένας (ή μία) πάει τελικά φυλακή.

Προφανώς δεν θα κρίνω τους εισαγγελείς και το δικαστικό συμβούλιο, άλλωστε θα περιμένουμε και το ακροατήριο πριν διαμορφώσουμε ολοκληρωμένη γνώμη.

Ομολογώ όμως πως στη διαδικασία βρίσκω μια προφανή αναντιστοιχία.

Είτε αυτά που ζήσαμε και καταγγέλθηκαν δεν συνέβησαν ποτέ.

Με άλλα λόγια, κανείς δεν προσπάθησε να στήσει παρακράτος στη Δικαιοσύνη ή στην ενημέρωση, κανείς δεν εξεβίαζε και κανείς δεν απειλούσε με διώξεις και φυλακές, κανείς δεν προσπάθησε να εξουδετερώσει δέκα πολιτικούς αντιπάλους, δημοσιογράφους και δύο κόμματα. Ολα έγιναν όπως έπρεπε, άρα κακώς κατηγορούνται και δικάζονται οι άνθρωποι.

Είτε αυτά που ζήσαμε συνέβησαν.

Αλλά τότε ένα παρακράτος (η πρώτη τέτοια περίπτωση από το 1974…) είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να εκδικάζεται με ελαφρυμένο κατηγορητήριο, αποδυναμωμένα ανακλαστικά και κατευναστική διάθεση του τύπου «εντάξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτα!».

Καλώς ή κακώς, στη δημοκρατία «ολίγον παρακράτος» δεν υπάρχει.

Αυτά φυσικά για τη δικαστική πλευρά του θέματος. Η πολιτική πλευρά είναι εξίσου μπερδεμένη.

Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ταυτίστηκε αβασάνιστα με τους κατηγορούμενους. Αναμενόμενο έως ένα σημείο. Αλλά και παράλογο όταν καλύπτονται καταφανείς παρεκτροπές ή αθλιότητες που θα ακουστούν και στο Ειδικό Δικαστήριο – κατά πάσα πιθανότητα μάλιστα στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Τελικά και ανεξάρτητα από τη δικαστική έκβαση, η δράση Παπαγγελόπουλου και Παππά μάλλον θα σφραγίσει ανεξίτηλα την «πρώτη φορά Αριστερά». Και δεν νομίζω ότι το είχε ανάγκη.

Η ταύτιση μάλιστα ήταν ακόμη λιγότερο κατανοητή ή αναγκαία από τη στιγμή που οι κυβερνητικοί χειρισμοί ήταν επιφυλακτικοί, υποτονικοί και αποστασιοποιημένοι στο όνομα μιας «θεσμικής τάξης».

Δεν ξέρω αν ενεργοποιήθηκαν μικρά νταραβέρια αλλά υποθέτω πως περισσότερο τους ενδιέφερε να μην μπλέξουν παρά να αποδοθεί δικαιοσύνη – ξεκινώντας από εκείνη την ανεκδιήγητη εικόνα των… κενών κυβερνητικών εδράνων στη Βουλή!

Υπό αυτή την έννοια, η «δίκη του παρακράτους» τελείωσε πριν καν ξεκινήσει.

Το αποτέλεσμα δεν εκπλήσσει. Περιέχει ισχυρές δόσεις σκοπιμότητας, ισορροπίας, αποφόρτισης και κατευνασμού. Δεν είναι απαραιτήτως κακό.

Αρκεί να αποδειχθεί τελικά ότι περιέχει και κάποιες δόσεις δικαιοσύνης.

Καταγγελία

Ομολογώ ότι μπλέχτηκα. Ο Χ. Καστανίδης υποδέχθηκε την παραπομπή του Παππά και του Παπαγγελόπουλου στο Ειδικό Δικαστήριο με το σχόλιο:
«Η “έντιμη” Δεξιά πάντα παραπέμπει. Πολιτικούς αντιπάλους. Με μια εξαίρεση. Τους δεξιούς δικαστές που αξιοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ» (14/6).
Δεν ξέρω τι θέλει να πει ο ποιητής. Αλλά τόσο ο Παπαγγελόπουλος όσο κι ο Παππάς παραπέμφθηκαν με τις ψήφους και του ΠαΣοΚ, στο οποίο (αν δεν κάνω λάθος) μετέχει ο Καστανίδης.
Ενδεχομένως και με την ψήφο του ίδιου του Καστανίδη.
Συνεπώς είτε το ΠαΣοΚ είναι «έντιμη Δεξιά» και το καταγγέλλει ο Καστανίδης είτε ο Καστανίδης καταγγέλλει τον εαυτό του.
Βγάλε άκρη.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ