Βαρύ το πένθος της Αριστεράς για τον Σινουάρ

Τα στάδια του πένθους είναι πέντε. Κάποια δημόσια πρόσωπα της Αριστεράς μόλις πληροφορήθηκαν τον εξόντωση του Σινουάρ βίωσαν το πρώτο στάδιο: την άρνηση. Δεν πίστευαν πως το λιοντάρι τους μπορεί να σκοτώθηκε. Έτσι, είτε αγνόησαν την είδηση είτε έβαλαν ένα ερωτηματικό. Με τους Εβραίους όλα είναι δυνατά και κράτησαν και μια πισινή. 
Κάποιοι πέρασαν κατευθείαν στο δεύτερο στάδιο, στον θυμό. Εξοργίστηκαν γιατί εξοντώθηκε ένας «μαχητής» από έναν υπερσύγχρονο στρατό, ενώ η σορός του επιδεικνυόταν θριαμβευτικά από τους δολοφόνους του. (Αυτά όλα έχουν γραφτεί).  Είναι εξοργισμένοι με όλους αυτούς που στάθηκαν απέναντι σε έναν κυνικό δολοφόνο 1200 αμάχων και ηθικό αυτουργό βιασμών και απαγωγών. Τα γραφτά τους στο Διαδίκτυο βγάζουν πολλή χολή και μίσος. Επώνυμοι και ανώνυμοι της Αριστεράς, οι οποίοι βεβαίως είναι πάντα θυμωμένοι -ένας Αριστερός είναι εξ ορισμού θυμωμένος- τώρα που διαπιστώνουν ότι ο Τσε των ημερών τους κείτεται νεκρός, θυμώνουν δυο φορές διότι σήμερα δεν μπορούν να φορέσουν μπλουζάκια με στάμπα τον Γιαχία. Ούτε αφίσες να κρεμάσουν στους τοίχους των σπιτιών τους με το πρόσωπό του. Δεν προσφέρεται. Αβάστακτος ο πόνος που μετατρέπεται σε τυφλό θυμό.
Πάμε παρακάτω. Στάδιο τρίτο: Διαπραγμάτευση.
Κάποιοι άλλοι, μεταξύ των οποίων και προβεβλημένος δικαιωματιστής δικηγόρος ανέκραξε το «θανάτω θάνατον πατήσας» σε στιγμές επικολυρικού οίστρου, ενώ ανακάλυψε την ηθική υπεροχή της παλαιστινιακής αντίστασης. Όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης η ηθική υπεροχή περιφέρεται μεταξύ Περισσού—Κουμουνδούρου και Γάζας. Ταξιδεύει και στεφανώνει «της γης τους κολασμένους», μερικοί εκ των οποίων κολυμπούν σε δισεκατομμύρια πετροδολάρια. Να μην ξεχάσω και το  γνωστό πρώην στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που διετέλεσε και διευθυντής της «Αυγής», ο οποίος διαπίστωσε πως με τον θάνατο του Σινουάρ, η Χαμάς κερδίζει. Μου θυμίζει ο Κυρίτσης το «γκολ αυτοί, σέντρα εμείς». Νομίζω ότι αυτές οι περιπτώσεις διανύουν το τρίτο στάδιο του πένθους, αυτό της διαπραγμάτευσης. Δηλαδή έχουν συνειδητοποιήσει τον θάνατο του ήρωά τους και τον επεξεργάζονται εγκεφαλικά.  
 
Και βέβαια υπάρχουν και οι περισσότεροι που έχουν περάσει στο τέταρτο και βαρύτερο στάδιο, αυτό της κατάθλιψης. Σέβομαι τον πόνο τους -όπως τον σεβάστηκαν και τα τρολ της άλλης πλευράς που απλώς τους κάλεσαν στην επικήδεια συναυλία στο Καλλιμάρμαρο με γνωστούς αγωνιστές-τραγουδιστές- και δεν τους σχολιάζω. Μετά τον Χανίγια, τον Νασράλα και τα άλλα παιδιά, τώρα αυτό το πλήγμα κάνει την κατάστασή τους ανυπόφορη. Respect.  
 
Όσοι δε γνωρίζουν την Αριστερά δεν μπορούν να κατανοήσουν πώς υπερασπίζονται και θρηνούν για έναν ειδεχθή δολοφόνο αμάχων. Σημασία για όλους αυτούς δεν είναι τι έκανε ο Σινουάρ. Σημασία έχει ποια ήταν τα θύματά του. Και ήταν Εβραίοι. Στο πρόσωπό τους συμπυκνώνονται όλα αυτά τα οποία μισούν. Ο δυτικός τρόπος ζωής, η δημοκρατία, η τεχνολογική πρόοδος και η ανάπτυξη, δηλαδή ο καπιταλισμός, ο πολιτισμός μας.  
 
Είναι σπάνιο ιστορικό φαινόμενο όλα αυτά να εκπροσωπούνται από έναν λαό που περιστοιχίζεται από διεφθαρμένα αυταρχικά καθεστώτα. Και αυτό που εξοργίζει σύμπασα την Αριστερά είναι ότι αυτός ο λαός νικά.  
  
Οι περισσότεροι από αυτούς θα λυτρωθούν όταν περάσουν στο 5ο και τελευταίο στάδιο του πένθους, την αποδοχή.  
 

Σ. Μουμτζής-liberal.gr