Ευρήματα αρχαιολογικά και άλλα

Τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον δημόσιο βίο μας στο τέλος αυτού του καλοκαιριού είναι δύο. Και τα δύο έχουν αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Το πρώτο είναι η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και το εύρημα που ακούει στο όνομα Φώτης Κουβέλης. Ο ίδιος δήλωσε χθες στην «καθιερωμένη» συνέντευξη των πολιτικών αρχηγών στην Εκθεση Θεσσαλονίκης, ανάμεσα σε εκθέματα ευλογημένα από τον κ. Ανθιμο, πως αν και επισήμως κανείς δεν τον έχει προτείνει ως κύριο έκθεμα στο μουσείο της Δημοκρατίας μας που είναι η προεδρία, δεν θα είχε αντίρρηση να αναλάβει τη θέση του Ποσειδώνος του Αρτεμισίου, αρκεί να τον αφήσουν να φοράει το άχρωμο κοστούμι που προσιδιάζει στο ύφος του. Ακουσα πως τη συνέντευξη την απασχόλησε στο μεγαλύτερο μέρος της το
ζήτημα της προεδρίας, απόδειξη πως, όταν δεν έχεις τι να πεις και ποια πολιτική να προτείνεις, ασχολείσαι με το ποιος θα γίνει Πρόεδρος. Το ζήτημα είναι τόσο σοβαρό, και τόσο ανύπαρκτο, ώστε να αντιμετωπίζεται ως το ιδανικό αντικίνητρο για τη διεξαγωγή εκλογών, των οποίων η αναβολή είναι κατά πολλούς περίτρανος απόδειξη πως, εντέλει, και σε κάτι χρησιμεύει ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το δε εύρημα, ο κ. Κουβέλης, είναι απόδειξη πως η πολιτική ζωή της χώρας παραμένει ασύλητη. Ασύλητη παραμένει και η σαρκοφάγος της Αριστεράς η οποία, κάποια στιγμή, θα πρέπει, εκτός από τα ονόματα των ένδοξων νεκρών που την κατοικούν, να φέρει στην επιφάνεια και τις αξίες που θα δικαιολογούσαν όσον χρόνο καταναλώνουμε για να βρούμε τι δεν σκέφτεται και τι δεν έχει να προτείνει για τα αδιέξοδα του κόσμου μας.
Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι ο τάφος της Αμφίπολης όπου, παρά τον διορισμό ως υπευθύνου δημοσίων σχέσεών του της καθηγητού πανεπιστημίου Αννας Παναγιωταρέα, ακόμη δεν έχει αποκαλυφθεί ούτε αν έχει συληθεί ούτε ποια είναι η ταυτότητά του ή των νεκρών. Και ενώ ο κ. Κουβέλης σε γενικές γραμμές προκαλεί τη συναίνεση, ο τάφος της Αμφίπολης εξελίσσεται στο μείζον πολιτικό θέμα του φθινοπώρου. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε πως οι μεν μνημονιακές δυνάμεις υποστηρίζουν ότι ο τάφος είναι ασύλητος και τα ευρήματα μπορεί και να υπερβαίνουν την αξία και ενός αρχαίου προγόνου του Φώτη Κουβέλη, εξ ου και ο διορισμός της κυρίας Παναγιωταρέα. Οι δε αντιμνημονιακές δυνάμεις θεωρούν πως ο τάφος είναι συλημένος, πως κάποιοι έχουν ανασύρει τη σορό του αρχαίου Κουβέλη από μέσα, λένε μάλιστα, όπως η Ενωση Εκτάκτων Αρχαιολόγων, πως αυτό που γίνεται σήμερα, με την εμπορευματοποίηση του μνημείου, είναι στην πραγματικότητα η δεύτερη σύλησή του. Αυτό που με ενθουσιάζει στην όλη υπόθεση είναι ότι η μεν συζήτηση για το ποιος θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι πολιτική παρά μόνον εξ αντανακλάσεως, για το πότε θα γίνουν εκλογές, ενώ η συζήτηση για τον τάφο της Αμφίπολης πολιτικοποιείται αυτοδικαίως. Ετσι, μπορούμε να οδηγηθούμε και στο μέτρο κρίσης της πραγματικότητας στην καθ’ ημάς Ανατολή: την αντιστρέφουμε απλώς, φέρνουμε τα πάνω κάτω και ακολουθούμε το σχεδιάγραμμα.
Σε αντίθεση με τον κ. Κουβέλη, δεν βρέθηκε ακόμη ο κροκόδειλος Σήφης, το φριχτό ερπετό που απειλεί με αφανισμό την πανίδα του νομού Ρεθύμνης. Η αφρικανική απειλή είναι μια ανοιχτή πληγή για το έθνος που κάποτε πρέπει να κλείσει και μου κάνει εντύπωση πώς ακόμη δεν διορίσθηκε κάποιος καθηγητής πανεπιστημίου υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του σαρκοβόρου και αγριοτάτου ερπετού, ώστε να ξέρει και η κοινή γνώμη από τι πρέπει να φυλάγεται. Εφιστώ δε την προσοχή στις υγιείς δυνάμεις του Εθνους: δεν θα πρέπει ο κ. Κουβέλης και ο τάφος της Αμφίπολης να μας κάνουν να ξεχάσουμε το αφρικανικό τέρας που μας απειλεί. Καλή η αρχαιότητα, δεν λέω, ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όμως δεν πρέπει να παραμελούμε και τα επιτεύγματα του σύγχρονου πολιτισμού.
Τάκης Θεοδωρόπουλος-Καθημερινή