H νίκη Ανδρουλάκη, νίκη της πολιτικής σταθερότητας

Το μόνο που θα έλειπε από το υπάρχον σκηνικό της πολιτικής ρευστοποίησης θα ήταν μια νίκη στο ΠΑΣΟΚ εκείνου του υποψηφίου που θα έθετε σε κατάσταση ρευστοποίησης και το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι η συνεργασία του με τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε το ΠΑΣΟΚ, με μαθηματική ακρίβεια, στη διάσπαση. 
Σήμερα, η καθαρή νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη αποτελεί εγγύηση πως: πρώτον, το ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει ενωμένο και δεύτερον, θα συνεχίσει τη σταθερή ανοδική του πορεία. Το πώς θα αξιοποιήσει ο επανεκλεγείς αρχηγός τη νίκη του, αυτό μένει να φανεί. Υποθέτω ότι δε θα αγνοήσει τους μεγάλους ηττημένους του πρώτου γύρου. 
Πολλά ειπώθηκαν σε βάρος του Νίκου Ανδρουλάκη από το ίδιο κιόλας το βράδυ των ευρωεκλογών. Ως παρατηρητής- σχολιαστής από την πρώτη στιγμή κατέθεσα την απορία μου πώς γίνεται να αμφισβητείται ένας αρχηγός που διπλασίασε τα ποσοστά του κόμματός του. Πάντως, η βάση μίλησε και του έδωσε σήμερα μια άνετη πλειοψηφία. Και άριστα έπραξε.
Ξέρω ότι θα ακούσω τα γνωστά πως «δεν υπάρχουν ηττημένοι» και τα συναφή αγαπησιάρικα. Θα μου επιτρέψουν όσοι τα λένε αυτά να διαφωνήσω. Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις υπάρχουν οι νικητές και οι ηττημένοι. Και την Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2024 οι ηττημένοι είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αλέξης Τσίπρας και τα ορφανά του.  
 
Οι δύο πολιτικοί είναι γνωστό ότι μεθόδευαν εδώ και τουλάχιστον δέκα μήνες τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ με ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, με τελικό στόχο τη δημιουργία ενός νέου κόμματος για να μη χαθεί το εκλογικό μπόνους. Απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβεί αυτό θα ήταν να εκλεγεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εκείνος ο οποίος θα ήταν πρόθυμος και έτοιμος να υπηρετήσει αυτόν  τον σχεδιασμό. Διότι άλλη τύχη θα είχε αυτός ο σχεδιασμός των Παπανδρέου—Τσίπρα αν θα συμμετείχε το ΠΑΣΟΚ υπό τη νόμιμη ηγεσία του και άλλη, αν σε αυτή την προσπάθεια συμμετείχαν απλώς διασπαστές. Η τύχη του ΚΙΔΗΣΟ είναι γνωστή και ατιμωτική.  
 
Επί πλέον ηττήθηκαν με τη νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη και όσοι μετακόμισαν από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα, μπροστά στα όσα ευτράπελα συμβαίνουν εκεί μέσα, προσπαθούν να επαναπατριστούν, αφού επί σχεδόν δέκα χρόνια υμνούσαν τον μεγάλο ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα. Πλέον, πολύ δύσκολη θα είναι η επιστροφή τους, τουλάχιστον των πιο κραυγαλέων περιπτώσεων που δεν είναι λίγες.  
 
Μετά τη νίκη Ανδρουλάκη μειωμένο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο—όσο ενός μικρού κόμματος, χωρίς καμιά προοπτική. Εντελώς άλλη θα ήταν η κατάσταση αν εκλεγόταν στο ΠΑΣΟΚ ο δήμαρχος Αθηναίων. Η ελπίδα της συνεργασίας θα απέτρεπε όσο γινόταν τις φυγόκεντρες τάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ.  
 
Πλέον το πολιτικό σκηνικό τείνει να σταθεροποιηθεί. Τα δύο πρώτα κόμματα, με όλες τις σημαντικές διαφορές τους, κινούνται εντός του ευρύτερου πολιτικού πλαισίου της Μεταπολίτευσης. Εκείνο που απομένει είναι να αποκατασταθούν οι θεσμικές σχέσεις του πρωθυπουργού με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον Νίκο Ανδρουλάκη, κάτι που απαιτεί κινήσεις καλής θέλησης εκατέρωθεν. 
 

Σ. Μουμτζής-Φιλελεύθερος